Na de familie Rupert presenteren we in deze serie andermaal een familie met een elftal kinderen. De familie Blokhorst-Blokhorst bijgenaamd “De Boonte”. Vader Johan en moeder Rika kregen acht dochters en drie zonen. In mei 2011 vierden ze samen het 60-jarig huwelijksfeest, maar in januari 2014 raakte Rika uit de tijd en een jaar later ook Johan. Het elftal leeft verder met hun partners, hun kinderen en eventuele kleinkinderen. Op een mooie avond sprak ik met zeven van de elf over hun leven in een groot gezin, over hun ouders en andere zaken.
Deel 4 van de serie over grote Wegdamse families: Blokhorst-Blokhorst.
(foto mei 2011, onder vlnr André, Elly en Margareth. Staand: Maria, Angelien, Laurens, Johan, Bennie, Rika, Josephine, Trees, Bernadette en Annet)

 

Opgroeien in een warm en gezellig gezin

 

In het ruime huis van oudste broer Bennie en zijn vrouw Anny aan de Haaksbergerstraat zijn naast de heer des huizes Annet, Maria, Trees, Laurens, Margareth en Bernadette aanwezig om te praten over het wel en wee van het gezin waarin ze opgroeiden. De eerste vraag is haast vanzelfsprekend of Johan en Rika familie van elkaar waren. Dat waren ze niet, zeggen ze. Rika kwam van de andere kant van het dorp. Ze was van Blokhorst, de rietdekker aan de Slotsweg. Johan was boer aan de rand van het dorp in de hoek tussen de Bentelose- en Haaksbergerstraat. Voor hem was het in de jaren veertig niet moeilijk om Rika tegen te komen, want ze werkte bij haar zus in de huishouding, die enkele honderden meters verder woonde bij Ten Heggeler op het Heggelerveld. Echter bij Brinkcate in Delden ontstond de liefde tussen beide Blokhorsten. Nog dezelfde avond fietste Johan voor de gezelligheid mee naar huis en zo begon de verkering die acht jaar duurde voor er getrouwd kon worden. Op 18 mei 1951 huwden ze voor de wet en elf dagen later voor de kerk. Het feest was bij de Boonte op de deel. Rika trouwde erbij in. ‘Ze hadden best lang verkering’, vertelt Bennie, ‘omdat het ouderhuis nog druk bevolkt was. Mijn vader kwam uit een gezin van zes kinderen en daarvan woonde nog een aantal thuis. Ze hadden twee knechten en mijn vaders ouders woonden er ook.’

DIENSTBAAR
Maar zoals gezegd, Rika trok erbij in. Zo ging dat vroeger. Het was vanzelfsprekend. Ze merkte al gauw dat ze voorlopig zonder budget moest functioneren. Als ze boodschappen ging doen, meldde zich bij haar schoonmoeder Marie die haar dan wat geld meegaf. Zij deed de boekhouding. Rika schikte zich daarin. Ze was niet het type om daarover te mopperen. ‘Mama was heel dienstbaar. Haar hele leven’, zeggen de kinderen. ‘Ze was rustig van aard, was zorgzaam en hield niet van flauwe kul. Gen teuterieje. Ze stond niet graag op de voorgrond. Wel had ze een goede mensenkennis.’
Johans vader Naads had ook het nodige in de melk te brokkelen. Hij wist hoe huis en haard verzekerd waren en hield in de gaten wat er zoal gebeuren moest op het bedrijf. Zijn vrouw Marie was naaister van beroep en had daarvoor een mooi vertrek op de hoek van het huis. Dan kon ze alles goed in de gaten houden. Dat deed ze graag. Ze kon daar alle kanten opkijken. Het maken van kleren zat in haar bloed. Haar dochters deden het ook en zoon Gerard begon in Goor een herenmodezaak.

De boerderij die in 1959 door brand verwoest werd. Rechts Naads en Marie met hun zes kinderen Johan, Jo, Gerard, Rika, Bernard en Maria. Op Rika na zijn ze allemaal overleden.

