Nobby

Bij het bericht dat Nobby Stiles (links) alias the toothless tiger is overleden, gingen mijn gedachten meteen terug naar het WK voetbal in 1966, toen Engeland met een beetje geluk in eigen land wereldkampioen werd. Een van de steunpilaren van dat elftal was de bikkelharde Nobby Stiles. Je zou hem maar tegenkomen met dat angstaanjagende bovengebit. De kleine middenvelder trok zijn poot nooit terug, maar kon ook goed voetballen. Eén of twee van dat soort militante spelers die vaak worden aangeduid al terriërs, maken een elftal sterker. Stiles was onmisbaar in het Engelse elftal van toen.

Ik moest vanzelf ook denken aan Nobby’s alter ego Gerrit Karnebeek. Lang geleden meldde ik me na mijn studie weer bij WVV’34, mijn voetbalclub in Hengevelde, het dorp waar ik opgroeide. Ik kreeg een bescheiden plekje op de rechtervleugel van het tweede elftal dat voornamelijk bestond uit oudgedienden. Gerrit was een van hen. We noemden hem Nobby. Onze libero en tevens Gerrits vriend Johan had hem die bijnaam gegeven en dat was inderdaad een toepasselijke ingeving. De kleine, felle Gerrit stond op dezelfde positie als zijn Engelse voorbeeld, zijn speelwijze was hetzelfde en als ik me niet vergis, miste onze Nobby destijds ook een of twee boventanden.

Deze Gerrit is de vader van de latere FC Twente-speler André. Ik herinner me een uitspraak van Ronald de Boer, voormalig ploeggenoot van André bij de FC en bij Jong Oranje.
Ronald zei: ‘Bij het indelen van de partijtjes probeer ik altijd in hetzelfde ploegje te zitten als André. Want je kunt hem beter mee dan tegen hebben. Voor je het weet, staat ie op je voet….
Ja André, had het van geen vreemde. Hij was een zoon van de 'Hengeveldse' Nobby.

RIP Nobby Stiles. Hij werd wereldkampioen, won de Europa Cup I met Manchester United, werd een paar keer kampioen van Engeland en bleef zijn hele leven wonen onder de rook van Old Trafford. Nobby Stiles leed aan de ziekte van Alzheimer en kreeg ook nog te kampen met prostaatkanker. Hij is 78 jaar geworden.
De Nobby van WVV woont al jaren met veel plezier onder de rook van Goor. Hij is intussen 83.

Gijs Eijsink
(deze column stond dinsdag 3 nov 2020 op TwenteSport.com)