Karen Eshuis & Merle Kuipers over WVV’34
Hieronder de tekst zoals voorgelezen op het ‘verjaardagsfeest’ van voetbalvereniging WVV in Hengevelde afgelopen maandag:
Wegdamse Voetbal Vereniging. Wegdam. De naam van dit dorp. En ook een beetje mijn naam. Mijn moeder is van Wegdam namelijk. En haar vader, mijn opa werd geboren in 1911. Het jaar waarin de laatste keizer China verliet en Hengevelde nog geen bruisend verenigingsleven kende, behalve dan in de kerk natuurlijk.
Het duurde nog 23 jaar voordat mijn opa bij WVV had kunnen gaan voetballen. Ik ken hem alleen als houterige oude man, maar opa de kippenboer is vast ooit een grote soepele kerel geweest. Een prima verdediger. Beetje postuur Joost Assink zeg maar. Maar, zo heb ik uit verhalen vernomen: hij mocht niet voetballen van zijn pa. Mijn overgrootvader was namelijk bang dat opa een blessure zou oplopen en niet meer kon werken op de boerderij. En daar ging een talentje verloren hoor…
Toch speelde WVV’34 sinds de dag van oprichting sterk mee. En wat maakt deze club sterk? Dat vraag ik me af sinds Gijs me vroeg hier een column voor te dragen. Iedereen hier in deze kantine weet wat clubliefde is. Anders stond je hier niet. Of zoals een columnist van het AD ooit zei: “Je houdt niet zozeer van een club vanwege een bepaalde speler of vanwege de kleur van het shirt. Je houdt van een club omdat je het gevoel hebt dat je er thuishoort.”
Dat is bij WVV niet anders. Kijk, ik kom uit dit dorp. Ben geboren hier een paar straten verderop. Als kind kwam ik vaak hier op Ruperts Erve. Je kent de gezichten, de geluiden op een zondagmiddag als WVV thuis scoort, het vale licht van de grote lampen op een doordeweekse trainingsavond, en vooral de geur van de versgemaaide grasmat. Het trainingsveld dan tegenwoordig, want het hoofdveld daar schijnt niet meer echt te zijn.
Maar die geur, die geluiden, de lampen, deze kantine. Is dat de club? Ik denk het niet. Als ik denk aan WVV, dan bedenk ik dat dit al 80 jaar een thuis is voor iedereen die iets wil. Of dat nu koffieschenken is zoals Agnes de Wit doet, of een praatje maken zoals Ronnie en Raymond, een profcarrière beginnen zoals Mike te Wierik, of het integreren in het dorp zoals de familie van Jaafil, het veld onderhouden zoals Jan Polman of Hendrik Workel, oud ijzer inzamelen voor de jeugdteams, of de papierboys die wekelijks met een platte wagen door het dorp trekken. En dan heb ik het nog niet eens over het eerste elftal dat keihard traint. Zodat het hele dorp trots op ze kan zijn.
Al tachtig jaar Wegdamse Voetbal Vereniging, een thuis voor iedereen met een groen-geel hart. Het is een schrale troost voor mijn opa, dat ‘ie niet mocht, maar de club wel zijn naam draagt.
Singersongwriter Merle Kuipers zong een lied ter gelegenheid van de verjaardag van WVV. Hieronder de tekst van het nummer:
zondag ochtend de wekker gaat ‘t is al bijna tijd op die fiets naar Ruperts erve voor onze wedstrijd
groene sokken tot net onder de knieën WVV shirt aan warming-up ronde lopen en er 90 minuten voor gaan
van groen geel nooit te veel in het geel groen is hoe wij het doen want het groene veld is het mooiste deel van ons Hengeveel
een lekker potje voetballen misschien wel met winst in ons tuk mooie vrouwen achter de bar het weekend kan niet meer stuk
van de papier boys, iezerkearls tot de grasmaaiploeg schoonmakers, barpersoneel top vrijwilligers genoeg
van groen geel nooit te veel in het geel groen is hoe wij het doen want het groene veld is het mooiste deel van ons Hengeveel
maar dan is het al ineens 2 uur na de laatste wedstrijd de dames doen de laatste ronde want het is al sluitingstijd het einde van het weekend de maandag staat voor de deur maar lieve 98 procent man en 2 procent vrouw wees niet getreurd want over 6 dagen is het zaterdag over 6 dagen is het weer de dag waarop WVV weer spelen mag
van groen geel nooit te veel in het geel groen is hoe wij het doen want het groene veld is het mooiste deel van ons Hengeveel
WVV al 80 jaar zijn we bij elkaar want bij WVV hoort men nooit een nee want hier is iedereen tevree
(bron foto's: www.wvv34.nl)
