Wat ben je aan het doen vraagt Facebook. Op dit moment ben ik aan het balen. Ik baal van mezelf dat ik soms zo ongelooflijk stom kan zijn. Ik baal dat mijn technisch inzicht 0 is. Lees en huiver...Ik heb vandaag lekker een dagje vrij. Ik besluit ook er maar eens van te genieten. Omstreeks 10.00 uur telefoon van Laura. Ze voelt zich niet lekker heeft overgegeven en vraagt of ik haar op wil halen. Natuurlijk ik kom er aan. Bij het weggaan denk ik nog net aan de fietsendrager. Dat ding hebben we niet voor niks, speciaal gehaald voor noodgevallen. Fietsendrager op de trekhaak gezet en ik ga op weg. Niks aan het handje.... Bij school komt een spierwitte Laura mij tegemoet lopen:

Laura pakt haar fiets en ik denk bij mezelf; even op de fietsendrager en weer naar huis. Komt goed. Klein denkfoutje van mij,  want de fiets past niet op de drager.... Eens kijken. De fiets moet er misschien andersom op.... nee ook niet. De trapas kreeg ik niet in dat ding.... (ik weet niet hoe je dat noemt). Toen maar weer draaien...weer niet. Toch maar eens bellen met Erwin.... (werd er niet beter op) Ik denk wordt maar mooi gek met elkaar, ik gooi de fiets in de kofferbak en ik ben van plan om naar huis te gaan.

Toen ik de fiets in de kofferbak had. Vond ik dat ook wel een beetje beschamend.... Dat is toch ook wel gek... dus de fiets er maar weer uit en weer puzzelen en weer bellen. Denk dat ik al met al een half uur aan het klooien ben geweest. Ik besef dat ik ongewild de hoofdrol speel in een of andere slapstick. Achter mij staan huizen en mensen zitten waarschijnlijk aan de koffie en kijken vanuit het keukenraam naar mijn verrichtingen. Ik weet zeker dat ze mij uitlachen. Ik denk ook dat ze vanavond aan tafel over mij gaan vertellen. Het ziet er ook wel ‘dullig’ uit allemaal. Uiteindelijk toch maar weer bellen. Erwin belooft dat hij er wel aankomt maar dat duurt toch ook wel een half uurtje. Ondertussen had ik mijn kookpunt bereikt. Knap chagrijnig,  laat ik de fiets staan en ga bij Laura in de auto zitten. Wachten. ....

Ik denk ondertussen nog weer eens na hoe het toch kan. Ik kan maar een conclusie trekken; De fiets van Laura past echt niet op de fietsendrager. Het kan niet anders.... Ik neem resoluut een besluit. Ik ga toch niet wachten.... ik wil genieten van mijn vrije dag en de ochtend is nu zo'n beetje voorbij.... Ik stap bruut uit de auto, pak de fiets op en smijt hem achterin... Kut... de schoolbel gaat ook nog eens en een groep jongens loopt langs mij heen en kan het niet laten om net hard genoeg te zeggen; Die is gek, heeft ze een fietsendrager en gooit ze de fiets achterin.... Grrrr.... Ik kijk die jongen met een blik aan van; heb het lef om nog iets te zeggen. want ik ram die fietsendrager bij je naar binnen op een plek waar de zon nooit schijnt.... Het is grof geef ik toe, maar ik was ook heul chagrijnig. Ik kreeg toevallig vorige week nog een dikke pluim van mijn chef, omdat hij vond dat ik zoveel rust uitstraalde .... Dus.....
Nou ja deze hel is bijna klaar ik stap in de auto en sjees weg. Thuis komt Erwin ook al naar buiten... Erwin die ALTIJD rustig is zegt , laat eens kijken.
Ach en nu komt het: Hij zet de fiets er in een keer op en het zit goed. Van pure ellende moet ik vreselijk lachen om mijn eigen stommiteiten.

Ik heb dan ook een klein verzoekje aan iedereen; zie je me ooit met een fiets en een fietsendrager... vraag niets maar help me gewoon.