Popmuziek was en is altijd een voorname component geweest van de Zomerfeesten. Wanneer een band een hit had of continu populair was in het land, stond de naam al op de Hengeveldse affiches. Welk genre uit de popmuziek het ook was, Nederlandstalig, disco of rock en boerenrock, een indrukwekkende, schier eindeloze rij van bekende bands sloten met de Zomerfeesten een contract af.
Een paar weken geleden hebben we aandacht besteed aan de eerste periode. Nu deel 2 met een uitgebreid overzicht vanaf de beginjaren 80.
(Foto: 1982. Een volle feesttent geniet van Normaal)
=door Teun Eijsink=

 

INDRUKWEKKENDE OPTREDENS

 

Disco was populair bij aanvang van de jaren 80. Voor elk zichzelf respecterend popfestival betekende dat uiteraard disco op de menukaart. Zo ook in Hengevelde. Spargo, op dat moment de meest gedraaide band van de Nederlandse radio, zette op zondagavond de Zomerfeesten-tent op de kop.
Oplettende bezoekers die ook naar Zomerpop waren geweest zullen zich echter hebben verwonderd over de dubbelzinnige signalen die de Zomerfeesten-organisatie uit stuurde met het programma. Daar stond namelijk Gruppo Sportivo op het affiche, bekend van hun hit ‘Disco Really Made It (It’s Empty and I Hate It)’.

DRIVER'S SEAT
In 1981 ging Zomerpop weer internationaal met Sniff ‘n the Tears, die zichzelf onsterfelijk hadden gemaakt met de wereldhit ‘Driver’s Seat’. De Tubantia kopte naderhand: “Wie een tent met 3.000 man compleet gek had willen zien worden had gisteren in Hengevelde moeten zijn.” Die complimenten waren echter voor The Golden Earring bedoeld. Het concert van Sniff en zijn Tears was volgens de krant zo slap dat een vechtpartijtje buiten de tent evenveel belangstelling had getrokken als de band. Door naar 1982, het jaar waarin de Zomerfeesten zijn 15-jarig jubileum vierde. Dat dit jubileum werd gevierd met onder andere Normaal en Sad Café (UK) in het eerste weekend kon echter niet voorkomen dat de opkomst van Zomerpop zodanig tegenviel dat er even werd getwijfeld over het voortbestaan van de popafdeling van de Zomerfeesten. Het jaar erop brachten Vandenburg en The Golden Earring Zomerpop er met indrukwekkende optredens weer bovenop en kwamen er meer dan 3.000 bezoekers. Geheel in Hengeveldse stijl zei de Achterhoekse band ‘Watts Going On’ wegens ziekte echter wel weer kort van te voren af. Het mocht de pret gelukkig niet drukken.

HERMAN BROOD
Voor de editie van 1984 was Neerlands populairste band van de laatste paar jaar geboekt: Doe Maar. Hengevelde en omstreken verkeerde al een aantal maanden in extase bij het idee van Henny Vrienten en kompanen op de Zomerfeesten. Maar ook dit jaar deed de De Hengeveldse Vloek weer van zich horen. In maart 1984 werd de band opgedoekt en het optreden op Zomerpop werd afgezegd. Heel Hengevelde huilde. Niet lang gelukkig, want Herman Brood (ook wel Herman Stoete in de Hengeveldse volksmond) kwam hen vervangen. Ook kwamen John Watts, die vorig jaar nog had afgezegd, bekend van de bandFischer-Z, en Hermans oude band Vitesse. 

De opmerkelijkste inzending van dit jaar was echter Paolo Passionato en zijn Pennies From Heaven (foto hierboven). Speciaal voor de Zomerfeesten maakten zij de single ‘Hengevelde’, met op de b-kant het Herenkoor van Hengevelde. Dit werd gevierd met een touwtrekwedstrijd tussen beide kanten, die glansrijk werd gewonnen door kant A.

In 1985 ging Zomerpop op de Nederlandse toer. Absoluut hoogtepunt was De Dijk, die zeker twee keer terug werden geroepen voor een toegift door het publiek. Een opmerkelijke prestatie, want de Tubantia schreef dat de tent aan het begin van het optreden nog de stemming van een rouwzaal had.