BRAND
Op 11 juli 1959 brak er brand uit in de boerderij. Er was geen houden aan. Het gebouw brandde uit en was reddeloos verloren. Veel oudere Hengeveldenaren herinneren zich dat nog. De impact was groot. Johan en Rika hadden intussen al zeven kinderen. Trees stond buiten in de box. Een paar zusjes van haar zaten op die warme zaterdagmiddag in een teil, toen de brand ontdekt werd. Sommigen van hen vonden tijdelijk onderdak bij buurman Ter Doest of bij Ten Heggeler, anderen gingen naar familie. Snel werd een nieuwe boerderij ontworpen en gebouwd. De firma Kiezenbrink uit Markvelde maakte de bouw zo snel mogelijk in orde. Een week voor de Kerst was het klaar. De indeling was gericht op een groot gezelschap. Het huis telde negen slaapkamers, zes boven en drie beneden, waar opa Naads en oma Marie sliepen, vader Johan en moeder Rika en een van de kleine kinderen.

Marie overleed toen ze 72 jaar was, Naads bereikte de gezegende leeftijd van 93 jaar. Hij werd oud en dat was best verwonderlijk, omdat hij hartpatiënt was. Elke zaterdag moest een van zijn kleinkinderen in Hengelo ongezouten paardenrookvlees voor hem halen. Dat kon hij verdragen. ‘Opa was enorm secuur met wat hij wel en niet wilde eten’, zo vertellen zijn kleinkinderen.

<<29 mei 1976. Vier generaties Blokhorst onder één dak. Naads, Bennie, Johan en Pascal

VOORUITSTREVEND
Hun lange vader Johan leek op het oog net als zijn vrouw Rika een rustig persoon, maar van binnen was hij dat niet. ‘Eigenlijk’, zegt Bennie, ‘was hij liever geen boer geworden. Maar hij moest, omdat opa ziekelijk was. Opa had op zijn 42ste jaar al te kampen gehad met een hartinfarct en moest dus rustig aan doen. Pa was anders wellicht architect geworden. Hij tekende graag. Het interesseerde hem.’
Johan was een vooruitstrevende boer die voortdurend open stond voor nieuwe ontwikkelingen. Laurens: ‘Hij las veel en onthield de dingen die hem daarbij opvielen. Hij kon goed leren. Zo had hij ook de papieren voor boekhouder en was hij niet bang om het bedrijf uit te breiden. Dan liet hij zich adviseren door anderen. We hadden vaak mensen over de vloer die hem informeerden. Pa las de krant, de vakbladen en daarnaast was hij gek van sport en knettergek van voetbal. Hij was in veel opzichten een modern mens.’
Bennie: ‘Hij had dan ook vertrouwen in die adviseurs. Daarbij hield hij niet van ophef. Gewoon doen.’
Toen Johan ouder werd, kreeg hij last van de maag. Toen hij 51 jaar was, stopte hij met roken. Bennie: ‘Ik spijbelde wel eens, omdat pa ziek was. Dan moest ik aan het werk.’
De aanwezige kinderen zijn van mening dat hun vader Johan veel stress gehad heeft vanwege het drukke leven op het bedrijf. Zijn broer Bernard met diens beperkingen woonde nog een tijd bij hen in, ze hadden een grote rij kinderen, maar van een zekere armoede was geen sprake. Oma Marie had haar bedrijf en bracht daardoor geld in het laatje en Johan werd later wederverkoper van meelfabrikant Bertels uit Amsterdam, waardoor er maandelijks een aardig bedrag aan kinderbijslag binnenkwam.

OPVOEDING
Hoe was hun opvoeding? ‘Niet streng’, zegt Laurens. ‘We moesten wel regelmatig meehelpen. Knolln trekkn, eerappels gardern. Maar we mochten veel.’
Beide ouders stimuleerden de kinderen om door te leren.
Laurens: ‘Dat hebben ze vaak tegen mij gezegd, maar ik wilde niet. Pas later heb ik het wel gedaan.’
Bernadette: ‘Ik ging al uit toen ik veertien was en hoe laat ik dan thuis kwam, maakte niet uit.’
Trees: ‘We hadden allemaal wel drie of vier vriendinnen die dan vaak op zondagmiddag bij ons kwamen. Dat was altijd gezellig.’

