Mijn vrouw kon vanmorgen een uurtje later beginnen. Als groepsleerkracht (zoals tegenwoordig een onderwijzeres van de basisschool genoemd wordt), had ze het eerste uur vrij. Want staking. Eindelijk, ik zeg eindelijk, stellen de leerkrachten een daad. Ze staken een uur. Dat zal ze helpen, die regering van ons. Het is niet te geloven wat een groepsleerkracht zoals mijn vrouw Inge allemaal voor de kiezen krijgt. Ze heeft dit jaar Groep 8 en werkt op papier drie dagen, de maandag, dinsdag en woensdag. Denk echter niet dat daarmee de kous af is. Het kan zomaar zijn dat ze donderdag of vrijdag ook nog even naar school gaat. Of een hele vrijdag met de voorbereiding van lessen bezig is. Of zondagmiddag, want dan is het lekker rustig in school en kan ze het lokaal op haar gemak in sinterklaas- of kerstsferen brengen. Hoewel het dan regelmatig voorkomt dat een collega hetzelfde dacht en ook ergens in een lokaal aan het werk is.

Bordje uit een voormalige kleuterschool in Oldenzaal

 

ZEVEN DAGEN PER WEEK

 

Ze staat normaliter om half 7 op, om half 8 gaat ze richting Borne waar haar school staat. Dat is vroeg, maar ze wil op school nog even de tijd hebben om zich goed te prepareren op de dag. Om een uur of 6, half 7 is ze weer thuis. Zij en al haar collega’s verdienen grote waardering. Maar het is uiteraard gekkenwerk aan het worden dat een job als leerkracht op een basisschool zoveel werkzaamheden is gaan omvatten, dat men er meer dan de handen vol aan heeft. Voorbereiden, correctiewerk, de resultaten daarvan in de computer invoeren, kinderen met een bepaalde stoornis extra aandacht geven, behandelingsplannen maken en bijna dagelijks bijstellen, uitgebreide rapporten maken, vergaderen, dagelijks met ouders praten die wat te vragen of op te merken hebben. Drie dagen op papier = zeven dagen. 

Ze doet groep 8, dit jaar voor het eerst. Dat betekent voorbereiden op de Cito-toets en op het vervolgonderwijs, gesprekken voeren met de scholen waaraan ze haar leerlingen straks overdraagt, dat betekent drie dagen op kamp gaan en een musical instuderen. Tussendoor plant haar directeur - de ook in Hengevelde bekende Harrie – een werkmiddag voor zijn onderdanen of kondigt hij een paar instructie-uren aan vanwege de aanschaf van een nieuwe methode voor een van de vakken.
Want je moet bijblijven, vernieuwen, nog betere resultaten boeken. “Leg dan de lat niet zo hoog. Doe rustiger aan”, geven mensen haar als advies. Maar dat werkt uiteraard niet. De kinderen eisen het volle pond. Terecht
 
Een kennis van mij kreeg de afgelopen winter verkering met een groepsleerkracht van de basisschool. Ze was 30 en had groep 7. Hoe vaker ze bij elkaar waren, hoe meer hij zich verbaasde over de intensiteit van haar vak. Hij zei: "Er is iets mis in dit land. Mijn vriendin zou eigenlijk het dubbele salaris moeten verdienen. Ze zou in ieder geval veel meer moeten verdienen dan mijn broer die Engels geeft op een middelbare school. Want die heeft het gemakkelijk. Een leerling die niet wil, doet het jaar maar over of gaat anders maar naar een andere school.”

Dat vak van al die groepsleerkrachten is zo druk, zo intens, zo veelomvattend geworden. "Als ik met mijn klas bezig ben, vind ik het heerlijk", zegt mijn vrouw altijd, "maar al die andere zaken die erbij komen..." En dan volgt er een diepe zucht.

Soms trekt ze het bijna niet meer, bijna. Het kan zo eigenlijk niet verder. Daarom trapten ze vanmorgen een uur op de rem. Eén uur. Een week of een maand zou beter zijn. Want er moet iets gebeuren. Het kan zo niet langer!!