KERK
Het jaar 1986 ziet de terugkomst van zowel The Golden Earring als Herman Brood en zijn Wild Romance. Herman was dit jaar alleen toevallig iets te vroeg voor zijn optreden, en besloot daarom eerst maar even de plaatselijke middenstand met een bezoekje te verblijden. Nadat hij een paar borrels had genuttigd bij De Gebrande Waateren en aan de bar een prettig gesprek had gevoerd met uitbater Bernard Varenbrink, kwam hij zo tegen 6 uur de Petrus en Pauluskerk binnenlopen, waar op dat moment de avondmis bezig was. Daar trok Herman zich uiteraard weinig van aan, waardoor de kerkgangers die dag naast een prekende pastoor ook een nieuwsgierig rondstruinende Herman in hun midden hadden. Na de mis ging hij nog even terug naar Varenbrink.
Ook werd dat jaar een gouden plaat uitgereikt aan de bandSilvio, die al voor de tiende opeenvolgende keer op de Zomerfeesten stond.

Volle bak

BACK TO THE SIXTIES
In 1987 bestond de Zomerfeesten 20 jaar. Dat werd gevierd met het thema ‘back to the sixties’. De Engelse popster Dave Berry werd als de grote publiekstrekker geboekt, samen metLivin’ Blues. Ook Tee-Set kwam, die daarmee de belofte uit 1970 inloste. Hulde! Het jaar erop kende nogmaals een lustrum, dit keer bestond Zomerpop 10 jaar. Herman Brood en De Dijk werden uitgenodigd om het feest te maken, maar het waren onze zuiderburen die onder leiding van Raymond van het Groenewoud de show stalen. Zoals de Tubantia schreef: “Belgen bepalen het gezicht van prima tiende Zomerpop.” Overigens is de leeftijd van Zomerpop een nogal omstreden gegeven. Blijkbaar werd er door de organisatie nogal eens gesjoemeld met de cijfers. De Tubantia had dat zoals altijd scherp in de smiezen: “Twee jaar geleden had Zomerpop een speciaal concert met de Golden Earring tgv het tienjarig bestaan. Nu kijken hoelang Zomerpop volgend jaar bestaat.” Golden Earring-gitarist George Kooymans was vanuit zijn ervaringen wel bekend met dit soort praktijken. Hij sprak de wijze woorden: “tja, succes is een dubieuze zaak.”

BURENRUZIE
In 1989 was het thema van Zomerpop wederom ‘back to the sixties,’ en daarom werden er wederom internationale topgroepen als Easybeats en Mud geboekt. Ook het Nederlandse Supersister zou komen spelen. U zult het echter onderhand al wel geraden hebben, die zeiden af vanwege internationale plannen. De schrijver van dit stuk moet hier bij vermelden dat hij het toch netjes vindt van Supersister dat ze er eerlijk over waren.
Het jaar 1990 verliep qua muziek en bezoekersaantallen vooral voor de organisatie gladjes. De lokale kranten spraken van een geschat aantal van 60.000 bezoekers, verdeeld over de hele Zomerfeesten. Vrouwen waren sterk vertegenwoordigd in het programma, met onder andere Candy Dulfer (over wie wijlen Prince ooit zei: “If I want sax, I call Candy”) en Angela Groothuizen. Opmerkelijk is wel dat de bandKadanz op Zomerpop pas applaus kreeg toen de DJ meldde dat ze niet meer terugkwamen voor een toegift. Hier zou de schrijver van dit stuk weer de wijze woorden van George Kooymans willen aanhalen.
De Zomerfeesten van 1991 stonden in het teken van een burenruzie. De interland België-Nederland van 1987 werd opnieuw van stal gehaald, maar ditmaal uitgebreider. Onder het motto ‘Frites en Klompen’ werden er verscheidene wedstrijden gepassioneerd uitgevochten tussen de Oranje Leeuwen en de Rode Duivels. Ook was er een voetbalwedstrijd tussen Belgische en Nederlandse honden. Het is de schrijver van dit artikel niet bekend hoeveel ballen hierbij hun laatste adem uitbliezen, maar we kunnen er waarschijnlijk vanuit gaan dat het aantal niet gering was. Op popgebied gingen Raymond van het Groenewoud (overigens geboren in Amsterdam) en Hugo Matthijsen aan de kant van België de strijd aan met The Scene, de Tröckener Kecks en Fratsen uit Nederland.  Volgens de Tubantia namen de Nederlanders revanche, na het debacle van 1987, en wonnen zij de strijd met meer passie en inzet. Of de desbetreffende krant bij het vellen van dit oordeel een ietwat gekleurde bril op had, is niet bekend.

