“Ik fietste mijn moeder in haar armen en toen werd het allemaal even teveel”

Zaterdag was het dan zover, Mark Escher, Roy Escher en Gerco Weeink fietsten voor Alzheimer. Onlangs stond op Facebook ‘fiets voor Alzheimer voor een toekomst zonder Alzheimer’. Mark vroeg Roy: “Zullen wij daaraan meedoen?” Daar vader Willy aan de ziekte lijdt, maken de gebroeders Escher van dichtbij mee wat de ziekte teweeg brengt.

Mark Escher: “Wat begonnen is als “Leuk, dit kunnen wij wel” is uiteindelijk een mega actie geworden. In het begin dachten wij als wij het inschrijfgeld halen bestaand uit 200 euro per persoon is het prima, anders betalen wij dat zelf wel. Als je dan uiteindelijk 5000 euro bij elkaar sprokkelt, mag je daar erg trots op zijn en dat zijn wij dus ook.
Er zaten hele mooie reacties bij daar krijg je het warm van.”

Alles klopte van begin tot eind
”‘s Morgens hebben wij om half zeven met zijn allen bij Gerco ontbeten om vervolgens richting Amersfoort te rijden. Daar was de start van meer dan honderd teams en eigenlijk ook de finish. Maar wij hadden besloten dat het mooier was om richting Goor te fietsen.
Roy had een route op zijn Garmin uitgestippeld van ruim 120 km. De route ging van Amersfoort naar Leusden, Barneveld dwars door de Veluwe richting Apeldoorn.
Daar hadden wij een lunch-stop bij de zus van Gerco, die daar woont.
Zij had een over heerlijke lunch bereid. En een speldje in de vorm van een vergeet-me-nietje klaar gelegd. Dit speldje kun je bestellen bij Alzheimer Nederland.”

Onderweg, van koeien tot geluk hebben
“Onderweg stonden om de zoveel kilometer Jessica en Rudy Jansen langs de kant met drinken, bananen, muesli-repen en andere versnaperingen. Zodat het energieniveau op peil bleef. Van Apeldoorn richting Deventer, Epse, Joppe, Harfsen, Laren, Lochem fietsten we richting De Pot in Markelo. Overigens, bij Lochem op de melkfabriek is men bezig met een giga groot schilderwerk. Een boer met koeien, mocht je er een keer langskomen, dan is dat zeker de moeite waard om even stil te staan en ernaar te kijken.
Bij Herberg de Pot hebben wij wat gedronken, daar hadden wij al 120 kilometer op de teller staan.
Het weer was prachtig en we hebben geen lekke band gehad. Ondanks dat wij met zijn drieën een keer door glas reden dat op een fietspad lag. Het moest dus zo zijn.”

Valpartij
“Onderweg hebben wij een valpartij meegemaakt, dit was echter een komisch tafereel. Ik kon niet zo snel uit de klikpedalen komen en ‘kiepelde’ om bij een stoplicht. Auto’s toeteren en wij lachen. Er was geen schade na de komische valpartij.”

De aankomst
“Toen wij vervolgen over de col du Markelo kwamen, stond daar een brandweerauto. Iets verderop nog een. De brandweer had besloten ons binnen te halen daar Gerco bij de brandweer zit. Dit was een meer dan aangename verrassing! Vlak voor de eindstreep gingen zelfs de sirenes aan.
Op het moment dat wij bij de Tapperij aankwamen, stonden daar veel mensen waaronder familie en vrienden. Ik fietste mijn moeder in haar armen en toen werd het allemaal even teveel en kwamen de emoties eruit. Ook pa was er; dit maakte het compleet. Hij was ook zeer trots en dat was heel mooi om te zien. Gerrit en Bianca van de Tapperij hadden een overheerlijke BBQ georganiseerd en er was zelfs een DJ. En de biertjes smaakten heerlijk na ruim 125 km.