Beginjaren 60, op de lagere school, Bennie met zijn vier oudste zussen

Annet: ‘Toen ik pas van school was, mocht ik drie dagen werken en moest ik de andere dagen thuis helpen.’
De oudsten vertellen dat beide ouders hen niet streng gelovig hebben opgevoed. ‘We moesten in het weekend naar de Mis en het Lof en ’s avonds op de knieën voor de stoel voor de rozenkrans. Maar de jongste kinderen hebben dat niet meegemaakt.’ Bernadette, de jongste van het stel, voegt eraan toe dat ze met elf jaar niet per se meer mee hoefde naar de kerk.
Margareth: ‘We kregen ’s avonds altijd nog wat te eten, daarna moesten we op de knieën en dan naar bed.’
Wat sommigen zich ook nog herinneren is dat Josefien, de vijfde in de rij, een paar keer verkering had met protestantse jongens. Ze moest het uit maken van haar ouders.
Mooie verhalen. Annet weet nog dat haar zus Maria verkering kreeg met Ben Oude Luttikhuis. ‘Hij had lange haren en daar keken hun ouders toch wel even van op. ‘Pa heeft toen de buren van Ben gebeld om te weten te komen wat voor vlees hij in de kuip had.’
Van opa Naads weten de oudsten nog dat hij dagelijks om 12 uur de Engel des Heren bad, zoals tot de jaren zestig van de vorige eeuw gebruikelijk was.
Bennie: ‘Voor hem en voor onze ouders was de wereld kleiner, bekrompener. Ze hielden lang vast aan de oeroude gewoontes.’

ZWARTE WATER
Hoe waren hun ouders voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen? ‘Dat was heel bijzonder’, reageert het zevental aanwezige kinderen. ‘Ze waren altijd enthousiast. “Hoe meer, hoe liever”, zei pa. Hij zat op verjaardagen altijd bij de jeugd. Hun ontwikkeling, hun verhalen interesseerden hem.’
Vanaf 1981 woonden Rika en Johan aan de overkant in het nieuw gebouwde huis op het in Hengevelde bekende Zwarte Water, de locatie van de voormalige ijsbaan. Daar werd een deel van het boerenbedrijf voortgezet.
‘Dat had in het begin veel impact’, zegt Bennie. ‘Om het ouderhuis te verlaten, vonden ze niet gemakkelijk. Het nieuwe huis stond weliswaar ook op het bedrijf, maar het was een hele verandering. Toen ze eenmaal gewend waren, wilden ze niet meer terug. Toen kwam hun leven in rustig vaarwater terecht. Het deed hen goed. We zijn altijd in goede harmonie met elkaar blijven omgaan en daar waren ze heel blij mee.’
Margareth: ‘Ma zei het nog op haar sterfbed. “Blijf goed met elkaar”.
Maria: ‘Ik herinner me dat pa met Nieuwjaar altijd zei dat hij een mooi jaar had gehad.’
Het zevental geeft aan dat ze het geluk hebben gehad dat niemand hen voortijdig ontvallen is, zoals in ander grote families wel voorkwam. ‘We kenden niks. Daarin waren we verwend. ‘
Ben, de man van Maria, was de eerste die hen ontviel toen hij in Seoul plotseling overleed aan een longembolie. Hij was daar op uitnodiging van de Taekwondo Hall of Fame om te worden gehuldigd voor zijn grote verdiensten voor de taekwondo-sport. Dat gebeurde eind augustus 2011.

ELFTAL
Het wordt tijd om de elf kinderen van Rika en Johan de revue te laten passeren. Zoals gezegd is Bennie de oudste. Hij is van 5 april 1952 en is dus onlangs 66 jaar geworden. Hij runde vele jaren samen en later alleen met zijn vrouw Anny de boerderij. Hij volgde daarvoor de lagere en middelbare landbouwschool en andere opleidingen. Hij en Anny Cattier uit Zeldam trouwden op 3 augustus 1972 en kregen vier kinderen. Intussen hebben ze zes kleinkinderen en wonen ze op de plek waar Bennies ouders jaren gewoond hebben aan de Haaksbergerstraat. Zoon Pascal heeft tien jaar geleden het bedrijf op de locatie van het ouderhuis overgenomen met oa circa 520 fokzeugen. Hij woont met zijn gezin in het ouderhuis. Bennie zelf runt de locatie op het Zwarte Water, betreffende duizend vleesvarkens en tien stuks vleesvee als hobby. Daarnaast heeft hij acht hectare grond verpacht aan een boomkweker.
Bennie was en is ook actief in het dorp. Hij was vrijwilliger bijIn en Um de Höfte, was bestuurslid van de ABTB en van de schietvereniging, zat negen jaar in het kerkbestuur met het kerkhofbeheer en de aula als specifieke taak en velen kennen Bennie ook als lector en voorganger bij uitvaarten en avondwakes.

