1925-2025. In memoriam Theo Eijsink

Klas met 52 kinderen kort na de oorlog met meester Theo Eijsink.

Op de late zaterdagavond van het afgelopen weekend is Theo Eijsink overleden, mijn oom. Hij is 99 jaar geworden. Bijna zou hij een eeuw geleefd hebben. Sinds 1954 woonde hij in Arnhem, maar oudere Wegdammers zullen goeie herinneringen aan hem hebben. Daarom dit bericht op WegdamNieuws.

Familie foto uit de beginjaren dertig van de vorige eeuw. Vlnr: zittend Gerard Eijsink, dochter Anna, zoon Bernard en Mina Eijsink-Scholten; staand Harrie, Frans, Henk, Truus, Toon, Gerard en Theo

ROEPING
Theodorus Nicolaas Eijsink is geboren op 5 december 1925. Hij was de jongste in het gezin waarvan mijn vader Toon de vierde was en tante Anna Assink de oudste. Na de lagere school in Hengevelde ging hij enkele jaren naar het Klein Seminarie in Apeldoorn, maar de roeping om net als twee van zijn broers priester te worden, ebde weg. Vervolgens studeerde hij in Hilversum voor onderwijzer. In 1945 kreeg hij het diploma zonder examen te doen. De Duitsers hadden de school in gebruik genomen.

Theo als dienstplichtig soldaat

DUBBELE KLAS
Na zijn militaire diensttijd werd oom Theo benoemd aan de lagere school in Hengevelde. Hij begon met de eerste klas, ongeveer 25 leerlingen, in het catechismus lokaal (KA-gebouw) naast de pastorie. Daarna kreeg hij een dubbele klas, omdat de school juist in dat jaar niet meer met Pasen, maar in juli voorafgaand aan de zomervakantie de overgangsrapporten wilde uitdelen. Daardoor had hij liefst 52 kinderen in de klas, zoals op de bovenste foto te zien is. Hij heeft de meeste van deze oud-leerlingen dus overleefd. Een aantal is nog onder ons. Ik herken oa Henk ten Thije, Harrie Hofmeijer, Theo Broshuis, Jan Blanckenborg, Adele Brummelhuis., Lidy Rotink en Marietje Vehof.

Theo (rechts) met enkele dienstmakkers in Nederlands Indië (1949).

NEDERLANDS INDIË
In 1949 werd zijn prille loopbaan als onderwijzer plotseling onderbroken door een oproep om als soldaat naar Nederlands Indië te vertrekken, het huidige Indonesië. Daar bleef hij ruim een jaar, maar maakte van de onafhankelijkheidsstrijd tegen Nederland weinig mee. De oorlog zat er eigenlijk al op. In september 1950 ging hij vervroegd per vliegtuig terug naar Nederland, omdat zijn moeder erg ziek was. Enkele dagen na zijn aankomst in Markvelde is ze overleden. Ik herinner me dat als vijfjarige nog goed. Ik zie hem nog ’s avonds laat naast mijn bed staan in een wit pak.
Van de zeventien Wegdammers die destijds als soldaat naar Indië werden gestuurd is oom Theo de laatste die is overleden. In het boek Wegdammers II heb ik aan alle zeventien aandacht besteed en heb ik uit het dagboek wat hij in Indië had bijgehouden een aantal pagina’s overgenomen.

1952. Meester Theo poseert met zijn vierde klas. Deze oud-leerlingen zijn intussen 82, 83 jaar. Sommigen zijn intussen overleden.

GEWOON THUIS
Een paar weken na zijn thuiskomst ging hij verder als onderwijzer op de lagere school en kreeg de eerste klas met leerlingen als Theo Tuinte, Marinus Bauhuis, Harrie ten Dam, Suze Veehof en Willemien Baak. Het jaar erop kreeg hij de vierde klas. Dat was in 1951 toen ik voor het eerst naar school ging en de eerste weken bij hem achterop de fiets mocht. Want oom Theo woonde nog gewoon thuis op de boerderij, waar mijn vader en moeder met hun vijf kinderen ook woonden, waar zijn vader woonde en de knecht, het dienstmeisje en een gepensioneerde knecht. In die tijd was dat heel normaal.

Het eerste elftal van WVV kort na de oorlog. Vlnr staand: Arnold Hofmeijer, Arnold Wegdam, Theo Eijsink, Johan Spijkerman, Tonnie Smit. Midden: Frans Assink, Herman Hofmeijer en Hendrik Schreijer. Onder: Jan Eijsink, Gerhard Groothuis en Gerard Blokhorst. Zij zijn thans alle elf niet meer onder ons.

BELANGRIJK DOELPUNT
Oom Theo was naast zijn baan als onderwijzer ook actief bij de vermaarde toneelclub De Wegdammers en tevens was hij als technisch bekwame linksbuiten een belangrijke speler in het eerste elftal van WVV. Hij was tot afgelopen weekend de oudste nog levende oud-WVV’er. In 1953, toen hij plannen had naar Arnhem te verhuizen, speelde hij zijn laatste wedstrijd. De linksbuiten nam afscheid met een belangrijk doelpunt, zo wisten mij in het verleden oud-spelers van WVV te vertellen. De beslissingswedstrijd om handhaving in de eerste klasse TVB tegen De Tukkers werd door zijn goal met 1-0 gewonnen…
Hij bleef ook in Arnhem aan sport doen. Tot zijn 95ste jaar tenniste oom Theo twee keer per week en maakte standaard twee keer per dag een wandeling. Tot 12 jaar geleden woonde hij in de buurt van het Burgers Dierenpark en het Openlucht Museum en daarna aan de Velperweg. Eerst met zijn uit Haaksbergen afkomstige vrouw Riet Leussink en na haar overlijden (negen jaar geleden) alleen. Ze hebben vier kinderen, één zoon en drie dochters.

23 juli 2023. Familiereünie. Oom Theo met zijn neef Thom uit Holambra Brazilië.

GESCHIEDENIS
In Arnhem kreeg hij een baan op een lagere school en studeerde daarnaast geschiedenis aan de universiteit van Nijmegen. Enkele jaren later werd hij leraar geschiedenis op het Thomas à Kempis College in Arnhem en dat is hij gebleven tot zijn pensioen waarvan hij dus tientallen jaren heeft kunnen genieten.
Een paar maanden geleden is hij gevallen. De thuishulp vond hem. Hij had een delier, werd opgenomen in een verzorgingshuis, kreeg er vorige week een longontsteking bij en gleed langzaam weg uit het leven. Komende zaterdag is de begrafenis.
We gaan hem missen, deze altijd positieve, aimabele, geïnteresseerde, wijze oom. Het is wel een beetje jammer dat hij de honderd net niet gehaald heeft, maar wij als neven en nichten zijn buitengewoon dankbaar dat we hem zolang in ons midden hebben gehad.
(hieronder nog een paar foto’s)