Diamanten echtpaar Theo en Lies Broshuis : ”We lossen alles samen op”

Zestig jaar geleden gaven Theo Broshuis en Lies Katier uit Hengevelde elkaar het jawoord. Een huwelijk dat begon met carnaval bij Veehof en sindsdien onverbrekelijk blijkt. Samen maakten ze mooie én moeilijke tijden mee, zagen hun gezin groeien en genieten nu volop van hun (klein)kinderen. In hun woning midden in het dorp blikt het Diamanten echtpaar met een glimlach en een vleugje Twentse nuchterheid terug op zes decennia liefde, trouw en saamhorigheid.

Lies (86) Lies Katier ‘van de Hös’en  Theo Broshuis ‘van de Baas’ (86)

Samen kregen ze vier kinderen en 12 kleinkinderen:
Irma 59 ( Floris Isabel Maurits)
Laurens 57 ( Roy en Ilse)
Corine 55 ( Julia, Sophie, Anne en Daniel)
Helga 53 ( Elise Carlijn, Sebastiaan)

Hoe voelt het om vandaag 60 jaar getrouwd te zijn?
Lies: “Geweldig! Dat we nog steeds samen zijn. Er zijn er al veel van onze leeftijd weg,” vult Theo aan. “En we kunnen allebei nog goed uit de voeten, mooi dat het ons gegeven is!”

Weten jullie nog hoe en waar jullie elkaar hebben leren kennen?
Theo: “Ja! Dat was bij Veehof, met de eerste carnaval in 1957. ‘Mag ik je wegbrengen?’ vroeg ik, en dat mocht. Lies was ‘in betrekking’ bij Baak in Markvelde. Later wilde ik naar huis en kwam ik per ongeluk in Neede terecht; het werd een ‘rondje Neede’.”
Lies: “Theo was natuurlijk meteen stapelverliefd ha ha.”

Wat was jullie eerste indruk van elkaar?
Lies: “Ik vond hem direct lief, met een mooie kuif!”
Theo: “Ik vond haar de knapste van allemaal daar bij Veehof.”

“Geweldig; Dat we nog steeds samen zijn!”

Hoe zag jullie eerste afspraakje eruit?
Lies: “Dat was al een week later, rondjes fietsen.”
Theo: “Later kwam ik bij haar thuis. Ze vonden me nog wat jong, ik was pas 18. Daarna samen op de  brommer, Lies achterop met een nauwe rok. Bij De Rose (Groothuis red) stond de politie. Ik reed snel via het pad richting Gierkink en Rupert. Lies zat met beide benen aan één kant door die rok, en dat mocht natuurlijk niet.”
Lies (lachend): “’n Droad was lös, vie kon’n zo vedan! Scheelde toch vijf gulden!”

Kunnen jullie de bruiloft nog goed voor de geest halen?
Lies: “Zeker! Om 9.15 uur op het gemeentehuis, 10.00 uur in de kerk en om 12.00 uur bij Assink.”
Theo: “We zijn op vrijdag getrouwd. Mijn schoonvader zei: ‘Ik eet geen vlees, want het is vrijdag!’ Totdat de pastoor zei: ‘Meneer Katier, doe maar rustig, ik doe het ook wel!’”

Het idee dat katholieken op vrijdag geen vlees eten komt voort uit een eeuwenoude kerkelijke vastenregel. Vrijdag werd in de katholieke traditie gezien als een dag van boete en herdenking van de kruisdood van Jezus, die volgens het geloof op een vrijdag stierf.

Lies: “Het was een mooi feest. ’s Middags zo’n honderd man en ’s avonds wel driehonderd. De helft op de foto’s is inmiddels al weg.”

Hoe zag jullie dagelijks leven eruit in 1965, met werk en gezin?
Theo: “We woonden bij mijn ouders, maar wel apart. Het oude huis was flink beschadigd geraakt door de cycloon in 1926 en later provisorisch opgebouwd. Met mijn broers en zwagers hebben we het weer hersteld. Mijn vader vond dat verschrikkelijk en ging er tijdens het slopen vandoor.
Ik heb overal gewerkt: begonnen als boerenknecht bij de Boonte, daarna bij de melkfabriek, klompenmakerij Koenderink, vier jaar bij Eternit;  daarna, na ons trouwen 7 jaar bij de Heidemij! Vervolgens ben ik bij de gemeente Haaksbergen begonnen. Op 54 jarige leeftijd ben ik afgekeurd
In 1966 werden we bij de Roescher van achteren aangereden op de brommer. Dat is eigenlijk nooit helemaal goed gekomen. Ik heb tien weken in het ziekenhuis gelegen, Lies zeven. Irma was toen vier maanden oud. Roken mocht niet in het ziekenhuis, dus ik kreeg sigaretten van oude Lentelink en deed de as in m’n portemonnee.”

