Pieter Column (9)
Hoe een hoogbejaarde sportieveling nog eeuwig jong is en veel “(s)po(r)tentie”uitstraalt
Vijftig jaar geleden veroverde de blitse bibliobus de harten van veelboekenwurmen uit Hengevelde
IJzige belangstelling voor het ijsvissen na het grote succes van plaatsgenootHans Arkink
Hollywood lonkt voor de groen gele papierboys uit Hengevelde en Bennie enFrans van het kerkhof
Hij is ouder dan Trump. Maar wel veel toegankelijker. Nog lang niet toe aan pensioen. De doorzetters, de bikkels. Voor jong en oud. Van geel en groen. WVV’34 wordt dit jaar 85 jaar. Maar geen rusthuis of verpleeghuis voor deze krasse knar. Of een vakantiehuis in Spanje in de buurt van Madrid of Barcelona. De club leeft in al haar geledingen. Moderne outfit, grote schare sponsoren, grasgroene velden, professionele tribune. Zwervend tussen de vijfde en tweede klas. Nog 15 jaar. Dan komt het koninklijk brevet aangevoetbald. Het wordt dan de koninklijke voetbalvereniging WVV’34. De promotie naar de “eeuweling” is een grote stap voor Hengevelde maar een kleine stap voor de mensheid!
Kennen jullie de biebbus nog?
Een grote bus volgepropt met veel verschillende boeken. Een rijdende bibliotheek om het leesvirus te verspreiden. Op 7 maart 1969 heeft de bibliotheek Centrale Overijssel Oost, de bus in gebruik genomen. Dat is 50 jaar geleden. Maar de biebbus heeft nooit Abraham mogen zien. In Hengevelde stond de bus altijd op woensdagmiddag van 14.00 -14.45 op het kerkplein. Gezellig in de bus zoeken met je vriendjes en vriendinnetjes. Nieuwtjes uitwisselen over school en kalverliefdes. Giechelende pubers ploeteren langs heel interessante boeken. Vooral het boek Turks Fruit van Jan Wolkers werd vaak besnuffeld en geïnhaleerd. Maar vaak te preuts om dit boek thuis te gaan lezen. De bus is anno 2019 alweer verdwenen. Kinderen kunnen nu op de basisschool biebboeken ruilen. Ik hoop dat er ook in deze drukke tijd nog ruimte is voor de volgende oude wijsheid: ”Met een boek in de hoek, ben je uren zoek!”.
Toen Raymond van Barneveld kampioen werd met darten gingen opeens veel jongeren darten. Zo’n kampioenschap heeft aantrekkingskracht. Iedereen denkt: wat Raymond kan, kan ik ook. Hoe word ik snel beroemd? Een ander voorbeeld is Max Verstappen. Er is nu een run op de Karting banen. Stel toch voor dat mijn zoon of dochter opeens talent heeft voor die racerij. Stel je toch eens voor een super riant salaris, veel aandacht, dure huizen, hippe auto’s en nog veel meer van die dromen. Of na het succes van Hans Arkink ook een run komt op het ijsvissen? Hans Arkink werd in 2018 Nederlands kampioen ijsvissen. Proficiat! Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat die sport er was. Kun je wel vissen wanneer er een dikke laag ijs een natuurlijke barrière vormt tussen visser en vis. Zonder ijs is het vissen al moeilijk genoeg. Maar met een dik pak ijs, vraag je om extra problemen. Het eerste de kou. Dan moet je met een zaag een opening maken in het ijs. Hoe groot moet dat gat zijn? Kan de vis, die ik wil vangen, wel door de opening? Zit er wel vis in dat water. En het blijft maar koud. Oefenen kun je bijna nooit in Nederland. Het hoge noorden van Europa geeft de juiste faciliteiten voor deze ijzige sport. Hans Arkink is een bikkel. Hij wordt kwiek van kwik onder nul. Wachten in de ijzige kou op een vurig visje. Jammer voor de kinderen uit Hengevelde. Waar moeten ze oefenen om later kampioen te worden? Misschien kunnen ze oefenen met vissen in een oude diepvries? Dan is het vissen in ieder geval niet zo koud! Later gezellig vissticks eten samen met captain Iglo, om een glorieuze vangst te vieren!
Van papierjongs tot paperboys. Het klinkt meteen anders. Duurder en internationaler. Wie kent ze niet? Geregeld verwijderen ze pakken papier om de inwoners van Hengevelde van een papierquotum te verlossen. Ze halen geregeld de pers. Staan ze niet in de T C Tubantia dan zijn ze weer aan het werk te zien op TV Oost. Een ding valt altijd op. Ze zijn met elkaar niet zo spraakzaam. Zij moeten stil werken terwijl de verslaggever van TV Oost probeert enkele woorden uit de papierboys te trekken. Ze zijn duidelijk duurzaam bezig. Hoe houd je dit zo lang energieneutraal mogelijk vol? Door efficiënt en stil te werken. Praten is pure energieverspilling! Soms doen ze net of ze de verslaggever niet horen. En dan hoor je weer het geluid van de trekker als verbinding tussen de oplaadpunten. Pas wanneer er papier bij slagerij Brummelhuis wordt opgehaald, komen de papierboys wat meer tot leven. Een paar lekkere metworsten zorgen voor een opperbeste stemming. Glimlachende ogen kijken glunderend en gulzig naar de vlezige buit. Dat zal smaken. En de route gaat verder.
Ook Frans Blokhorst en Bennie Rupert haalden de tv. Op één vandaag kwamen ze heel nuchter in beeld. Een zwaar werk op het kerkhof. Ook zij hielden meer van werken dan van praten. En het graven is zwaar werk. “Wij werken terwijl de mensen op het kerkhof allemaal rusten.” Maar voor Frans en Bennie lag er niet een stuk worst bij hun schop om het graven te stimuleren. In beide filmimpressies voel je werkelijk dat beelden meer zeggen dan 1000 woorden. Holleywood zou er trots op zijn!
Ik vlieg weg...........
Pieter Column
