Johan Escher, rechtgeaard WVV’er, is overleden

Op 83-jarige leeftijd is in zijn woonplaats Goor Johan Escher overleden. De geboren Markveldenaar is bij velen bekend als ’n Ooln. In het grootste deel van zijn werkzame leven runde hij samen met zijn vrouw Lien de fietsenzaak en taxibedrijf Ten Duis & Escher in het centrum van Goor waar ook zijn broer Willy en Herman Reef werkten. Ten Duis & Escher was een begrip in Goor en ook in Hengevelde en verre omstreken. De laatste jaren ging Johans gezondheid langzaam achteruit. Hij leed aan de ziekte van Kahler. Een korte tijd heeft hij in Enschede in een verpleeghuis gelegen. Afgelopen week is hij naar de Stoevelaar in Goor  gegaan, alwaar hij gisteren is overleden.

Johan Escher was in hart en nieren een WVV-er. Ondanks dat hij jaren in Goor woonde kleurde zijn hart enkel groen en geel. Tot aan zijn dood was hij dan ook lid van de groengelen. Tot op hoge leeftijd stond zijn voetbaltas ingepakt in zijn auto. Je kon immers nooit weten. Uren kon hij over voetbal praten en met name over WVV. Jarenlang was hij stopperspil van het eerste elftal, waarin hij samen voetbalde met onder andere zijn broer Willy, met Henny (Macky) Wegdam, Gerard (Nobby) Karnebeek en de gebroeders Hofmeijer.
Johan was een spijkerharde verdediger en tevens een organisator. Tot op hoge leeftijd beweerde Johan dat hij nog met gemak bij het eerste mee kon doen, alleen al door iedereen op de plaats te zetten.

Bij WVV speelde hij ook jarenlang bij de veteranen. De wedstrijden waren steeds weer een uitje voor hem. Na de wedstrijd werd er nog uren nagezeurd over de wedstrijd.
Johan had veel humor. Zo verwisselde hij in de kleedkamer eens alle broeken inclusief riem en deed hij thee met heel veel suiker in de waterzak, zodat hij de speler die altijd dezelfde was, goed kon behandelen tijdens zijn blessure.
Ook gaat het verhaal dat hij een vast ritueel had als WVV 1 in die tijd en strafschop tegen kreeg. Steevast ging hij naar de persoon die de strafschop moest nemen om hem uit zijn concentratie te halen. En dan ging hij ook even met de hak in de grond om de beruchte stip te bewerken. Over al deze gebeurtenissen kon hij fantastisch vertellen en dat deed hij graag.

Het voorbeeld van de wedstrijd tegen het Enschedese Dolphia is vaak de revue gepasseerd. WVV kreeg een penalty tegen. Johan haastte zich naar de besnorde speler van Dolphia die de strafschop moest gaan nemen. Johan zei tegen hem: “Nem ie den penalty mar, dat lukt oe vandage nig.’
Vervolgens vertelde Johan dan: “Ik goa met de hak in de grond, ik kiek den keal an, den keal kiek mie an ......en hap, ik biet hem zo een stuk van n snorn of. Den keal nemt den penalty .....keihard op de poal en wie wint den wedstried met 1-0.’
Talloze mensen die Johan gekend hebben, kennen zijn verhalen. Of het allemaal waar is, of hij hier en daar wat overdreef, is niet helemaal duidelijk, maar het waren in ieder geval mooie verhalen. Hij genoot ervan ze te vertellen. Hij kende tientallen van dit soort anekdotes. En hij beschikte over een fotografisch geheugen als het om voetbal ging.
Vorig jaar zei hij: ‘Ik heb er met mijn taxibedrijf zoveel weggebracht, dat ik intussen wel weet dat ik hier zelf ook niet blijven kan.’ Nuchter en reëel. Hij is nu uit de tijd. Veel oudere WVV’ers en inwoners van Goor denken met een glimlach en met eerbied terug aan Johan.

NB Ter gelegenheid van het overlijden van Johan Escher publiceren we het verhaal dat onze medewerker Gijs Eijsink in 2009 over hem schreef, nogmaals. Klik http://www.wegdamnieuws.nl/verhalen-van-gijs/item/4928-de-man-met-de-kromme-dissel als je dat verhaal wilt lezen.