Lies: “Voor mijn trouwen werkte ik drie jaar bij Baak, daarna bij Marinus Kuipers in Bentelo, in de oude kerk. Ik deed kussenslopen omtrekken. Na mijn huwelijk bleef ik thuis op de kleine boerderij.”

Wat vonden jullie het mooiste aan het opvoeden van de kinderen?
Lies: “Iedere dag zie je iets nieuws. De gezelligheid, de eerste stapjes; samen zie je ze opgroeien.”
Theo: “Dat ik nu weer op het voetbalveld sta voor de kleinkinderen, of bij WHC om onze kleindochters te zien handballen, geweldig! De geschiedenis herhaalt zich we genieten er echt van.”

Zijn er gewoontes of tradities die jullie altijd hebben volgehouden?
Lies: “Theo was echt een familiemens. Iedere drie à vier weken bracht hij iedereen wel een bezoekje.”
Theo: “Lies was altijd zorgzaam. Ze heeft in al die jaren veel gezorgd voor mijn ouders en voor mij. Ik heb wel twintig keer in het ziekenhuis gelegen, en toch draaide thuis alles gewoon door; dankzij haar en onze vaste gewoontes.”

Waar zijn jullie het meest trots op als jullie terugkijken op jullie gezin?
“Dat ze zich allemaal goed redden, en nog belangrijker: dat ze allemaal gezond zijn.”

Wat is er in het dorp het meest veranderd sinds die tijd?
Lies: “Dat je elkaar vaak niet meer kent. Op vakantie kent iedereen elkaar, maar hier in Hengevelde lopen mensen soms gewoon voorbij zonder iets te zeggen. Terwijl een groet zo weinig moeite kost.”
Theo: “Toen ik naar de lagere school ging, werden de eerste huizen gebouwd aan de Diepenheimsestraat. Als je nu kijkt, Hengevelde is enorm gegroeid.”

Wat maakt Hengevelde zo’n fijne plek om te wonen?
Lies: “We wonen overal dichtbij: de kerk, de supermarkt. Afgelopen zondag hadden we met de hele familie een dienst, omdat het volgende week Allerzielen is. We zijn er gewoon naartoe gelopen!”

Hoe vullen jullie de dagen tegenwoordig samen in?
Theo: “We staan tegelijk op, zetten thee en eten een plak brood. Dan de krant en WegdamNieuws natuurlijk, iedere dag! Als het mooi weer is gaan we fietsen of naar de tuin.”
Lies: “Bij slecht weer dobbelen of Yahtzee. En ik haak of brei vaak voor de hele familie.”

Wat waarderen jullie het meest aan elkaar?
Theo: “Lies blijft altijd rustig, en we lossen alles samen op.”
Lies: “Dat hij altijd zo dankbaar is dat ik hem help.”

We staan tegelijk op, zetten thee en eten een plak brood. Dan de krant en WegdamNieuws natuurlijk, iedere dag!

Wat is het mooiste wat jullie samen hebben meegemaakt?
Lies: “De geboorte van de kinderen, dat ze op zichzelf gingen wonen en later de kleinkinderen kwamen.”
Theo: “Dat we een paar keer naar Lourdes zijn geweest, samen met twee van onze dochters, dat was ook heel bijzonder.”

Hoe vieren jullie het 60-jarig huwelijk?
“Met de kinderen, kleinkinderen, vrienden, buren en familie bij Herberg De Gebrande Waateren.”

Kijken jullie anders naar het leven dan vroeger?
Lies: “Je bent niet meer zo druk.”
De dochters vullen aan: “Ze zeggen dat wel, maar ze zijn altijd bezig. Iedereen die hulp nodig heeft, kan rekenen op een bezoekje. Ze hebben nog een groentetuin waaruit ze van alles uitdelen, gaan geregeld naar de kerk en naar gymnastiek. En mama heeft nog een poetsadres, waar ze elke week een gebakken visje krijgt. Dan nog alle sportwedstrijden van de kleinkinderen stilzitten doen ze niet!”

Als jullie het allemaal over mochten doen, zouden jullie dan iets anders doen?
Theo: “Niks! We zijn heel tevreden.”
Lies: “Daar sluit ik me helemaal bij aan.”