ELK JAAR FEEST
In 1992 werd er wederom een lustrum gevierd, de Zomerfeesten bestonden 25 jaar! (Het lijkt wel of het hier elk jaar feest is..) De Dijk, The Golden Earring, Urban Dance Squad, Fratsen en Candy’s vader Hans Dulfer kwamen dat samen met de inwoners van Hengevelde en hun vrienden vieren. Ook was er een grote inzameling voor Het Goede Doel. (Om verwarring te voorkomen: we hebben het hier uiteraard over de bestrijding van AIDS in derde wereldlanden, niet over de gelijknamige band van Henk en Henk.) Een uniek prestatie was dat het de organisatie van de Zomerfeesten gelukt was om de oude bekenden van het inmiddels ter ziele gegane The Buffoons weer bij elkaar te krijgen voor een eenmalig optreden in Hengevelde. Dat de leden van The Buffoons inmiddels andere ambachten uitoefenden, ontging niemand. “Hé, dat is mijn oude leraar Engels! Ik wist helemaal niet dat die ooit popmuzikant is geweest,” liet een van de bezoekers zich ontvallen bij het zien van zanger Hilco ter Heide.

KLAPSTUKPOP
In 1993 werd er door de organisatie besloten om Zomerpop om te vormen naarKlapstukpop, en werd de zondag van het eerste weekend niet meer in het programma opgenomen. Ook kreeg Klapstukpop een aparte commissie. Dat jaar nodigde die nieuwe commissie onder andere The Scene en De Raggende Manne uit. Het daaropvolgende jaar kreeg Klapstukpop echter alweer een nieuwe naam: Tuckerrock, en een programma om over naar huis te schrijven. Een internationale mengeling van onder andere Mother’s Finest, Bettie Serveert en Fratsen speelden de planken uit de tent. Op de Zomerfeesten stond eveneens Earth and Fire, inmiddels in het laatste jaar van hun bestaan. Het aansprekende internationale programma werd in 1995 doorgezet met onder meer stergitarist Walter Trout en Claw Boys Claw.

TUKKERS EN ACHTERHOEKERS
In 1996 speelde De Dijk en kwam het internationale tintje van het Belgische K’s Choice. Een weekend later liet de organisatie van de Zomerfeesten weer eens haar neus voor jong talent zien door een dan nog piepjonge Guus Meeuwis te boeken. De neus voor oud talent wordt ook niet overgeslagen: The Golden Earring stond weer eens in Hengevelde. Het progressieve programma van de aparte Tuckerrock-commissie viel echter niet overal in goede aarde. De overkoepelende organisatie van de Zomerfeesten wilde dat er meer regionaal aansprekende namen worden geboekt. De werkgroep Tuckerrock was het daar niet mee eens en besloot daarom om in 1996 op te stappen. De organisatie besloot vervolgens om er in 1997 geen doekjes om te winden.

Tuckerrock stond dat jaar geheel in het teken van Normaal, want Tukkers en Achterhoekers, dat zijn twee handen op een buik. Onder het thema ‘Tuckerrock gaat Normaal’ werd er een comebackoptreden van de band georganiseerd met verscheidene speciale gasten in een tent die voor de gelegenheid de ‘Normaal Supertent’ werd gedoopt. Nadat Bennie Jolink in 1992 een tijdlang niet met de band kon optreden werd hij vervangen door een andere zanger.

Dat was Willem Duyn, de man die dat huzarenstukje ook al eens had opgevoerd in Hengevelde toen hij in 1975 op het laatste moment de zanger van Livin’ Blues verving.

Ook bestonden de Zomerfeesten in 1997 30 jaar. Dat werd gevierd met onder andere Bert Heerink, Band zonder Banaan en Krang, de nieuwe band van André Manuel. De ‘platte’ lijn op Tuckerrock werd in 1998 doorgezet met Skik en Rowwen Hèze. Op de Zomerfeesten zelf stond dat jaar de interessante combinatie van De Dijk en De Gracht. (Wat dat voor de inrichting van de tent inhield is bij de schrijver van dit stuk ook niet bekend, maar het prikkelt in ieder geval de fantasie). In het laatste jaar van het millennium mocht De Gracht wederom acte de préséance geven, ditmaal op Tuckerrock. Daar stonden zij samen met Van Dik Hout. Het nieuwe Nederlandse tintje werd het weekend daarna geheel in stijl afgemaakt door Henk Westbroek en Blӫf.

(Wordt vervolgd)