Bijzondere ontmoeting 72 jaar na dato

Het begon met een telefoongesprek met de redactie van Wegdamnieuws voor informatie omtrent het boek Wegdammers II van Gijs Eijsink. (Voor het artikel KLIK HIER) Het leidde tot een ontmoeting 72 jaar later tussen een Rotterdamse evacue Gerard Greven en een Wegdamse boerendochter Truus Raanhuis-Velthuis in het Drentse Zorgvlied, de woonplaats van Gerard. “Het was zo vertrouwd, bij de ontmoeting ging het al van dag zus met een knuffel!” zegt Truus. “Ik was eerst best wel een beetje zenuwachtig, straks weet hij veel meer van die tijd dan ik zei ik onderweg tegen mijn dochter Marion die mee was. We hebben veel herinneringen opgehaald, al stond er ook al veel in zijn brief beschreven. In september is het de bedoeling dat hij naar Hengevelde komt!

De woning van de familie Velthuis geschilderd door Toon Klaver

“Gerard staat er mee op en gaat er mee naar bed” aldus zijn vrouw. Door dat contact in mei is alles weer naar boven gekomen. Hij onderschreef nog wel dat de reis naar Hengevelde in de oorlog veel indruk op hem had gemaakt waar hij later nog wel last van had.
Er kwamen herinneringen naar boven als het weggetje van ten Heggeler naar de schuur van Timmer Graads waar enkele machines stonden. (huidig assurantiekantoor H. Nijhuis red.) Of die oude man die bij ons inwoonde, wie dat was. Nou! Dat wist ik wel natuurlijk, dat was mijn grootvader Christian Schreier, de vader van mijn moeder geboren in 1866. Hij was weduwe waardoor mijn moeder voorstelde om bij ons in te komen wonen. In 1951 is hij overleden. Details als waar stonden de perenbomen en pruimenbomen kon hij zo opsommen, net als de plek waar de waterput heeft gestaan.

Achteraf bleek dat ik in die buurt misschien wel 15 keer op vakantie ben geweest, Wateren, Diever. Hey! Dit weggetje ken ik zei ik nog op een gegeven moment onderweg er naar toe!
Het was echt heel leuk, ook met zijn vrouw klikte het enorm, het voelde bijna als een zus. Ik heb na de tijd nog een tijdje met mijn dochter op een terras gezeten in een plaatsje in de buurt genaamd Diever om na te praten. Er zijn niet zo heel veel mensen meer waar ik dergelijke herinneringen mee kan delen”.

Voedseltekort
1944 – In Nederland werd hard gevochten, de geallieerden rukten op. De Nederlandse regering in ballingschap riep op tot de Spoorwegstaking zodat er geen treinen met Duitse soldaten en wapens naar Nederland kunnen komen. Als represaillemaatregel mocht er van de Duitsers geen voedseltransport meer plaatsvinden naar het westen. Zo stokte de voedselvoorziening in het westen van het land. En dan viel ook nog een extreem barre winter in. Al gauw werd het voedseltekort in de Randstad nijpend. Er was ook bijna geen brandstof meer, en dus niks om op te koken.

Kinderuitzending
“Gezien het feit, dat er in het Noord/Oosten van ons land een voedseloverschot bestond en in het Westen hongersnood, lag het voor de hand, dat reeds spoedig ideeën naar voren kwamen, of het niet mogelijk zou zijn de hongerpatiënten, speciaal de kinderen, uit te zenden naar de minder geteisterde gebieden, ten einde daar nieuwe kracht en gezondheid op te doen”, aldus het boekje Hongerend Volk dat vlak na de oorlog verschijnt. Het Interkerkelijk Bureau (IKB) is een koepelorganisatie van de kerken in Nederland.
Vanaf december 1944 maakt het IKB-plannen om de Hongerkinderen onder te brengen bij pleeggezinnen in de noordelijke provincies. Binnen korte tijd werden zo’n 50.000 kinderen na een medische keuring naar de andere kant van het land gebracht.