Assink, overal leegte en stilte
Mijn neef André was zo aardig om mee te gaan. Hij heeft nog een sleutel van het voormalige horecabedrijf. De nieuwe eigenaar Marcel Eijsink (geen familie) was akkoord en zo dwaalden we op een dinsdagnamiddag in september door het pand dat ooit een bloeiend horecabedrijf was. Voorcafé, slijterij, bijzaal, kelders, grote zaal, toneel, toneelkelder, Schöppe, kantoor, keuken, de privékamers op eerste de etage. Ik wilde dat graag nog eens proeven, als een soort van afscheid van de omvangrijke zaak waar ik van kinds af talloze uren heb doorgebracht. Ik wilde graag het vermaarde bedrijf nog een keer van binnen zien, nog één keer de sfeer opsnuiven, wat ronddolen, herinneringen terug laten komen in mijn hoofd. Maar prettig was het niet. Verdrietig wel. Want overal hetzelfde beeld: leegte en stilte.
De jaren vijftig. Café Assink met het karakteristieke terras onder het dak van linden
Bestuursvergadering van WVV in de keuken van het café. Vlnr Johan de Wit, Ab Vonkeman, ??, de rug van Jan Hartgerink (Kas-Jan) en Gerrit Lentelink.
Achter het café, dat dateert uit de negentiende eeuw, had mijn oom ook nog een boerderij. Herman Groothuis (Matje) en Jan ten Thije (Krog) hielpen hem. Ik weet ook nog dat het bestuur van WVV in de keuken vergaderde. Nostalgie. Mooie tijden.
GROTE ZAAL
In 1967 werd het café verbouwd. Het oude pand dat enkele decimeters van de Goorsetraat stond, werd afgebroken (foto links). Tijdelijk was de voorkant van de schuur een café, de Schöppe heette het. Zelden zo’n geweldige tijd meegemaakt als daar in de Schöppe. In september 1968 werd het nieuwe voorcafé geopend. Assink werd een horecabedrijf van allure. Een grote tegenslag was het overlijden van mijn tante en oom kort achter elkaar in het jaar 1976. André was net 22 jaar. Abrupt stond hij er alleen voor. Maar gelukkig voor hem hielpen zijn broers en zussen en hun partners volop mee. En al gauw kwam Alfons permanent in het bedrijf dat goed draaid. De mensen kwamen er graag. Assink was decennia lang een begrip tot in de verre regio.
Medio 2017 werd echter alles anders. André runde restaurant De Kolenbrander op de plek waar vroeger café De Witte gevestigd was, zijn zoon Arjan bestierde het café met zalencentrum. Maar het totale bedrijf ging failliet. Ik wil daar verder niet over uitweiden in dit persoonlijke verhaal. Er ging een schok door Hengevelde en omstreken. Assink failliet, de deur op slot. Dat kon toch niet. Iedereen rouwde mee met de familie. Er kwamen hekken om de gebouwen te staan, de tent stond te koop, het werd een troosteloze aanblik.
Het complex zal dus nog wel een tijdje blijven staan, zoals het er nu staat. Marcel moet eerst een ei leggen. Laten we hem de tijd geven, zodat op deze cruciale plek in het dorp inderdaad iets moois ontstaat. Niettemin maakte ik een afspraak met André en parkeer ik deze septembermiddag voor de laatste keer (neem ik aan) de auto aan de zijkant van het gebouw. Wat mooi dat het kastje van WVV er nog altijd hangt, hoewel het niet meer het houten kastje van vroeger is, waar ik elke week de opstelling van mijn elftal bekeek. Het hoorde erbij als clubcafé van de groengelen. ‘Sta ik erin? Of reserve? Hoe laat vertrekken we?’
Er hangt nog wel een opstellingsformulier in het kastje, maar er staat niks op. Het woord opstelling is nog leesbaar. Het handschrift is bekend, vanMacky.
Bij de ingang van de Schöppe staat een berkenboompje van een halve meter hoog. Tussen de stenen groeit het onkruid hoog op. Het is een typerend, maar droevig beeld. Want niemand doet er nog wat aan.
André opent de keukendeur. Er staan een paar bezems. Verder is alles weg. De apparatuur, de tafels. Leeg. Ook de kasten. Er loopt een slang over de vloer richting de kelder. Lekkage. Waarschijnlijk staat het grondwater te hoog, zegt André, of er zit ergens een lek. Ik mocht hier aan de achterkant altijd graag naar binnen gaan. Alfons en enkele helpers waren dan vaak volop bezig met koken en prepareren van diners of etentjes. Ik verbeeld me dat ik gebakken aardappeltjes ruik. En bloemkool. En een karbonaadje.
KRUK
Wat vast aan de muur zat of op de grond, moest zo blijven. Verder is alles weg, behalve die ene kruk. We kijken rond. Raymond is gearriveerd om wat foto’s te maken. André wil graag dat we er maar één plaatsen. Asjeblieft geen uitgebreide fotoreportage van al die leegtes onder hetzelfde dak. Daar hebben we begrip voor. Ook Andrés dochter Anne komt erbij. Zo lopen we wat te drentelen in het voormalige voorcafé met de aparte rookruimte. Zeker twee minuten zegt niemand een woord. Ik noteer een slogan die nog aan de bovenkant van de muur te lezen is.
