Skisurvival “de Witte” bestaat 25 jaar, reünie 23 oktober vanaf 20.30 uur
In 1992 was de aftrap: voor het eerst een bus met 55 personen van alle leeftijden vanuit Twente naar Rauris in Oostenrijk. De kroeg uit Hengevelde organiseerde al een aantal jaren een skiwedstrijd om ‘de grote beker’ in het Duitse Willingen. Echter in 1991 regende het en er lag voor de zoveelste keer zo te weinig sneeuw in Sauerland, dat er wederom niet geskied kon worden. Gerard de Witte van het voormalige café de Witte ging in de zomer van ’91 naar Rauris en besloot ter plekke dat er die komende januari een bus moest worden geregeld naar Oostenrijk, daar lag immers altijd genoeg sneeuw om het skiën door te laten gaan.Zo gezegd, zo gedaan. Er werd een stadsbus geregeld van de ‘Gebo’. Zo eentje met van die harde plastik stoelen. De chauffeur heette Willem.
Donderdagavond 9 januari 1992 verzamelden de deelnemers zich in het café waar men de nodige versnaperingen kon kopen voor onderweg. Blikjes bier, flesjes wijn, frisdrank, alles stond op de biljarttafel uitgestald en Gerard deed de verkoop. De reis was tegelijkertijd een feest en een crime.
De stoelen zaten zo oncomfortabel dat iedereen met pijn in de billen en een zere rug aankwam op de plek van bestemming. Wel bleek het zo te zijn dat er onderweg enkele gebeurtenissen plaatsvonden waardoor de pijntjes aanzienlijk werden verzacht..
Rauris zelf bleek overigens niet bepaald geschikt om er wedstrijden te houden. Het gebied was veel hoger en steiler dan het skigebied in Willingen. Laat staan het feit dat veel deelnemers toentertijd überhaupt nog nooit op de ski’s hadden gestaan.
Een aantal namen er skilessen en een aantal niet. Hilarische taferelen speelden zich af op de piste, wanneer de beginners zonder les met elkaar de piste afgingen. De gevorderden hadden genoeg uitdaging om zich het hele weekend te vermaken. Was dit niet met het skiën, dan wel met de capriolen van de onervaren skiërs. Het bleek een groot succes.
Na de lessen kwamen alle deelnemers weer bij elkaar tijdens de après-ski. De hele groep bleef veelal bij elkaar in één kroeg waardoor het feest iedere middag snel op gang kwam en tot in de late uurtjes door ging. Maar zoals het een echte skiër betaamt, zat iedereen ’s ochtends vroeg om 8.30 uur weer aan het ontbijt. Slaap of geen slaap.
Op maandag 13 januari ’s morgens om 9.00 uur stapte iedereen moe, maar zeker voldaan de bus weer in richting Hengevelde. ’s Avonds om 21.00 uur wachtten de naasten hen weer op om alle uitgebreide verhalen van de deelnemers aan te horen.
Het weekend werd door iedereen zo positief beleefd dat een herhaling niet uit kon blijven.
Het jaar erop werd er wederom in Rauris een hotel afgehuurd voor het 2e weekend van januari. Dit maal werd er een comfortabele bus geregeld met gestoffeerde stoelen. Ben Hammink was de nieuwe buschauffeur. Een goede keuze bleek het, want na 24 jaar rijdt Ben (beter bekend als ‘BusBen’) nog steeds elk jaar de Hengeveldenaren naar Oostenrijk.
Er werd besloten dat er een dag extra voor uit moest worden getrokken. Op vrijdagavond vertrekken zodat iedereen deze dag nog gewoon kan werken en dinsdagavond de bus terug zodat woensdagochtend om 7.00 uur de bus weer in Hengevelde aankomt. 4 volledige dagen skiën in plaats van 3.
De jaren na het eerste jaar werden steeds meer mensen uit Hengevelde en omstreken aangestoken met het skiweekend-virus. Jarenlang moest er zelfs een wachtlijst worden gemaakt met mensen die niet direct meekonden, omdat de bus al helemaal volgeboekt was.
Hengeveldenaren namen vrienden, familie of collega’s uit andere plaatsen mee en iedereen werd gewoon in de groep opgenomen. Oud, jong, beginner of gevorderde.
De meest maffe taferelen passeerden de revue.
Zo was er een groepje dat de skifiets ontdekte. Een fiets met kleine skietjes in plaats van wielen, zodat je er al skiënd de berg mee af kan. Iemand die niet had meebetaald aan de huur ervan, maakte dankbaar gebruik van de skifiets totdat de huurders stiekem het stuur hadden losgedraaid. De knakker eindigde met een mond vol sneeuw.
