Het EK van de Wortelman (deel 1)
Louis ten Elzen, geboren en getogen in Hengevelde, volgt het Nederlands elftal al jaren op de voet. Met zijn vrouw Ria is hij afgereisd naar Sumy in de Oekraïne. Van daaruit schrijft hij voor Wegdam Nieuws een kroniek van het EK 2012.
"Woensdagmorgen zijn we vanuit een regenachtig Düsseldorf met Lufthansa vertrokken naar Kiev. Op het vliegveld hebben we onze metgezellen ontmoet en zijn gezamenlijk vertrokken richting de Oekraïne. Omstreeks 15.00 zijn we na een voorspoedige vlucht, met slechts enkele luchtzakken, geland in Kiev. Vanuit huis hadden we via internet een auto gehuurd bij ARO cars. De eerste verrassing volgde snel, er was geen huurauto. Na een aantal telefoontjes bleek er een fout te zijn gemaakt. Geen huurauto!
We hebben naar andere oplossingen moeten zoeken. We hebben snel geleerd dat het hier anders werkt als bij ons. Een trein moet je van te voren boeken anders heb je geen plek. Het meest gebruikte openbaar vervoer zijn minibusjes die je naar de verschillende plaatsen brengt. Vaak oude busjes, zonder enige voorziening. Ook de wegen zijn niet al te best zodat je er uren overdoet voordat je op plaats van bestemming bent. Ook de minibusjes moet je vooraf telefonisch reserveren. Dit was ons allemaal niet bekend. Uiteindelijk hebben we samen met een Engelsman een taxi genomen van Kiev naar Sumy, een reis van een slordige 350 km waar je ruim 5 uur over doet. Onderweg van Kiev naar Sumy brak het noodweer los. De wegen stonden blank en waren bijna niet te berijden. We hadden een goede chauffeur. Om 00.15 uur zijn we in het hotel aangekomen.
Na twee dagen rusten en verkennen van de omgeving zijn we zaterdag om 7.00 uur met een chauffeur van het hotel naar Charkov vertrokken. We moesten de voucher omruilen in de buurt van het stadion. We konden niet dichterbij als één kilometer bij het stadion komen. Alle omliggende wegen waren afgesloten. En hier kom je er echt niet doorheen. Ze verstaan geen Engels maar maken je wel duidelijk dat je niet verder komt met de auto!!! Dan maar lopen. Natuurlijk stonden we aan de verkeerde kant met de auto en moesten we om het stadion heen. Nog verder lopen. En Ria moest naar het toilet, dat werden bosjes!! Na bijna een uur lopen hadden we het ticketpoint bereikt. Daar hebben we kennis gemaakt met de Oekraïense bureaucratie. Ondanks dat er op dat moment een dertigtal Oranjesupporters hun kaarten op kwamen halen, heeft het zeker 1,5 uur gekost voor we de kaarten uiteindelijk hadden.
Het feest kon beginnen. Met de metro naar de fanzone. Puzzelen met de rare namen op de stations. Maar met hulp van anderen kwamen we aan op het plein. Hier verrees de Wortelman na een kleine omkleedpartij. Vanaf dat moment waren de Oekraïners niet meer van hem af te slaan. ‘Photo, photo,…….’, riepen zij. Het laatste stukje naar het plein heeft lang geduurd. Tientallen mensen moesten met de Wortelman op de foto. Op het plein was het een en al oranje. Eén groot feest. Eén reünie van oranje supporters. Een oude vrouw van bijna negentig nodigde de Wortelman uit voor de polonaise. Hilarisch om te zien.
Na het feest de parade. Van het centrale plein naar het stadion. Duizenden Oranjefans liepen mee. We begonnen aan het hoofd van de stoet en eindigden als een van de laatsten bij het stadion. Honderden foto’s zijn er onderweg gemaakt. Het was een lange tocht van naar schatting 7 km. We hebben 2 uur gelopen. Vermoeid kwamen we aan bij het stadion. Maar het was ontzettend leuk. De mensen langs de kant genoten met volle teugen van het Oranjelegioen. Er werd gezongen, gedanst en luid geapplaudisseerd.
Bij de ingang van het stadion wilden ze niet dat de helm van de Wortelman mee naar binnen ging. Na diplomatiek overleg werd het alsnog toegestaan. Ook in het stadion was het Oranjelegioen goed op dreef. Luid werden de spelers aangemoedigd. Maar de wedstrijd………….. Veel kansen, geen goals. De afloop is bekend!! Teleurgesteld verliet de Wortelman het stadion. Deze keer heeft hij de wortels niet gedumpt, het zijn kunstwortels. Wortels met loof zijn hier niet verkrijgbaar. Ze moeten ook de volgende wedstrijden mee, tenzij iemand ze meebrengt vanuit Nederland. Ondanks het verlies, heeft de Wortelman nog diverse ‘photo, photo’ verzoeken ingewilligd.
Nu snel naar huis, dachten we. Maar de auto van de chauffeur weigerde dienst. Dankzij de hulp van twee politieagenten kregen we de auto na een kwartier weer aan de gang en kon de terugreis beginnen. Nog even stoppen bij de Mac, wat krampen verwerken onderweg, nog even tanken en uiteindelijk waren we afgelopen nacht om 1.30 uur terug in het hotel. Een mooie dag, helaas verloren. Woensdag gaan we vol goede moed terug om die Duitsers te verslaan. Vanochtend hebben we toch nog een huurauto gekregen. We kunnen nu zelf op reis."
Louis ten Elzen, Wortelman
