RIP Willy en Theo; twee bekende Wegdammers zijn uit de tijd

In enkele dagen tijd ontvielen ons twee Wegdammers, Willy Escher en Theo Tuinte, die ik beide behoorlijk goed gekend heb. Weliswaar kwam ik bijna nooit bij hen over de vloer, toch bewaar ik goede herinneringen aan deze markante mannen, vooral in onze jonge jaren toen onze wegen elkaar regelmatig kruisten bij activiteiten in het dorp zoals de voetbalclub of het prachtige uitgaansleventje in Hengevelde en omstreken. Ze waren iets ouder dan ik. Maar ik kende hen al vanaf de lagere school, beiden woonden bovendien aan de weg naar school, dat scheelt ook. En later kwamen we elkaar eveneens nog wel eens tegen.

BERGAFWAARTS
Willem en Theo, twee verschillende persoonlijkheden. Hun vertrek naar het hiernamaals spookt door mijn hoofd en dat zal bij velen zo zijn, waarbij ik me ervan bewust ben dat het verdriet van hun naasten veel  groter is. Ook zij beseffen echter dat het zo goed is na de recente, moeilijke tijd die leidde tot hun overlijden.
Willem kreeg bezoek van de heer Alzheimer. Dan ben je meestal gezien. Dan weet je dat het langzaam bergafwaarts zal gaan. Hij maakte 28 augustus het feestje nog wel mee van het 50-jarige huwelijk van hem en zijn vrouw Ria. Vijf weken geleden echter was een verhuizing van hun appartement in Goor naar verzorgingshuis Stoevelaar onvermijdelijk. Hij leverde steeds meer in. Vorige week vrijdag viel hij. Ook dat nog. Het leven zat erop, dat zagen zijn geliefden ook. De laatste uren van zijn welbestede leven waren aangebroken. Maandag overleed hij op 79-jarige leeftijd.

KARAKTER
Theo kreeg ruim tien jaar geleden een hersenbloeding. Hij kwam in een rolstoel terecht en moest dag in dag uit verzorgd worden. Meer dan tien jaar lang dus. Stel je even voor. Het zegt veel over zijn gestel en karakter dat nog zo lang heeft door geleefd. De onvoorstelbaar goede zorg en steun van zijn vrouw Ine, zijn kinderen en andere familieleden speelden daarbij een belangrijke rol. Thuis en in Haaksbergen. De laatste tijd ging zijn gezondheid achteruit. Langzaam gleed hij uit het leven weg. Dinsdag overleed hij op 77-jarige leeftijd. Ik sprak zijn zoon Mark: Tis mooi ewes, zei hij en zo is het.

Hoewel hij nauwelijks kon praten, zag je dat Theo begreep wat je zei en kon je best wel een gesprekje voeren met hem. Ik herinner me een bijeenkomst met alle voorzitters van de Zomerfeesten. Dat was op 31 mei 2017 ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan. Ik mocht dat gesprek leiden om er uiteindelijk een verslag van te maken voor Wegdam Nieuws. Theo was erbij, liet zich begrijpelijkerwijs nauwelijks horen, maar nam van de eerste tot de laatste minuut wel deel aan het gesprek.

ALTIJD WVV’er
Bij Willy en Ria thuis aan de Herman Heijermansstraat in Goor sprak ik op 18 juli 2018 de hele familie, althans degenen die toen nog leefden. Dat was voor de serie Grote Gezinnen voor Wegdam Nieuws. Maar we ontmoetten elkaar ook elk jaar op een verjaardag van een van zijn familieleden.
Willy is geboren op 5 april, de eerste paasdag van het jaar 1942. Hij werd fietsenmaker in Goor bij zijn broer Johan en had daarna een zaak in Hengevelde. Johan en hij woonden in Goor, maar bleven voor altijd WVV’er.  Willy en Ria stonden tot voor kort nog regelmatig bij WVV langs de lijn.
Met Willy heb ik een tijdje in het tweede elftal gespeeld. Ook speelde hij een paar jaar in het eerste. Hij was linksback. Degelijk, stoer en handig. Hij greep hard in als het nodig was, hoewel hij van zichzelf totaal niet agressief was of brutaal. Net als de andere Eschers was hij bescheiden, vriendelijk, positief en beleefd. Hij zou nooit een kwaad woord van iemand zeggen en wat vooral opviel was zijn humor. Hij en Johan hielden van een leuke anekdote. Een voetbalmoment was  vaak de aanleiding.

TECHNIEK
Theo zat op de lagere school een jaar bij ons in de klas, omdat hij de zevende klas nog deed. Dat had je toen. Ik weet niet precies waarom hij dat deed, waarschijnlijk wist hij nog niet precies welke middelbare school hij wilde volgen. Het werd de Storkschool die hij naderhand behoorlijk roemde. Het was de opmaat voor een loopbaan in de techniek, in het bedrijf van de familie. Wat opviel in dit metier was zijn creativiteit. Ik herinner me dat hij bezig was met een krokettenmachine die de wereld zou gaan veroveren. Hij liet me zelfs de tekeningen zien.
Karakterman die Theo. Je zag het aan zijn gezicht. Hij liet zich niet met een kluitje in het riet sturen. We hebben gelachen aan de teek in de cafés en danszalen in de buurt. We waren beiden niet zo van die types die op tijd naar huis gingen. Ook discussiëren was een hobby van ons. Over de politiek, de kerk, over de toekomst van het dorp, over de zomerfeesten. Hij was een plezierige, bevlogen en betrokken man; standvastig in zijn standpunten, direct, zakelijk slim en af en toe opvliegend als je in zijn ogen onzin verkocht. Persoonlijk heeft hij me ook een paar keer tot de orde geroepen toen ik me volgens hem niet goed gedroeg of een verkeerde afslag nam. Dat heb ik nooit vergeten. Hij had gelijk, was verder dan ik op de weg naar volwassenheid. Wat goed eigenlijk dat hij zoiets deed. Dat tekent hem ook.
Fijn dat hij de parochie en het dorpsleven diende als misdienaar, acoliet, kerkmeester, bestuurslid en voorzitter van de zomerfeesten, mede-bouwer van de Marke en waarschijnlijk nog wel meer functies die ik dan niet weet. Je moet het maar doen en willen om naast je normale job, in je vrije tijd de gemeenschap te dienen met bepaalde taken en werkzaamheden. Theo deed het met een groot hart.
Ook was hij nog supporter van WVV en FC Twente, was hij lid van de vriendengroep Club 13 en in de eerste plaats was hij natuurlijk vader en opa.
Net als Willem, of Willy, Wil. De kinderen van beiden mannen, die ik wel eens sprak waren gek met hen en zo was het ook met de kleinkinderen. Andersom waren Theo en Willem eveneens trots op de kleinkinderen.

FINISH
Jammer dat ze uit de tijd zijn. Jammer dat het op weg naar de finish ging zoals het gegaan is. Maar ik zal hen niet vergeten, hoewel ik nogmaals erken dat hun naasten en vrienden het afscheid als veel zwaarder ervaren. We weten echter allemaal dat ze een goed leven geleid hebben. Dat is fijn voor hun geliefden die zonder hen verder leven.

Hieronder nog wat foto’s uit eigen archief of via de zonen Mark en Mark.