‘Keals oonder mekaar’: Iets voor Hengevelde?

Onlangs verscheen in TC Tubantia een inspirerend artikel over een gezelligheidsgroep voor mannen. Het idee is simpel:

“Zet ze bij elkaar, zorg voor koffie en loat ze gewodn.”

Een laagdrempelige manier om elkaar te ontmoeten, te lachen en verhalen te delen. Als je erover nadenkt, schieten er al snel namen door je hoofd van mensen die hierbij zouden passen.

In en om Hengevelde ouder worden is mooi, maar wat als de mobiliteit of het sociale netwerk af begint te nemen? Voor vrouwen is er van alles in ons mooie Hengevelde en Bentelo. Denk maar aan de ouderen gym, Vrouw Actief, wandelclub  en op handwerkgebied.
Maar wat als je een man op leeftijd bent? “Gewoon ne betje ouwehoer’n wet keals oonder mekaar”, mooi toch!

Maar hoe pakken we dit aan?

Belangrijke vragen

• Locatie: Aan mogelijkheden in Hengevelde en omgeving geen gebrek, maar welke plek zou het meest geschikt zijn?
• Vrijwilligers: Kunnen we rekenen op mensen die willen helpen bij het organiseren en faciliteren?
• Bereikbaarheid: Hoe zorgen we ervoor dat iedereen, ook zij die minder mobiel zijn, kan deelnemen?
• Verzorging: Wie zet de koffie en zorgt voor iets lekkers erbij?
• Organisatie: Is het nodig een stichting op te richten of kan dit anders worden georganiseerd?
• Financiering: Zijn er subsidies beschikbaar om dit initiatief te ondersteunen?
• Doel: Wat zijn de kansen die voortvloeien uit deze ontmoetingen? Kan dit leiden tot meer betrokkenheid, nieuwe vriendschappen of praktische steun?
• Frequentie: Hoe vaak zou een bijeenkomst passend zijn – wekelijks, tweewekelijks, of maandelijks?

Laten we het gewoon doen!

Het hoeft geen groot of ingewikkeld project te zijn. Het begint simpel: een gezellige plek, een kop koffie en een paar stoelen. De rest volgt vanzelf. Met een beetje goede wil en samenwerking kan dit initiatief uitgroeien tot een waardevolle aanvulling op het sociale leven in Hengevelde.

Heb jij ideeën of wil je meedenken? Laat het weten! Samen kunnen we ervoor zorgen dat ook mannen op leeftijd een fijne plek hebben om elkaar te ontmoeten.

Raymond Wegdam

Het desbetreffende artikel

‘Het lucht op als je niet de enige bent met problemen’

Een prijswinnend initiatief, speciaal voor kerels uit Twente

Oud worden op het platteland is oud worden tussen mooie landerijen, groen, met veel ruimte en woongenot. Maar wat als het lichaam begint te haperen en de mobiliteit afneemt? Dan kan het weidse platteland ineens het decor voor eenzaamheid worden. In Tubbergen is daar wat op bedacht: Kearls unne Mekaar. Een gezelligheidsgroep voor mannen. Bedacht door… een vrouw.

HANS BROK

Voor de kantine van voetbalclub TVC in Tubbergen staat een driewielfiets. Sommige mannen kunnen zelf naar de kantine komen, anderen maken gebruik van een taxi. Wat de mannen bindt, is dat ze op het platteland wonen en dat ze om een of andere reden vroegtijdig moesten stoppen met werken.

De een heeft zware astma, de ander heeft een hersenbloeding gehad, een dwarsleasie, afasie, ernstige artrose of draagt de gevolgen van een zwaar ongeluk. Het zijn aandoeningen die niemand verwachtte. Ze gebeurden gewoon. Zoals deelnemer en voormalig slager Bart Droste later op de ochtend zou zeggen: “Je kunt wel denken: ik ben gezond, wie doet me wat. Maar morgen kan het jouw tijd zijn. Als je gezond bent sta je daar niet bij stil. Je bent jong, kunt alles nog, en toch ben je aan de beurt. Opeens zit je thuis en kun je weinig meer.”

Erna bedacht de naam

Het was Erna Ensink die bijna negen jaar terug het initiatief nam voor de mannengroep Kearls unne Mekaar. De naam bedacht ze zelf. Aanleiding was de beroerte die haar man Alfons kreeg op z’n 55ste. Zijn baan moest hij opgeven, hij kwam thuis te zitten. “Wat moet je dan hè”, vraagt Erna retorisch. “Ik ben gaan zoeken, maar ontdekte dat er voor mannen op het platteland eigenlijk maar heel weinig is. Voor vrouwen is er van alles. Praatclubjes, naaiclubjes, wandelclubjes, van alles. Maar voor mannen? Je krijgt revalidatie, maar daarna is er eigenlijk bijna niks.”

De bijeenkomsten van de mannen zijn tweewekelijks en worden ondersteund door tien vrijwilligers. Om makkelijker subsidie te kunnen krijgen, zijn ze een stichting geworden. Het initiatief dat uit de oale groond omhoog kwam, krijgt alom lof. Ze hebben zelfs al prijzen gewonnen. “Terwijl”, zegt Ensink, “het eigenlijk heel eenvoudig is. Zet ze bij elkaar, zorg voor koffie en loat ze gewodn.”

Diepe analyses hoef je op de bijeenkomsten niet los te laten. Het is – zoals iemand het omschreef – ‘gewoon een betje dom luln met mekaar’. Toch wordt er af en toe ook wel wat leed gedeeld. Niet dat kerels dat makkelijk doen, zegt Erna. “Kerels praten daar niet makkelijk over. Niet zo makkelijk als vrouwen. Zeker niet op het platteland. Maar als ze bij elkaar zitten, met een bakje koffie of wat kaarten, dan komen er toch wel gesprekken op gang. Dan ervaren ze dat ze niet de enige zijn met problemen. Dat lucht toch een beetje op. Het zijn gewoon leuk ochtenden, niet meer en niet minder.”

Hoe geet ’t?

En zo gaat het deze dinsdagmorgen ook. Een man of twintig zit bij elkaar in de voetbalkantine. Ze praten zonder uitzondering plat Twents, en struinen soepeltjes door de onderwerpen die ze bezig houden of waar ze over hebben gelezen. “Hoe geet met de bouwerie?”

“Good, t dak zit d’r op.”

Dat leidt tot een gesprek over de huizenprijzen. “Ai kiekt, wat dee dubbele wonnings möt kosten, ze zit zo op 550.000 euro. En dan heij nog ginne kökn of niks.” Daar vinden anderen dan weer wat van. “Ma ze wilt teegnwoordig ok als tegeliek. Mooi hoes, mooie auto, dure vakaansies, nieuw baankstel.”

“Oh ja? ik heb nog een baankstel van vieftien joar oald, den döt nog good, ik hoof ginnen nieuwn.” De meningen pingpongen ritmisch heen en weer over tafel. Over de meeste dingen zijn ze het eens met elkaar.

Nog een bakje koffie, vraagt de vrijwilligster? Doot d’r nog maar ene in. Als vanzelf wordt er na een half uur gebabbel met tafels geschoven en komen er spelletjes op tafel. Rummikub, Yahtzee. Er wordt gelachen en geouwehoerd. “Waarom ik hier ben? Simpel, anders zit ik in thuis te kijken”, zegt Johan Wiggers uit Geesteren. “Met dit rotweer is er bij de voetbal ook niets te doen.”

De anderen knikken. Zo is het precies. “Het is niet zo dat ik thuis niets te doen heb”, zegt Johan Loohuis, “maar hier spreek je mekaar weer even. Dat vind ik prachtig.”

Ensink zei het eerder ook al. “Dit is echt superbelangrijk voor die kerels. Soms maken we samen uitstapjes. Naar een bedrijf, of wat anders. Ze zien er de hele week al naar uit. Wie hier eenmaal is geweest, wil er niet meer weg. Dat zegt wel wat.”

Eropuit

Droste wil de kerels die moesten stoppen met werken en nu thuis zitten te kniezen, nog wel een advies meegeven. “Ie möt t zelf opzeuken. Ze komen niet bij jou. Sommige mensen gaan binnen zitten en kijken de hele dag tussen de bloemen door naar buiten. Dan word je eenzaam. Als je dat doet, dan heb je het niet begrepen. Je moet eropuit.”