Tussen de meeste kinderen zat een goed jaar. Na Bennie werd Annet geboren. Dat was op 18 mei 1953. Ze volgde de huishoudschool en de inas en werkte bij Très Chic. Toen ze in september 1973 trouwde met Jan Koebrugge uit Zeldam, moest ze daar stoppen van directeur Marinus Kuipers. Annet en Jan kregen drie kinderen en hebben elf kleinkinderen. Ze werkt thans op de administratie van Koebrugge Metaalbewerking (KMB) in Hengevelde waar ze ook wonen. Ruim 28 jaar geleden zetten Jan en Annet dat bedrijf samen op, waarvan sinds een jaar of vier hun zoon Charles de leiding heeft. Yoga en zwemmen zijn Annets hobby’s.

Maria (van 23 juli 1954) is de derde in de rij. Na de ulo deed ze de opleiding voor apothekersassistente en hielp ze thuis mee met oa het melken van de koeien. Later werd ze roostermaker op het Erasmus Lyceum in Almelo waar ze woonde met Ben, haar reeds eerder genoemde echtgenoot met wie ze trouwde op 31 januari 1975. Ben was wereldwijd een bekende taekwondoka. Zoon Thijs en dochter Yvonne traden in hun voetsporen. Thijs runt in Almelo een sportschool en daarvan doet Maria de administratie. Ze heeft één kleindochter en doet verder nog aan bridge.

Elly is van 13 september 1955. Ze heeft een drukke job bij het Nederlands Handbalverbond in Eerbeek en is daardoor niet aanwezig bij het gesprek. Handbal is haar passie. Ze kreeg in 2004 voor haar werk bij WHC en de bond een koninklijke onderscheiding. Ze deed de mavo, werkte bij Servo op de administratie en was jarenlang secretaresse van de Zomerfeesten. Ze beheerde toen het welbekende telefoonnummer 800. Ook werkte ze nog parttime op de administratie van Kunsten op Straat. Elly is sinds 11 september 1980 getrouwd met Jan de Wit. Ze hebben twee kinderen en wonen in Hengevelde.

Josephine (van 31 oktober 1956) is de volgende in de rij. Ook zij is wegens omstandigheden niet aanwezig bij het gesprek. Ze was aanvankelijk bejaardenverzorgster, maar werkt intussen als jaren als pedicure bij Carint. Daarnaast is Josephine mantelzorger voor haar schoonvader en past ze op de twee kleindochters. Ze is sinds 7 juli ’79 getrouwd met Alphons Koster uit Hengelo. Ze kregen twee kinderen en wonen in Hengelo.

Het zesde kind van Johan en Rika luistert naar de naam Trees. Ze is de vijfde dochter op rij en is geboren op 12 december 1957. Ze is op 11 juni 1981 getrouwd met Fons Vlierhaar en runde samen met hem de boerderij in Rietmolen waar ze later ook haar schoonmoeder verzorgde. Ze kregen vier kinderen. Nadat ze de boerderij verkocht hadden in verband met de aanleg van de nieuwe N18, werd Fons heftruckchauffeur en had Trees een webwinkel in outdoorkleding. Dat heeft ze acht jaar gedaan. Ze wonen nu in Neede. Trees is nog altijd een bezige bij en geeft oa thuis workshops in mozaïeken.

ANDRÉ
Na Trees mochten Rika en Johan eindelijk weer eens een zoon begroeten. André werd geboren op 31 januari 1959. Hij volgde de biologische school en de middelbare landbouwschool en trouwde in 1988 met Petra Derkink op de dag dat Nederland de finale van het EK voetbal won.
Laurens: ‘Veel bruiloftsgangers keken in het voorcafé bij Assink de wedstrijd en daarna dansten ze op tafel. Het werd een enorm mooi feest.’

<<2011. André met zijn ouders
In januari 1997 emigreerde André met zijn gezin naar Canada. Ze vestigden zich in Ontario. Hij begon met koeien, maar momenteel vormen mestvarkens (zo’n 3500) en konijnen (circa 4 à 5000 waaronder 500 voedsters) de kern van zijn bedrijf. Vrouw Petra en dochter Natasja nemen de konijnen voor hun rekening. André en Petra hebben vier kinderen en twee kleinkinderen.
Dat ze in ’97 naar Canada vertrokken, daar hadden Johan en Rika moeite mee. ‘Het heeft pa zeer gedaan’, zeggen de kinderen. ‘De melkveehouderij in Nederland ging niet vooruit.’
Margareth: ‘Pa zag wel in dat ze hen niet konden tegenhouden. Toen hij er geweest was, had hij er vrede mee, met name omdat Bennie en Anny de locatie overnamen op het Zwarte Water, waar André en zijn vader destijds het bedrijf hadden.’
De eerste keer gingen Johan en kleinzoon Pascal samen, daarna ging hij met Laurens en José en met Marcel, Bernadette en Rika. Daarna zijn ze nog een aantal keren geweest. De laatste keer dat Johan naar Ontario afreisde was in 2004.

Bijna veertien maanden na André zag Margareth het levenslicht. Dat was op 24 maart 1960. Ze deed de havo en de middelbare landbouwschool. Deze laatste school maakte ze niet af. ‘Vanwege een ongeluk en vanwege de liefde’, glimlacht ze. Margareth trouwde op 25 maart 1983 met Guus Lentelink uit Bentelo. Ze kregen drie kinderen en hebben twee kleinkinderen. Ze werkte eerst bij het ziekenfonds en runde daarna met haar man Guus een installatiebedrijf. Tegenwoordig heeft ze tijd voor haar hobby’s en werkt ze als vrijwilliger bij de wereldwinkel in Goor. Ze woont in Hengevelde.

Laurens (van 22 februari 1962) is nummer 9 in de rij. Hij deed de lts, mbo als avondstudie en kadercursussen. Op 5 juni 1992 trouwde hij met José Pierik van de Noaber uit de Bentelose Es. Ze kregen een zoon en twee dochters. Laurens werkte bij machinefabriek Bauhuis in Goor, stapte in 1990 over naar het bedrijf van Jan Koebrugge om in 2002 terug te gaan naar Bauhuis, voor een job als calculator. ‘Vroeger was ik ook druk met de revue en met autocrossen. Black Water was de naam van ons team’, vertelt hij. Hij biljart al twintig jaar en tennist.

De niet aanwezige Angelien werd geboren op 3 oktober 1963. Ze volgde de huishoudschool en werkte daarna bij Très Chic. Ze trouwde op 7 april 1983 met Wilfried Breukers uit Beckum. Ze kregen twee kinderen, maar het paar scheidde 25 jaar geleden. Ze woont intussen in Hengevelde samen met Johan Rikkert, is mantelzorger en heeft breien als grote passie. Ze hebben twee kleinkinderen.

Het nestei van de familie luistert naar de naam Bernadette. Ze is geboren op 21 september 1965, deed de mavo en de intas en haalde ook het middenstandsdiploma. Ook volgde ze een opleiding voor tekenen en calculeuze. Ze werkte bij Edon Deventer en bij Essent in Hengelo, maar is daarmee gestopt om te gaan werken in het bouwbedrijf van haar man Marcel Lentelink (broer van Guus) met wie ze op 7 maart 1986 getrouwd is. Ze kregen vier kinderen, waaronder een drieling. ‘Ja dat was heftig’, zegt ze. ‘Maar ze zijn nu veertien jaar, dat scheelt.’ Bernadette en haar gezin wonen in Hengevelde. Tijd voor hobby’s heeft ze niet, zegt ze.

GROOT GEZIN
Hoe was het voor de Blokhorsten om op te groeien in een groot gezin?
Trees: ‘Warm en gezellig.’
Margareth: ‘Als kind vond ik het niet geweldig. Ik zat tussen twee jongens in en kreeg weinig aandacht, vond ik. Nu vind ik het heel gezellig.’
Maria: ‘Ik vond het fijn. Alle vriendinnen kwamen uit grote gezinnen.’
Bernadette: ‘Als jongste heb ik de grote familie als heel luxe ervaren. We kwamen niets tekort. Ik mocht vaak logeren bij Maria.’
Maria: ‘Ik heb Bernadette nog de fles gegeven. We hielpen mee, dat was vanzelfsprekend. De oudsten hadden weer hun invloed op de jongsten.’
Trees: ‘We hadden als vroeg allerlei baantjes op zaterdag.’
Bennie: ‘Ik werd lang klein gehouden toen ik 15, 16 jaar was en graag uit wilde gaan.’
Bernadette: ‘Ik kreeg van de oudsten vijf gulden als het kermis was. En van ma kreeg ik geld mee, als ik uit ging. Ik was duidelijk alweer van een andere generatie als mijn oudste broer en zussen.’

GROENTETUIN
Terug naar de oude dag van Johan en Rika (foto links uit 2011). Margareth stipt aan dat haar vader een fraaie groentetuin had. ‘Hij bracht overal in Hengevelde groente rond. Om zes uur ’s morgens zat hij al in de tuin. Hij bracht de wortels geschraapt en wel langs. Van alles kregen we, boontjes, spinazie, bietjes. Het was voor hem meteen een uitje.’
Trees vertelt dat de ouders ook van fietsen hielden. ‘Ze hadden een fietsclub met vrienden. Soms kwamen ze met een man of twaalf bij ons langs. Pa heeft nooit een rijbewijs gehad. Toen de boerderij afbrandde, was hij aan het lessen. Maar hij heeft het kennelijk nooit afgemaakt.’
Laurens: ‘Hij reed af en toe gewoon met zijn trekkertje naar Haaksbergen. Tot zijn negentigste heeft hij dat gedaan.’
Margareth: ‘De laatste jaren reed hij rond met zijn scootmobiel. Daarvoor hadden ze een elektrische snorfiets.’
Beide ouders hebben tot grote vreugde van de kinderen een hoge leeftijd bereikt. Ze hebben weinig zorg nodig gehad in de jaren voorafgaand aan hun overlijden. ‘Ze zijn eigenlijk van ouderdom gestorven’, zeggen ze. Rika was de laatste jaren wat minder goed ter been, Johan had rugklachten. Maar hun interesse in de gezinnen van de kinderen en kleinkinderen en in de samenleving werd er niet minder om.

Op 88-jarige leeftijd ontmoette Johan niemand minder dan Bryan Ruiz. Rechts kleinzoon Marco.

Rika hield van breien en lekker koken en bleef dat tot op hoge leeftijd doen. Ook hield ze van tv-programma’s als Lingo, Derrick en de Reünie. Maar als er voetbal op televisie was, pikte Johan de afstandsbediening in, want hij was altijd een ware voetbalgek. Hij ging af en toe naar FC Twente en naar WVV'34 en volgde beide teams op de voet. Dankzij kleinzoon Marco, die als fysiotherapeut bij FC Twente werkt, ontmoette Johan in april 2011 Bryan Ruiz, de man die FC Twente kampioen maakte in 2010. Daarnaast las hij veel en knipte geregeld artikelen uit vakbladen uit, die hij dan naar zijn kleinzoon Pascal bracht.
Rika overleed op 22 januari 2014 op 90-jarige leeftijd. Johan was 93 toen hij op 5 februari 2015 overleed.

2011. Het diamanten huwelijk van Johan en Rika. Op de foto met alle kinderen en hun partners. Onder vlnr André, Trees, Elly, Petra. Staand Ben, Maria, Johan Rikkert, José, Angelien, Laurens, Johan, Fons, Rika, Josephine, Bennie, Bernadette, Annet, Marcel, Guus, Margareth, Jan de Wit, Jan Koebrugge, Alphons, Anniy.(De ingebouwde portretten van de elf kinderen in het artikel zijn ook uit 2011).

Brief van Hare Majesteit


Carnaval. Rechts herkennen oudere Hengeveldenaren Jan van Ee, die vanaf de beginjaren 60 tot 1970 knecht was bij De Boonte. Hij woonde intern net als jarenlang een dienstmeisje en ook andere knechten waaronder Hennie Spekenbrink. Jan van Ee was vrijgezel. Hij kwam uit Den Haag. Annet: 'Ik herinner me dat hij heel zuing was. Een voorbeeld: Hij gebruikte een ansichtkaart twee keer.'

1976, Pascal en Brian gaan met hun oma Rika en moeder Anny naar de kermis

2008. Andermaal vier generaties op één foto. Pascal, Lennard, Johan en Bennie

Johan bleef tot op hoge leeftijd actief in zijn groentetuin