Zestien dagen na het afscheid van Elly
We waren even oud, Elly en ik. In de paar minuten dat ik naast haar stond in de woonkamer van haar huis in Eefde, nu alweer 15 dagen geleden, ging dat allemaal weer door mijn hoofd. Haar man Fedde en diens zoon Alfred waren er ook. Ze lag er heel mooi opgebaard. Ik zei tegen Fedde: ‘Als ze nu adem gaat halen, geloof ik het. Zo mooi lag ze daar.’ Ja, het was uiteraard tegen beter weten in. Maar ik kon er nog steeds niet bij en ik kan vandaag de dag nog steeds niet geloven dat ze uit de tijd is. Zoals je dat zo vaak hebt als je een dierbaar mens verliest. En dat gebeurt de laatste jaren steeds vaker. Ik wen er nooit aan. De emotie van zo’n definitief vertrek naar het hiernamaals wordt ook sterker, ervaar ik. En dat had en heb ik met mijn nicht Elly heel intens.
(Foto Rikkert Harink/2006)
Het is vandaag 13 dagen geleden dat Elly in Hengevelde is begraven. Ze wilde terug naar haar geboortegrond. Hoe mooi is dat. Hemelsbreed honderd meter van haar geboortehuis waar ze met haar broers en zus opgroeide.
PRAKTIJK
Natuurlijk spraken we elkaar vaak, hoewel het aantal keren dat we elkaar ontmoetten minder werd toen ze als arts elders in Nederland ging werken en ook nog anderhalf jaar in Suriname. Ikzelf vloog ook allerlei kanten op en dan is het aantal keren dat je elkaar treft veel minder dan in je jonge jaren. In 1980 begon Elly een praktijk in Dordrecht. Ze startte daar met tien patiënten, maar was na een tijdje al zo geliefd in de wijk waar ze werkte, dat er geen patiënt meer bij kon. Met een aantal van 2300 zat ze aan haar max. 'Het is steeds weer puzzelen. Hoe los ik dit op? Waarom heeft hij die klachten? Moet ik haar verwijzen, ja of nee? Maar ook samenwerken is een vak apart. Een goede collega en assistentes zijn goud waard. Ze waren allemaal op mijn afscheid. Prachtig was dat’, vertelde ze in 2006 kort nadat ze gestopt was. Twee van haar assistentes waren 27 februari ook op haar definitieve afscheid. Dat Elly daar in Dordrecht een huisarts pur sang was, bleek ook uit hun prachtige, eervolle woorden. Dat was zo fijn om te horen, dat ze een uitstekende huisarts was, zo empatisch en trouw aan haar patiënten.
Gelukkig was Elly vaak in Hengevelde en - zoals tijdens de afscheidsplechtigheden ook uitgebreid verteld werd - was ze met de Zomerfeesten altijd present. Hengevelde was haar dierbaar, dat wisten we en zeker ook haar familie en haar ouderhuis dat in de loop der jaren een groot en druk bedrijf was geworden. Vaak stak ze de handen uit de mouwen. Als ze uit Groningen of vanuit haar werkplek naar huis kwam, vond ze het altijd leuk om mee te helpen. Ze zei wel eens: ‘Samen die klus doen. Bruiloften, de voorbereiding erop, de grote drukte in het voorcafé, het samen daarmee bezig zijn, de goede sfeer, het plezier onderling, het zijn dierbare herinneringen.’ Elly heeft zelfs nog behoorlijk getwijfeld toen in 1976 haar ouders kort na elkaar overleden waren, of ze het bedrijf samen met haar broer André zou gaan runnen. Dat zwoegen met elkaar om een bruiloft of andere festiviteit te laten slagen, gaf haar veel voldoening. Maar na een half jaar hard werken als een soort interim-opperhoofd, besloot ze toch dat ze als arts verder wilde.
Ik denk niet alleen graag terug aan de ontmoetingen in Hengevelde of bij haar thuis, ook reisden we een aantal keren samen naar Holambra in Brazilië waarnaar onze oom Gerard geëmigreerd was en een gezin had gesticht. Met hen klikte het. Elly was zeer gesteld op de mensen daar. Ook waren zij en Fedde jarenlang bestuurslid van de Stichting Estrela Nova, die zich inzet voor een groot wijkproject in een sloppenwijk van São Paulo. Onze nicht Hermien was (en is nog steeds) daarvan de stichter en leidster.
In 2004 kreeg Elly borstkanker, maar gelukkig genas ze daarvan. Vorig jaar echter stak longkanker de kop op. Met uitzaaiingen. Zij en de collega-dokters in het Deventer’ ziekenhuis deden hun best om de beul weg te jagen, maar het lukte niet. Tijdens haar ziekte spraken we elkaar nog een aantal malen. Fijne en gezellige gesprekken waren dat daar in Eefde waar ze in 2006 met Fedde is gaan wonen. Ze nam gelukkig nog volop deel aan de vijfjaarlijkse reünie van de Eijsinks in juli vorig jaar. Op 20 februari overleed ze, gleed ze in alle rust weg uit de tijd. Haar waardevolle leven zat erop. Ze was een gepassioneerde arts en een fijne echtgenote en oma, was met raad en daad een grote steun voor haar broers en zus, haar neven en nichten, voor iedereen die haar kende.
En intussen zijn we alweer een halve maand verder. Het leven ging weer door, zoals dat altijd gaat. Ikzelf kan het afscheid nog nauwelijks geloven. De nicht met wie ik opgroeide, is niet meer onder ons. Als kleuter speelde ik met haar als haar ouders bij ons in Markvelde op bezoek waren of als mijn ouders gewoontegetrouw na de Mis op zondag bij de Assink langs gingen. We zaten bij elkaar in de klas, hadden samen pianoles, hadden beide een heeroom als peetoom hetgeen leuke bezoekjes opleverde, logeerden samen bij onze oom in Arnhem en mochten met hem voor het eerst in ons leven naar de bioscoop, we gingen samen naar de middelbare school, waren samen een aantal keren te gast bij de familie in Brazilië. Daar dacht ik aan, die zaterdag toen ik naast haar stond.
Het leven gaat allang weer in hoog tempo verder. Maar ik moet nog vaak aan haar denken. Mijn nicht Elly is niet meer. Ik kan er maar niet aan wennen.
PS Nog enkele foto's.
Midden jaren 60. Elly (derde van rechts) tussen personeel en familieleden. vlnr: Elly's vader Jan, Lidy Groothuis, haar broer Richard, Ria Huis in ’t Veld, Johan de Wit, Annie Blokhorst, Elly, Harry ten Vregelaar en Ciska ten Heggeler.
2006. Een reünie van onze schoolklas. Vlnr Rikie Hobbelink (Broekkamp), Mieke Escher (Spenkelink), Elly en Jan Kiezenbrink.
2009. Elly op bezoek bij Estrela Nova. Achter de kinderen staat onze oom Theo.
Familiereünie 2018. Elly en haar man Fedde temidden van een deel van de familie.