Een ander verhaal gaat over iemand die na het aprés skiën het in zijn hoofd haalde om in het hotel alle kamersleutels en labels met de kamernummers te verwisselen. Je moet weten dat de hotelkamersleutels toen gewoon aan een groot bord hingen waar een ieder zijn of haar sleutel kon pakken wanneer hij thuis kwam. Niemand kon daarna de juiste sleutel voor zijn hotelkamer vinden dus. Iedereen sliep overal. Van kinderbedjes tot hondenmand..Met anekdotes alleen al is er een volledig boek te vullen.
Van het landen op het dak van een piste-restaurant tot de voorbeden van een heuse ‘pastor’ tijdens het diner. Van een achtergelaten persoon op een tankstation tot omgebouwde hotelkamers naar discotheken.
Naast de skiërsgroep is er ook een wandelgroep mee. Een groep die prachtige wandelingen maakt door het besneeuwde berggebied wanneer de skiërs op de pistes zijn.
Door de jaren heen zijn verschillende skigebieden aangedaan. De eerste jaren Rauris, daarna onder andere Neukirchen, Kirchberg, Sölden, Flachau, Zell am See en uiteraard Westendorf. Daar waar het vaakst werd geboekt. Net als komend jaar waar het 25-jarig jubileum zal worden gevierd.
De Moskito, een après-ski -bar in Westendorf herinnert nog velen aan lange, fantastische avonden après-ski. De eigenaar ‘Claus’ is er nu nog steeds de kroegbaas en wanneer je hem ziet en vertelt dat je uit Hengevelde komt, krijg je nog altijd een biertje van het huis. Her en der zie je nog stickers van skisurvival ‘de Witte’.
Ieder jaar is er ook een ‘poepjonge’-verkiezing. Deze onderscheiding in de vorm van een
T-shirt krijgt degene die iets mafs, uitzonderlijks of vreemds is overkomen.
De verkiezing van poepjonge is tot stand gekomen nadat iemand een ongelukje overkwam toen hij de Moskito-bar binnen kwam lopen..
Toen café de Witte in 2007 haar deuren sloot, besloot Gerard om door te gaan met het organiseren van het skiweekend. Dit bleek een goede zet.
In 2008 ging er een record aantal deelnemers mee. 79 skiërs werden met een dubbeldekker plus enkele auto’s naar Oostenrijk gebracht. Naar Zell am See om precies te zijn. De gehele kroeg stond vol met Hengeveldenaren (en omstreken).
Na het overlijden van Gerard in september 2008 was de spin in het web verdwenen. Maar vanuit allerlei hoeken kwam hulp om het skiweekend toch door te laten gaan. Het jaar erop nam Joost de Witte (met hulp van anderen) het stokje over van zijn vader.
Met behulp van o.a. Debbie Cornelese en ‘BusBen’ regelen ze komend jaar het 25e jubileumweekend naar Oostenrijk. Terug naar Westendorf waar zoveel herinneringen liggen.
Velen die lang geleden ook mee zijn geweest, hebben zich weer opgegeven. Zo zal komend skiweekend een weerzien zijn van veel oud-deelnemers, huidige deelnemers, nieuwe deelnemers en Westendorf.
25 jaar. Een lange tijd vol verhalen, anekdotes, foto’s en video’s.
Op vrijdag 23 oktober vanaf 20.30 uur is er bij Deb’s sportcafé een reünie voor iedereen. Iedereen die mee is geweest in één van de afgelopen 25 jaren, maar ook voor iedereen die graag wil zien hoe het skiweekend beleefd wordt door de Hengeveldenaren.
Er hangen vele foto’s van alle jaren, er zijn video’s te zien, collages, er staat een wand met anekdotes, statistieken, herinneringen en mooie verhalen van alle skiweekenden.
Misschien lijkt het je zelf iets om eens een keer mee te gaan. Kortom; iedereen is welkom!
Heb je zelf nog foto’s, video’s, anekdotes of aanvullingen? Deze kan de organisatie van de reünie erg goed gebruiken!
Je kunt deze sturen naar skisurvival@home.nl
Je kunt ook een mail hiernaartoe sturen, zodat je op de hoogte kunt blijven van alle ontwikkelingen rondom de reünie, het jubileumweekend en het skiweekend op zich.
Bericht van de organisatie; We kunnen helaas niet iedereen achterhalen die in deze 25 jaar mee is geweest. We zouden graag iedereen persoonlijk willen benaderen, maar dit blijkt onmogelijk. Weet je iemand die ook op skiweekend is geweest? Stuur dan dit bericht door en nodig hem of haar dan ook uit!
Hieronder een indruk van 25 jaar:
