Elly en Herman samen 80 jaar in het onderwijs

Elly van der Kooi en Herman van der Kuil: beiden 40 jaar in het onderwijs; 40 klassen (en later groepen); ongeveer 1000 kinderen; 40 jaar onderwijsherinnering, nog enkele jaren onderwijstoekomst.
Veel, heel veel, is er veranderd in die veertig jaren. Een willekeurige bloemlezing: de schooltijden, warm eten tussen de middag, de gezondste tijd voor een warme maaltijd, het kan niet meer. Om half negen per klas opstellen in een rij en geordend naar binnen, niet meer van deze tijd. Werken in een schrift, rijen met sommen en woordjes opschrijven, achterhaald. Een paar schriftjes per leerling en een verdwaalde kleurplaat zijn verworden tot pallets vol met wit A4 papier. Wilde je iemand iets zeggen, dan praatte je en je luisterde als je antwoord kreeg. 

Elly van der Kooi

In de moderne tijd type je en lees je het antwoord in de vorm van een aantal aan elkaar geplakte losse woorden. ’s Middags na school….oude kleren aan en buiten spelen. Hoe lang nog? De tablet, de mobiel, facebook en mail, de tv en netflix vormen nu de wereld van de zich ont- en inspannende mens. Delen leerde je vroeger vanzelf; je was immers met zo velen. Een stempel als een bladzijde netjes en foutloos was; ouderwets. Met topo leerde je alle plaatsen uit je hoofd, van Hoogezand tot aan Sappemeer. Nu moet je enkel weten hoe je een en ander kunt opzoeken. “Weten” heeft plaats gemaakt voor “Kunnen”. De kerk, het vormsel, de eerste communie, hoe lang nog?

Wat is dit nu voor een verhaal of opsomming? Is dit nostalgie? Of “vroeger was alles beter”; Is dit kritisch zijn over de moderne tijd of moeite hebben je er aan aan te passen? Is dit “leven in het verleden, waarschuwen, herinneringen ophalen of is het een statement “niet alle vooruitgang is verbetering”? Wij nodigen de lezer graag uit om over het antwoord zelf na te denken.

Veel, heel veel is er nog hetzelfde als veertig jaren geleden. Nog steeds spelen onze leerlingen tikkertje op de speelplaats of zijn diepgravend bezig in de zandbak. Lachende, spontane en ondeugende gezichten. Trotse, bezorgde en benieuwde ouders, die allemaal het beste voorhebben met hun kinderen. Dertig nieuwsgierige kinderen in de klas, nog steeds geboeid door een mooi verhaal of een goed boek. Nog steeds af en toe die ruzie of die tranen ten gevolge van een kapotte knie en nog steeds die geweldige trotsheid als iets lukt. Het kind zelf is weinig veranderd.

Veel is er hetzelfde gebleven en veel is er die afgelopen veertig jaar veranderd. Het is (daardoor) nooit gaan vervelen. Veertig jaar werken in een schitterend,  uitdagend en boeiend beroep. Het was mooi, en morgen…………………………………….weer fluitend naar het werk.
Elly en Herman