Senioren genieten van de verhalen van ontwikkelingswerker Jan de Witte

In een bomvolle conferentiezaal van De Marke sprak woensdagavond oud-Hengeveldenaar Jan de Witte over zijn belevenissen als ontwikkelingsmedewerker in vele Afrikaanse en Midden-Oosten landen. Als student had Jan met menig opleiding een start gemaakt maar kreeg gaande weg steeds vaker het gevoel toch weer iets anders te moeten doen. Volgens eigen zeggen was zijn beste leerschool het café van zijn vader. De levenswijsheid die hij daar leerde was bepalend voor zijn leven. 
Toen de oproep voor de militaire dienstplicht kwam besloot Jan radicaal een andere weg in te slaan. Zelfs dorpsagent Kampkuiper die hem destijds vermanend toesprak om toch maar voor het leger te kiezen, kreeg geen vat op hem.

Jan vertrok, om in Tunesië als ontwikkelingsmedewerker aan de slag te gaan. Vooral met het in praktijk brengen van alledaagse technieken die in het Twentse al vanzelfsprekend waren op het gebied van bouw van huizen en de landbouw, leerde hij de bevolking al daar om voor hun mensen de kost te verdienen. Gewoon de hand aan de ploeg slaan om het zo maar eens te zeggen.

Vertrouwen winnen was daarbij de manier om samen met de plaatselijke bevolking het leven aangenamer te maken voor iedereen. Jan werkte bij verschillende organisaties in menig land en leerde zo diverse culturen kennen. Dat betekende ook al gauw dat de overheid zijn kwaliteiten als manager erkende en hem de middelen gaf om de hulp vorm te geven die ter plaatse nodig was. Allerlei anekdotes kwamen in het levensverhaal van Jan voorbij.

Zijn manier van wonen in Jemen in huizen bijvoorbeeld die cultureel gezien heel bijzonder waren in het land dat nu zo verscheurd wordt door oorlogsgeweld. Over de man-vrouwverhouding waarbij één man zich meerdere vrouwen kon veroorloven die elk weer een eigen hutje hadden en samen een hele kinderschaar hadden. Over de status die het bezit van veel vee met zich meebracht. En natuurlijk het gebrek aan brandstof, dat opgelost werd op een bij ons nu actuele manier waarbij gas werd gewonnen uit de uitwerpselen van mens en dier. De senioren kregen middels mooie plaatjes door Jan zelf gemaakt, ook een goed beeld van de primitieve levenswijze van de mensen, een levenswijze die in de loop der jaren inderdaad behoorlijk bijgestuurd werd in positieve zin. Hoe het ontwikkelingswerk voor de toekomst verder moet kon Jan ook niet meteen duiden. Lastig blijft het verschil in armoede en het gebrek aan goed onderwijs. Daar valt nog een wereld te winnen en maakt het huidige asielprobleem in de wereld wel begrijpelijk. De politiek in de rijke westerse wereld zal zich moeten inlaten met de armere bevolking elders in de wereld. De moderne communicatiemiddelen maken namelijk iedereen duidelijk dat de verschillen nog onmetelijk groot zijn. En die zijn volgens Jan niet een twee drie opgelost. Het was een leerzame avond waar een oud dorpsgenoot in heldere Twentse taal iedereen liet meebeleven wat een leven lang ontwikkelingswerk betekende.

Zelfs nu nog als gepensioneerde.