Wij zitten hier in een intelligente lockdown, zoals premier Rutte het noemt. Maar hoe is het elders op de wereld? In een serie afleveringen op Wegdam Nieuws trekken we de planeet over om te horen hoe het een aantal uitgevlogen Wegdammers vergaat in deze onheilspellende corona-virus-tijd. We waren al in Thailand (Ruben Sander), Noorwegen (Connie Goorden-Beukert), West-Australië (Merle Kuipers) en op Aruba (Oda Ten Thije-Brummelhuis).
Aflevering 5: ANS BRIESENICK-SCHREIJER (70) vanuit Molkenberg, Duitsland.
(foto: De kerk van Molkenberg tegeover de woning van Ans Schreijer)

‘SOMS DRINKEN WE STIEKEM MET ELKAAR EEN GLAASJE SEKT’

‘Samen met mijn man Klaus leef ik hier in een klein dorpje met circa 100 inwoners. We hebben een mooi groot stuk grond direct aan de rivier de Havel, met een wijd zicht op een mooi natuurgebied. Het landschap lijkt een beetje op Nederland. In de twaalfde eeuw hebben Nederlanders hier de polders aangelegd en zelfs nu nog vind je Nederlandse woorden terug in hetAltmärkische dialect.

<<Ans Schreijer

We leven hier in the middle of nüscht, titel van een boek over deze regio. We wonen hier met circa 8500 mensen op 360 km². Dus als je een beetje oppast, is het  risico om door het virus geraakt te worden, niet al te groot. We hebben hier nog geen corona. We spotten en zeggen: “corona vindt de weg naar Molkenberg niet”. In de regio hebben we momenteel 1400 infecties, drie patiënten zijn gestorven. Alle drie over de tachtig en met voorziektes.’

GEEN GEMOPPER
‘In de tijd van corona gaat het ons dus goed. De maatregelen zijn streng in Duitsland, maar in zo´n dorpje tref je bijna niemand op straat. Als de bakker komt, twee keer per week, zijn er wel duidelijk meer mensen als voor corona en dan staan we braaf in de rij. De meeste mensen accepteren de regels en je hoort eigenlijk geen gemopper. We kunnen meteen voor de deur gaan wandelen of fietsen. Dat mag met de familie. Of met één niet-familiaire persoon. Klaus en ik hebben intensief contact met onze buurvrouw, 86 jaar en met een vriend, die vorig jaar plotseling weduwnaar geworden is. We zeggen: met ons vieren zijn we één familie.
Voor sommige paren is het wel iets moeilijker. De kinderen zijn uit huis en meestal ver weg. Na de hereniging van Duitsland gingen ze vanwege een baan naar het voormalige westen. En deze mensen, missen natuurlijk wel hun kinderen en kleinkinderen, zoals vorige week met de paasdagen.’

Een aantal Molkenbergers is bezig met de meiboom

CONTROLES
‘Natuurlijk zijn er controles. We hebben hier in het dorp een gemeenschapshuis en daar woont op het moment een Berlijnse familie met vier kinderen, wat dus eigenlijk niet mag. De politie kwam, maar deze kwam ook tot inzicht, dat het voor de familie hier beter toeven is dan op een flatje op de vierde verdieping in Berlijn. In het Bundesland Sachsen-Anhalt mag je alleen vertoeven, wanneer je hier je eerste huis hebt of hier werkt. Met de paasdagen zijn de regels iets losser geworden en mochten ook personen met twee woningen hier zijn. Voor onze buurvrouw is het ook niet zo eenvoudig. Voor corona ging ik één keer per week met haar boodschappen halen, dat kan dus nu niet. Ze ziet dus nu niets anders meer als haar tuin en ons.’

WC-PAPIER
‘Het boodschappen halen is weer iets relaxter geworden. Ze hebben hier wc-papier gehamsterd, niet normaal!  Daar worden natuurlijk ook veel grapjes over gemaakt. Maar nu zijn de supermarkten weer normaal gevuld. En ik moet elke dag koken, want alle restaurants zitten dicht en een bistro of zoiets hebben we hier niet. De kleine restaurants hier in de omgeving hebben het natuurlijk zwaar. Er is wel veel hulp aangeboden van de regering, ook voor de kleinste ondernemers. Maar toch.
De meeste coronaregels zijn, denk ik, gelijk met de Nederlandse. Wat in Duitsland verboden is, daaraan wordt in Nederland waarschijnlijk geappelleerd?

<<Ans en haar maar Klaus (76) met een royale krentenwegge van bakker Nollen, die ze in september 2019 kregen tgv de familiedag

STAMTAFEL
‘Wat ik wel een beetje mis, zijn de sociale kontakten. Onze stamtafel op donderdagavond is er natuurlijk niet. Soms treffen we ons stiekem om 16:00 uur met een glaasje sekt. Allemaal 70 plussers!! Maar we houden natuurlijk de geboden afstand!! En mijn werk als integratieloods mis ik ook. Klaus mist natuurlijk zijn stamtafel in Berlijn, die hij sinds studententijd trouw gebleven is. Maar via telefoon en whattsapp blijven we in contact.
Wat ik ook merk: hoe minder afspraken ik heb, hoe luier ik word. Dat is dan misschien toch schadelijk(ha ha)? Maar veel tijd te hebben om te lezen is toch ook luxe!

Ik denk, dat we langzaam een paar meer mogelijkheden/vrijheden krijgen, maar het zal nog weken/maanden duren voor het echt anders wordt.’

PS. ANS SCHREIJER is geboren op 7 maart 1950 in Hengevelde aan de Bentelostraat. Ze deed in Groenlo op het internaat de ULO en daarna in Hengelo op het Gerhardus Majella Ziekenhuis de opleiding tot laborante.In 1969 ging ze naar het Franstalige Zwitserland en werkte daar tot eind 1971 als laborante. Eind 1971 ging ze voor Neckermann Reizen werken als reisleidster, tot midden 1974, vooral in Spanje. Daar leerde ze Klaus kennen en is toen naar Berlijn verhuisd. Ook in Berlijn werkte ze eerst laborante en gaf ze les aan doktersasssistentes in laboratoriumkunde.
Eind jaren 80 deed ze een universitaire opleiding als oncologieassistent, maar kon door de val van de muur als zodanig niet werken, vanwege de vele goed opgeleide mensen uit de vroegere DDR.
Vanaf 1992 tot haar pensioen werkte ze als wetenschappelijk medewerkster in de buitendienst bij de pharmaindustrie en had daar een leuke, interessante tijd. Ze is momenteel al een hele tijd aktief in een burgerbeweging tegen de bouw van een kolen-energiecentrale en is stad- en landschapsgids in Havelberg en omgeving. Sinds 2015 is Ans integratieloods, een werk, wat niet alleen interessant is, maar haar ook veel positieve energie geeft.

Het uitzicht achter het huis van Ans en Klaus

Het erf van de buren

De tuin van Ans en Klaus