Daar schrik je dan toch weer even van. Hoewel we wisten dat zijn leven in de slotfase was aangekomen. Johan Bauhuis, beter bekend als Nico, is overleden. Met respect en bewondering kijken we terug op zijn leven. De ziekteParkinson sloopte hem. Zo’n jaar of tien geleden was de diagnose gesteld. In het begin hielpen de medicijnen nog goed, maar de laatste jaren werd het minder. De twintigste april legde hij het hoofd definitief in de schoot. Hij is 80 jaar geworden.
(door Gijs Eijsink)

DE HUMOR ZAT IN HEM

Met zijn vrouw Maria woonde Nico sinds twintig jaar in Delden. Daarvoor woonde hij eerst samen met zijn moeder in het ouderhuis aan de Bentelosestraat en daarna met Maria. We denken terug aan het leven van een veelzijdige, bijzondere Wegdammer waarover veel te vertellen valt.

KLEURRIJK
In zijn jonge jaren heeft hij een tijdje gevaren. Hij verhaalde daar wel eens over. En ook gooide hij tijdens gesprekken graag met termen uit het Maleis of Arabisch, die hij elders op de wereld had opgedaan.
Nico heeft veel gedaan voor de gemeenschap van Hengevelde. Het was een karakteristieke, kleurrijke man. Hij was klein van stuk, zijn korte armen en daarbij zijn aanstekelijke lach, waren typerend voor hem. Hij voetbalde bij WVV’34 (meestal in het tweede elftal), was er leider van verschillende elftallen, was scheidsrechter en juniorenleider. Hij was zeer begaan met WVV en bezocht de club ook vanuit Delden nog zolang het kon. WVV heeft veel aan zijn inzet en creativiteit te danken.

Nico in een lager elftal van WVV, vierde van rechts onder

TWEE-EENHEID
Eind jaren zestig was hij betrokken bij de oprichting van In en Um de Höfte. Hij schreef artikelen en verslagen en al gauw was hij ook daarin bedreven. Hij was niet altijd gemakkelijk in de omgang, was op tijd en plaats behoorlijk eigenwijs, maar wat vooral opviel, was dat Nico en humor een soort van twee-eenheid vormden. Hij ontwikkelde zich tot een taalvaardige, clowneske man, had een grote woordenschat en gebruikte die te pas en te onpas. Als je dan met hem sprak, duurde het meestal niet lang of hij gooide er een geintje tegenaan. De oudere Hengeveldenaar zal zich dit ongetwijfeld herinneren.

In revues, in sketches bij trouwerijen en andere feesten openbaarde zich zijn bijzondere gevoel voor de komische noot. Hij werd later een veelgevraagd man om allerhande festiviteiten in de regio op te luisteren met zijn spitsvondigheden. Hij was gek op microfoons, vond het altijd fijn om mensen te vermaken met zijn grappen en woordspelingen. Ik (Gijs) herinner me nog dat we hem op recepties van WVV bij kampioenschappen of jubilea als spreker hebben opgevoerd om tijdens zo’n saaie happening de boel wat op te fleuren met een komische toespraak. Zo sprak hij eens namens alle spelers die ooit een gele kaart hadden ontvangen. De zaal lag dubbel.

BOERDERIJ
Ook tijdens de jaarlijkse Zomerfeesten was Nico in zijn element als baas van de Boerderij. Hij regelde met zijn commissieleden allerlei mensen, dieren en attributen van het platteland en legde dan op zondagmiddag aan de mensen uit hoe het boerenleven in elkaar stak. Dan was hij de deskundige verslaggever die nota bene zelf niet van boerenafkomst was. Regelmatig gooide hij een kwinkslag door de luidsprekers. Rijen dik stonden de toeschouwers eromheen en vooral de boeren onder hen schudden regelmatig lachend met hun hoofd als Nico weer eens iets te kort door de bocht ging bij zijn uitleg over de werking van een dorsmachine, over het gedrag van een tochtige koe of meende hij de gedachten te kunnen raden van een exotische haan. Niet zelden deed hij zijn uitleg in andere talen en steeds was de humor niet ver weg. ‘Ik mocht altijd graag een komische opmerking maken. Dat hoorde bij mij. Het zat gewoon in mij’, zei hij eens.
Ook bij het project rond de stoommachine van Theo Meijerink was Nico zeer actief en niet alleen tijdens de Zomerfeesten, maar ook op allerlei plekken in het buitenland. Er bestaan veel verhalen over hem tijdens die reizen.

De Boerderij met uiterst rechts verslaggever Nico

ZINGEN
Er is nog zoveel te vertellen van die actieve, kleine man. Hij hield ook van zingen, was lid van de kerkkoren in Hengevelde en Delden en ook zong hij jaren bij het Koninklijk Hengelo’s Mannenkoor.
Ikzelf ben een paar keer met hem op vakantie geweest. Ik herinner me reisjes naar Salou en Roemenië en alleen daarover kan ik een fraai boekje opendoen. Dat voert in dezeIn Memoriamte ver, maar ook daar wist Nico de aandacht op zich te vestigen met onverwachte acties. Omdat we een tijdlang vooral vanwege de Höfte en WVV veel met elkaar omgingen, komt de ene na de andere herinnering aan Nico bovendrijven. Veel Wegdammers zullen dat hebben bij het bekend worden van zijn overlijden.

RUSTIG INGESLAPEN
De laatste maanden van zijn leven was hij vanwege zijn ziekte niet meer thuis. Na een korte periode gewoond te hebben in een verpleeghuis te Almelo, woonde hij de laatste tijd in het Elisabeth te Delden, niet ver van zijn huis. Daar is hij in de nacht van zondag op maandag rustig ingeslapen. Aanstaande zaterdag vindt in kleine kring de crematie plaats. 

Een bijzondere Wegdammer is naar het hiernamaals vertrokken. R.I.P.

 

2017. Theo Meijerink, Nico en Bennie Meijer, de mannen van de stoommachine, poseren tgv 50 jaar Zomerfeesten

1978. Nico tijdens een feest in de grote zaal van Assink