Pieter Column: Verhaal van de Blauwe Engelen uit Hengevelde schetst een zorgelijk beeld (55)
Het verhaal van de Blauwe Engelen uit Hengevelde schetst een zorgelijk beeld van de zorg in deze Coronatijd.
Eigenlijk ging ik in deze column iets schrijven over merkwaardige gebeurtenissen in het afgelopen jaar in Hengevelde. Ik wilde zoveel mogelijk de beperkingen van Corona niet benoemen. Het voorontwerp van de column gaf al aan dat dat heel moeilijk werd.
Maar toen kwamen de drie Blauwe Engelen uit Hengevelde. Wat een indrukwekkend overzicht van de activiteiten van Aafke, Famke en Ellis. Ik denk dat ik het verhaal al wel drie keer heb gelezen. Zoveel indruk heeft het op mij gemaakt. En nog steeds lees ik weer stukjes. Ontroerend, emotioneel en hartverscheurend!
Maar wie zijn de drie Blauwe Engelen? Ja, ik lees Aafke en Famke Semmekrot en Ellis Wolbers. Na wat navraag via via, ken ik ze, door de sport van mijn kinderen, ook nog eens. Ik heb me laten vertellen dat Aafke en Famke een tweeling zijn die wel echt veel op elkaar lijken. Maar met hun blauwe covid outfit en masker lijken Aafke, Famke en Ellis wel een drieling. Gelukkig had Jan Jan Schoneveld nog een paar leuke foto’s toegevoegd. En inderdaad, alle drie dames heb ik eerder gezien!
Ooit zong de presentator Ron Brandsteder voor de TV het liedje “Engelen bestaan niet”. Na het lezen van de indrukwekkende terugblik van de drie Blauwe Engelen, blijf ik geloven in Engelen. Als klein jongetje kregen wij thuis op ons hemd een Engelbewaarder op gespeld. Een engel die ons moest beschermen in onze dagelijkse activiteiten. Beschermengel, is een Engelbewaarder, schutsengel, wachtengel die het beschermen en begeleiden van een bepaalde persoon of groepen. Zo moet die patiënt, hulpeloos verloren zich hebben gevoeld in haar bed met naast haar drie zorgzame, aardige, lieve en kundige verpleegsters, in een bijna hemelsblauw tenue!
We lezen dat het voor alle drie een uiterst drukke tijd is geweest. Twaalf uurs diensten draaien met bijna geen tijd voor een pauze. En dan de complete uitrusting wat het werk wel veiliger maakte, maar ook veel belemmeringen opleverde. Het was warm in de speciale kleding.
De strijd van mensen tegen de Corona heeft heel veel gedaan met het gevoel van Aafke, Famke en Ellis.
“Goed voor een patiënt zorgen en dan hem of haar behoeden voor de I.C.”
Dapper dames! De Patiënten zijn afhankelijk, kwetsbaar, overgeleverd en angstig. De communicatie met de patiënt ging al niet zo gemakkelijk. Maar een van de patiënten zei: “Jullie hebben geen gezicht, ik zie alleen de ogen en daarin lees ik bezorgdheid, geruststelling maar ook verdriet.” De Blauwe Engelen uit Hengevelde zeggen zelf hierover: “Ondanks de twaalf uurs diensten, moesten we scherp zijn om alle op de rij te houden. Je wilt in deze drukke tijd geen fouten maken.”
Wat me ook ontroerd maakte, was het zinnetje van Ellis. “Ik heb ’s avonds laat op weg naar huis, wel eens bij een bepaald nummer op de autoradio moeten huilen, dan kwamen spontaan de tranen!”
Deze aardse terugblik van de Hemelse Blauwe Engelen uit Hengevelde, blijft nog lang in mijn geheugen rondzingen.
Ik vlieg weg……….
Pieter Column
