Paul
Paul is overleden. Het zat eraan te komen. Ik volgde het weblog van zijn dochter Martine op internet, waarop zij zo liefderijk en respectvol de slopende strijd van haar vader beschreef, soms bijna van dag tot dag. De voorlaatste bijdrage van 8 augustus kondigde het naderende afscheid aan. ‘Papa heeft besloten te stoppen met de sondevoeding en met een groot deel van de medicijnen die hij krijgt. Alleen die medicijnen die comfort geven en de pijn verlichten houdt hij aan. Het is een hele zware beslissing maar we staan er allemaal achter’, schreef Martine. ‘Tegelijkertijd realiseren we ons allemaal dat hiermee ook onherroepelijk de laatste fase aanbreekt.’
Dinsdag de 13e van 2013 schreef ze: ‘Vannacht om 02.35 uur is papa heel rustig ingeslapen. Onze lieve, geweldige vader is niet meer. We zullen hem zo onvoorstelbaar missen.’ Aan deze woorden van Martine valt eigenlijk helemaal niets toe te voegen. Paul was inderdaad buitengewoon lief en geweldig. Hij was optimistisch en enthousiast, was positief en blijmoedig. Mensen-mens is een modewoord geworden, maar zoek je het prototype van een mensen-mens: Paul!
Levenslustig was hij ook. Hij is 75 jaar geworden, maar dat was hem veel te kort. Dat weet ik zeker. Want hij genoot van de levensfase waarin hij zich bevond. Zijn Ankie, de kinderen en kleinkinderen, zijn hobby’s, zijn dagelijkse dingen. Iedereen hoopte dat de doktoren en hijzelf de strijd nog jaren konden rekken, want het leven beviel hem nog goed. Het mocht niet zo zijn. Ontzettend jammer.
Voorbeeld
In mijn jonge Wegdamse jaren leerde ik Paul en Ankie kennen. Ze kwamen uit Enschede en betrokken een huis aan de Nieuwstraat tussen de families Kuipers en Velthuis. Paul werkte bij Servo. We kwamen al gauw bij hen over de vloer. Waarom dat zo liep, weet ik niet meer precies. Wellicht omdat zowel Paul als Ankie zich lieten zien in het verenigingsleven. Hij was begaan met jongerenwerk, was actief in culturele clubs en ook bij sportverenigingen als Cupido, de tennisclub en WHC. Later genoot hij van Amuzant en van het koor waarin hij zong. Zijn sociaal-maatschappelijke betrokkenheid was groot. Een voorbeeld voor velen.
Collobrières
Talloze herinneringen schieten me te binnen. Een ervan wil ik hier vermelden. In 1978 was ik met mijn toenmalige vriendin op vakantie in Zuid-Frankrijk. De familie Kleinherenbrink ging al enkele jaren naar Collobrières, een authentiek, gezellig dorpje op een kilometer of twintig van de Côte d’Azur, niet ver van Saint-Tropez. Paul tipte ons de plaatselijke terrassencamping op een berghelling. Ik weet het nog goed. Wij gingen er staan met ons tentje. Lekker primitief. De douches hadden zelfs nog geen warm water. Vijftig meter verder en één terras lager stonden Paul en Ankie met de kinderen.
Yvonne
In dat dorpje werd een jonge Fransman verliefd op Yvonne, de oudste dochter van het gezin. We volgden de pogingen van Eric op de voet. Als we over hem spraken, moesten we hem van Paul de jongen met de blauwe trui noemen, anders zou hij het merken.
Daags voor ons vertrek reed ik mijn zwarte Citroën GS Basalte nagenoeg in puin. Hij kon gemaakt worden, maar dat duurde een week. Daardoor mochten we bijna elke dag met de inschuivende Kleinherenbrinks meerijden naar het strand of naar een andere plaats. Ik hoor de kleine Martine nog zeggen toen we langs een kerkhof reden: ‘Kijk papa, een vergrafenis.’ Heb ik altijd onthouden.
Het was een gezellige week, waarover we nog vaak nagepraat hebben. Had ik er nog maar een paar foto’s van. Trouwens, Yvonne en Eric zijn sindsdien een paar. Ik was erbij, bij het prille begin van hun connectie. Toch leuk.
Afscheid
Ik hoop dat Paul vrijdag en zaterdag een mooi afscheid krijgt. Hij heeft het verdiend. Zijn gezin en veel Wegdammers gaan hem missen. Pauls dood zal de nodige sporen nalaten in het dorp, bij verenigingen en bij individuele dorpsgenoten. Vergeten zullen we hem niet. Niemand kan de herinneringen aan de blijmoedige Paul wegwissen uit het geheugen. Maar, Martine schreef het al: We zullen hem zo onvoorstelbaar missen.
