De godfather van Hengevelde is niet meer

Soms zou je haast denken dat Marinus Kuipers onsterfelijk was. Bijvoorbeeld afgelopen zomer toen ik door de Eeftinkstraat reed en hij daar in zijn tuin bezig was en we nog even een prettig gesprekje voerden. Maar tamelijk plotseling is er dan toch een einde aan zijn leven gekomen en dat stemt ons droef. Fysieke malheur werd hem te machtig. De godfather van Hengevelde is 90 jaar geworden. We zullen hem missen, maar koesteren de lange tijd dat hij onder ons was. Want hij heeft Hengevelde veel gebracht. Onnoemlijk veel.

Door Gijs Eijsink
Onverschrokken was Marinus. Direct en recht op de man/vrouw af. Creatief was hij ook. Intelligent. Een snelle denker. Ondernemend. Eigenzinnig. Hij kon goed improviseren. En hij was strabant, maar ook sociaal. Hij richtte een bedrijf op in bruidsjurken, Très Chic. De naam is een begrip geworden in binnen- en buitenland. Wat een geluk voor Hengevelde dat hij in 1963 besloot zich met een atelier voor bruidsjurken in Hengevelde te vestigen. Hij was 35 jaar en moest het bedrijf vanuit het niets opbouwen. Hij nam een paar Hengeveldse vrouwen in loondienst en begon in het OPC-gebouwtje aan de Bentelosestraat. De Twentsche Bank in Haaksbergen leende hem 10.000 gulden en dat hielp hem om een goede start te maken. Hij vestigde zich een tijdje later op het terrein tegenover Assink en begon in 1980 met de export van de bruidsjurken. Het bedrijf liep als een tierelier. Veel meiden uit het dorp en uit andere plaatsen hadden er een baan.
Denk niet dat Marinus als directeur de hele dag op een kamer zat achter een bureau. Gehuld in de karakteristieke grijze stofjas werkte hij mee op de werkvloer en stuurde daar het productieproces aan. ‘Voor het kantoorwerk kun je mensen inhuren’, zei hij altijd. ‘Ik ben liever op de werkvloer.’
In de jaren tachtig richtte hij een aannemersbedrijf op. Hebo genaamd. Ook dat werd ondanks wat ups en downs een succes. Talloze bouwvakkers en aanverwante werklui vonden er een baan. Marinus vertelde in die tijd wel eens dat hij ook nog graag een garagebedrijf had willen beginnen. Ik vermoed dat hij ook daarin geslaagd zou zijn. Zo’n drukke man die talloze mensen aan het werk had en voortdurend keuzes moest maken in de bedrijven die hij leidde, zal nauwelijks tijd hebben voor de dagelijkse gang van zaken in parochie en dorp. Integendeel, nog altijd plukt Hengevelde de vruchten van zijn briljante idee om het jaarlijkse School- en Volksfeest om te zetten in een commerciëler feest onder de titel Zomerfeesten. Daardoor hield het evenement geld over en dat werd aangewend voor de noden van het dorp. Ruim 10 jaar leidde hij op consequente wijze het evenement dat vervolgens overal in de regio navolging kreeg. Hij werd vicevoorzitter van WVV en bestuurslid van de Sportstichting en van daaruit was hij de aandrijver van de aanleg van een fraai sportpark en even later van een dorpshuis met sporthal. Ook nam hij andere initiatieven of hielp hij graag mee aan de ontwikkeling van ideeën van andere mensen. Zag hij er niks in, dan zei hij het ook.

We hadden vroeger vaak discussie en soms wel eens bijna ruzie. Met ‘we’ bedoel ik vooral de redactie vanIn en Um de Höfte. Dan ging het er soms heftig aan toe. Eigenwijze koppen tegenover elkaar. Maar dat herkennen wel meer dorpsgenoten, denk ik. Omdat ik elders ging wonen sprak ik hem daarna nog af en toe. De laatste jaren maakte ik weer af en toe een afspraak. Voor de serie op Wegdam Nieuws over de Indiëgangers wilde ik ook graag alles weten over Marinus’ leven als soldaat in voormalig Nederlands Indië, waar hij als achttienjarige jongen naar toe werd gestuurd. Het werd een goed gesprek. ‘Er zijn daar krankzinnige dingen gebeurd. Daar is het oorlog voor’, zei hij toen. Veel meer liet hij niet los. Ik had goed door had dat hij niet het achterste van zijn tong wilde laten zien.

Daarna kwam in 2014 het interview naar aanleiding van het 50-jarig bestaan van Très Chic. Daarin lichtte hij de keuzes toe die hij als ondernemer en als opgroeiende Haaksbergenaar en later als Hengeveldenaar heeft gemaakt. Hij vertelde over de bedrijven, over de mensen die er werkten, over de Zomerfeesten , WVV en De Marke. ‘Organiseren is een soort hobby van mij’, zei hij toen. En ook over Jo, zijn eerste en enige liefde met wie hij drie zonen kreeg, die ook weer ondernemer werden en die hij een voor een typeerde. ‘Ze kunnen goed met elkaar en ik denk dat ze een goede toekomst tegemoet gaan’, zei hij toen. De pionier sloot het interview destijds af met de woorden: ‘We zijn nog goed bij de tijd, Jo en ik. Laat het zo nog maar een jaar of vijftien doorgaan.’ Dat heeft niet zo mogen zijn. Het werden er ruim vier. Dat is best jammer. Niettemin, Marinus is 90 jaar geworden. Nee, onsterfelijk was hij niet. Maar voortleven doet hij zeker. Nog tot in lengte van jaren. Wat een zegen dat zijn gezin en familie hem zo lang in hun midden hebben gehad en dat geldt ook voor de Hengeveldenaren, het dorp waarvan hij met recht al meer dan vijftig jaar de godfather was.

PS. Het interview uit 2014 is te lezen in het boek Wegdammers II. Ik mocht hem bij de presentatie in 2016 het eerste exemplaar aanbieden en daar ben ik nog altijd zeer trots op.

Enkele foto's uit het leven van Marinus Kuipers.