Via de lege Biezaal gaan we naar de grote zaal, gebouwd in 1955, maar later nog enkele keren gerenoveerd en aangepast. Ooit zaten er op Rosenmontag 900 mensen in. Ja, die carnavalsavonden. Dat was altijd groot feest. Zaterdags bij Veehof, maandags bij Assink. Allerlei herinneringen schieten me te binnen. Bruiloften, diners, Peter en the Rockets, revue, voetbalfeesten, dansavonden, familiefeesten, condoleances. Overal kan ik verhalen bij vertellen. Wie niet? Hoeveel verhalen kunnen duizenden mensen vertellen over een happening bij Assink. Hele families gaven er de bruiloft of vierden er hun zilveren of gouden huwelijk of een ander jubileum. Uit Hengevelde, maar ook uit andere plaatsen. Assink had een uitstekende naam. Al die goede herinneringen nemen ze André en familie niet meer af. Maar het is een schrale troost, ik weet het.
Spinnenwebben alom. In de linkerhoek staat een teil. Nog een lekkage. Jammer. Laat een gebouw een tijdje leegstaan en de verpietering gaat vanzelf. De klok aan de muur op de bekende plek hangt er nog en geeft de juiste tijd aan. Mooi dat ie gewoon doorliep. De tijd is niet te stoppen. Bij het uitgeklede schap draait André de bierkraan open. Er komt water uit. Ontmanteld.
De familie Assink en andere dorpsgenoten bij De Schöppe toen het een tijdelijk café was.Toen het nieuwe voorcafé klaar was, werd het omgebouwd tot een ruimte voor kleine feestjes en partijtjes. Vlnr Jan sr, José Kamp, Jeanette Wegdam, Frans Assink, Jan jr, Anna, Alfons en Hermien.
De Schöppe is van 1981. Daarvoor was het een boerenschuur met stallen, een deel en vee. Het domein van Andrés vader en later zijn broer Richard.Toen het nieuwe café werd gebouwd, deed het voorste deel van de schuur een tijdje dienst als café. Daarna werd de schuur omgebouwd tot een knus zaaltje met een bar erin. Veel feestjes, partijtjes, reünies, etentjes vonden er plaats. Maar ook hier is nu het leeg. Er staat een ladder tegen de lege hilde. Ook hier komen veel fijne herinneringen mijn hoofd binnenstromen. We hadden er een familiereünie en kleine feestjes.
1975. Jan sr was caféhouder én boer. Hier brengt hij een wagen hooi binnen.
We zijn terug in de grote zaal en staan nog even te praten. Het is geen goed moment voor een uitgebreid interview. Het rondje door het pand is pijnlijk. De herinneringen aan de ondergang van het horecabedrijf zijn nog te vers. Drie weken voor de Zomerfeesten van 2017 werd het pleit beslecht. ‘Ik ben toen ook haast niet op de feesten geweest’, vertelt André. ‘Dat was te moeilijk voor mij. Ik voelde wel heel veel steun van mijn gezin en van de familie en ook van het dorp. Kaartjes, telefoontjes, appjes en zo. Dat hielp.’
Werk heeft hij intussen gevonden. Arjan ook. Maar ze zitten nu beiden in de schuldsanering die drie jaar duurt.
De nieuwe eigenaar Marcel Eijsink heeft hij één keer live gesproken en een paar keer telefonisch. ‘Het waren goede gesprekken’, zegt André. ‘Hij wilde niet als koopjesjager worden aangezien, zei hij.’
Of zich opnieuw een horecabedrijf in het pand gaat vestigen, gelooft André niet. ‘Als je alleen al de keuken opnieuw wilt inrichten, ben je zeker een ton kwijt. Ik ben natuurlijk benieuwd wat het gaat worden.’
VERLEDEN TIJD
Beneden kijken we nog even in de voormalige huiskamer van vroeger die later omgetoverd werd tot vergaderruimte. In de slijterij zijn de schappen leeg. Bij de deur ligt een vracht folders en brieven.
Op de plek van het Fluttershuuske ontstond een parkeerplaats
1955. Opening van de grote zaal. Staand vlnr Oma Assink, Anna en Jan. Daarvoor Richard, Hermien, Jan, Elly en Alfons
Statiefoto vanachter het nieuwe buffet in de grote zaal. Jan en Anna Assink poseren met een deel van hun personeel. Vlnr Maria Borgelink, Truus Ottenschot, Anna, Jan, Frans Assink, Annie Zwieneberg, Herman de Wit, Riek Assink (zus van Jan) en Johan Vossebeld
Gezelligheid aan de stamtafel in het oude café. Vlnr Alda Assink, haar vader Frans, moeder Annie en broer Jan, Alfons, zijn oom Jan Brummelhuis, André en Bernadette Assink (dochter van Frans en Annie). In de biljartzaal staan, gewapend met een keu, Jan Eijsink (rechts) en Willie Semmekrot.
Terug van een uitwedstrijd, de WVV'ers (vlnr) Gerrit Hofmeijer, Frans Broshuis en Harrie Heijmer. De karakteristieke stenen vloer van het oude café is nog net zichtbaar.
1971. Opening Rupertserve. Receptie in de grote zaal van Assink. Voorzitter dokter G. Booijink spreekt. Rechts van hem Gerrit Rupert, Gerrit Screever en Theo Wegdam.