Een bijzondere Wegdam(mer)

Sommige data vergeet je  niet. Gisteren, de zestiende mei, was het twintig jaar geleden dat Hennie Wegdam overleed. Mack of Mekkie, zo u wilt. Wie kent hem niet? Iedereen die nog geen 28, 30 jaar is, waarschijnlijk. Zij hebben de volstrekt unieke Wegdammer Wegdam niet gekend en meegemaakt. Is dat jammer? Jazeker is dat jammer. De man leefde aan de zonzijde van de wereld.
Zijn enthousiasme, optimisme en vooral zijn scherpzinnige humor deden prettig aan. Met een enkele opmerking of geestige woordspeling maakte hij van een gesprek of van een serieuze vergadering een gezellig en aangenaam samenzijn.

Ik was niet bevriend met hem, maar heb hem wel goed gekend. Als technisch begaafde voetballer nog en als medelid van het jeugdbestuur van WVV en verder gewoon van het uitgaan, van elkaar spreken in het dorp, in de kantine, in het café of waar ook.

<< Het Mack plein op sportpark Rupertserve

 

Hij was ook destijds op onze bruiloft bij Erve Kots in Lievelde. We woonden toen in Lichtenvoorde. Ik vergeet nooit hoe Mack - na het nuttigen van wat glazen bier – aan het eind van het feest spontaan naast ons als bruidspaar ging staan om de mensen te bedanken voor hun komst. Dat gebeurde natuurlijk op een bijzondere wijze. De komische opmerkingen waren niet van de lucht. Iedereen ging daardoor met een grote glimlach op het gezicht naar huis en menig Lichtenvoordenaar zal zich afgevraagd hebben wie toch die kleine, grappige man was naast de bruid en de bruidegom. Voor de aanwezige Wegdammers was dat geen vraag, want zij verbaasden zich nergens meer over als Mack in de buurt was. Iedereen kende hem van de voetballerij, van de revue of van feesten en partijen waarbij hij menigmaal de lachers op de hand kreeg met zijn sketches als pastoor of in andere hoedanigheden. Ik zie nog voor me hoe hij met André ter Doest een duo vormde dat tijdens de zondagmiddag van de Zomerfeesten de mensen vermaakte met een meer dan geinige straattheateract. Tientallen Wegdammers en andere bekenden van Mack kunnen moeiteloos anekdotes opdissen met hem als hoofdpersoon.

HERSENBLOEDING
Ruim 20 jaar geleden zou hij gaan optreden in Twekkelo. Slingerend kwam hij aangereden. De mensen die hem zagen komen, dachten dat hij te diep in het glas gekeken had, maar ze merkten meteen nadat hij uitgestapt was dat hij niet kon praten. Hij lachte alleen een beetje. Dat was niet goed. Hij had een hersenbloeding. Pas in het ziekenhuis stopte de bloeding, maar Mack was intussen in coma geraakt. Zijn toestand was niet best. Zou hij eruit komen, was de vraag die iedereen wilde weten. Hij was per slot van rekening pas 60 jaar en werkelijk niemand van zijn familie, vrienden en eigenlijk het hele dorp wilde hem kwijt. Na een dag of drie meldde zich zijn petekind Brian in het ziekenhuis, die halsoverkop vanuit zijn stageplaats in Brazilië naar Twente was gereisd. Er gebeurde iets wonderlijks. Bij binnenkomst van Brian richtte Mack zich op. Alsof hij op hem gewacht had, alsof hij daar roerloos in zijn ziekenhuisbed liggend, had meegekregen dat Brian in aantocht was. Zeg het maar.

BEGRAFENIS
Niet lang daarna overleed hij. De familie had overlegd met de artsen en de conclusie was dat het proces onomkeerbaar was en dat Mack, mocht hij nog uit de coma ontwaken, geen kwaliteit van leven meer zou hebben. Er was een einde gekomen aan het leven van een markante Wegdam(mer). Enkele dagen later werd hij begraven. Daar op die mooie begraafplaats van het dorp had hij nog één grap in petto. Nog één keer zette hij de aanwezigen op het verkeerde been. De kist zakte namelijk in het verkeerde gat naar beneden. De plek zou de laatste rustplaats zijn van Gerhard te Grefte (Gerhard van n Schreur). Mack werd weer omhoog getakeld en naar zijn eigen graf gebracht. ‘Ook vandaag is onze Mack niet voor één gat te vangen’, zei een grappenmaker ter plekke..
Op zijn grafsteen staat “Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd”. Treffend. Typerend. Precies zoals Mack het leven geleefd heeft. 

Hij is nog steeds niet vergeten, gelukkig niet. Mack heeft zijn eigen plein bij de kleedkamers van WVV en er bestaan nog meer plannen voor een eerbetoon bij de club waar hij zijn hele leven mee begaan was en waarvoor hij als speler, als elftalleider, als bestuurs- en commissielid en als supporter gigantisch veel verdiensten heeft gehad. Twintig jaar geleden overleed hij, dit jaar had hij 81 jaar moeten worden. Het heeft niet zo mogen zijn. Niettemin denken we met een dankbare glimlach terug aan de kleine, geestige levenskunstenaar van het Heggelerveld.