Mark Tuinte blikt terug: “Vrijwilligerswerk is mooi, maar zeker niet vrijblijvend”

In Hengevelde is vrijwilligerswerk meer dan een tijdsbesteding; het is een manier van leven. Dat blijkt uit het verhaal van Mark Tuinte, de winnaar van de Marinus Kuipers Vrijwilligersprijs; het Hengevelds Compliment in 2024. Mark,  die ondanks zijn bescheidenheid een onmiskenbare drijvende kracht is binnen het dorp. In dit openhartige interview vertelt hij over de onverwachte prijs, de herinnering aan zijn vader, de waarde van gemeenschapszin en het belang van durven kiezen voor het collectieve belang.
Een gesprek over betrokkenheid, verantwoordelijkheid en de kracht van ‘samen’.

Hoe heb je het moment ervaren waarop je hoorde dat jij de winnaar was van het Hengevelds Compliment?
Toen ik hoorde dat ik het Hengevelds Compliment kreeg, overviel het me. Het kwam echt totaal onverwacht. Ik voelde me er eerlijk gezegd wat ongemakkelijk bij, want ik ben zeker niet de enige die zich inzet voor het dorp. Juist nu, met grote plannen als de MFA, is het duidelijk dat we dit als gemeenschap doen.

Wat me vooral raakte, was de verwijzing naar mijn vader. Hij was degene die ons het vrijwilligerswerk met de paplepel heeft ingegoten. In 2011 werd hij getroffen door een zware hersenbloeding. Plotseling. Van het ene op het andere moment was hij weg uit het actieve dorpsleven waar hij op dat moment nog vrijwilligerswerk deed bij o.a. Kulturhus de Marke. Elf intense jaren volgden, waarin we als gezin, en zeker mijn moeder, samen met de rest van de familie er het beste van hebben proberen te maken. Hij overleed in 2021, midden in de coronaperiode. Afscheid nemen kon destijds slechts heel beperkt en moest heel kleinschalig. Voor mij maar zeker ook voor mijn moeder, broer en zus was het heel mooi en daarom ook emotioneel om te zien dat Hengevelde hem niet is vergeten. Dát raakte me echt.

Wat ging er door je heen toen je met de klassieke auto richting Diepenheim reed, wetende dat er ‘iets’ stond te gebeuren?
Ik wist echt niet wat me te wachten stond. Natuurlijk had ik wel eens van de vrijwilligersprijs gehoord, maar ik had er totaal geen koppeling mee gemaakt. Bij de SSGH kwam het onderwerp nog wel eens langs, maar dan ging het over schade door spelende kinderen aan het kunstwerk dat bij de prijs hoort. Deze staat in Kulturhus de Marke, en na een paar incidenten is het inmiddels voorzien van een glazen omhulsel. Dat was de context waarin ik er tot dan toe mee bezig was geweest.

Wat deed het met je toen je de tent binnenliep en daar vrienden, familie en dorpsgenoten zag staan?
Het was bijzonder om al die bekende gezichten te zien. Familie, vrienden, buurtgenoten… mooi dat ’t zo kan. We hebben er na een supergezellige middag in de tent daarna thuis met familie, vrienden en de buurt nog een gezellige avond van gemaakt in de tuin. Daarna zijn we samen weer teruggegaan naar de tent voor een lange zware avond. De zondagmorgen was dan ook iets minder soepel…

Wat betekent de Marinus Kuipers Vrijwilligersprijs voor jou persoonlijk?
Ik heb niet zoveel met persoonlijke onderscheidingen. Zodra je één iemand in het zonnetje zet, mis je automatisch anderen die net zo hard werken. Ik begeef me in ieder geval in goed gezelschap. De lijst van eerdere winnaars is indrukwekkend. En dan hebben we het nog niet eens over de persoon naar wie deze prijs is vernoemd. Ik voel me vereerd dat ik daartussen mag staan. Maar laten we het vooral niet te groot maken. Ik ben nog jong (vind ik zelf), het werk is nog lang niet af. Thuis speelt het echt geen enkele rol. We hebben het er eigenlijk nooit over. De bijbehorende hele grote houten hapjesplank met daarin gegrafeerd “Vrijwilliger van het jaar” gebruiken we, maar dan wel op z’n kop (met de tekst naar beneden). Wat ik overigens wel echt heel bijzonder vond, en daar was ik door Raymond Wegdam al voor gewaarschuwd, zijn de ontelbaar vele reacties.

Je vader was betrokken bij De Marke en jij nu bij de MFA. Wat betekent het voor jou om zijn voetsporen te mogen volgen?
Die vergelijking wordt vaak gemaakt, maar voor mij ligt de oorsprong eigenlijk meer bij de Zomerfeesten. Dat hebben we echt een tijd samengedaan en was onze passie. Als WVV promoveert waren we blij, maar als de Zomerfeesten een succes waren dan was er trots. Ik heb nog een paar jaar samen met mijn vader in het bestuur gezeten. Dat waren mooie tijden. Mijn broer Rob treedt trouwens veel meer in zijn voetsporen: hij is technisch heel handig/slim, helpt iedereen, maar dan liever achter de schermen. Zo was pa ook. Ik daarentegen sta af en toe met m’n snufferd vooraan.

Hoe voelde het om je vader benoemd te horen worden tijdens de uitreiking?
Dat was het moment waarop het misging. De emoties kwamen onverwacht. Het raakte me diep dat hij genoemd werd. Dat ook anderen hem niet zijn vergeten, is ontzettend waardevol.

Je doet enorm veel voor Hengevelde. Wat drijft jou om je al die jaren zo in te zetten voor het dorp?
Ach, het valt wel mee. In Hengevelde doen we het samen. Vaak is het heel leuk, het is echt goed voor je eigen ontwikkeling (denk ik). Je leert nieuwe mensen kennen. Soms doe je iets omdat je ergens bij hoort en komt het op je pad. Maar je moet er wel zelf 100% achter staan. Met de MFA is dat zeker het geval. We hebben een prachtig duurzaam en toekomstbestendig plan liggen. Vanuit de sportstichting en de verenigingen in Hengevelde zien we dit als de oplossing voor de problemen op de huidige accommodaties. Maar we moeten wel scherp blijven. We zijn er nog niet. Uitdagingen genoeg.

Hoe combineer je al dat vrijwilligerswerk met je dagelijkse leven?
In mijn dagelijkse werk ben ik eigenaar/directeur van TCPM Ingenieurs & Adviseurs (www.tcpm.nl).
De markt zit even niet mee. Het werk komt nu echt niet aanwaaien. Dat betekent ook dat ik vooral nu heel erg druk ben met de zaak. Het is dan superfijn dat je terug kunt vallen op een groep enthousiaste zeer capabele andere vrijwilligers. Als zelfstandig ondernemer kan ik mijn eigen agenda indelen. Daardoor ben je flexibeler. Thuis is het prima te combineren. Esther heeft zelf ook veel omhanden. Is het niet bij WHC dan wel bij Kwiek in Raalte. Mensen die zeggen geen tijd te hebben, daar geloof ik niet zo in. Je moet keuzes maken. En als iedereen zijn steentje bijdraagt, dan komen we er samen wel.

Wat ga je doen met de cheque van 1000 euro die je mocht ontvangen?
Die gaat naar de MFA. We willen iets specifieks doen voor de jeugd van Hengevelde. Die verdienen ook een plek in dit nieuwe geheel.

Wat zou je willen meegeven aan jongeren die misschien twijfelen of vrijwilligerswerk iets voor hen is?
Gewoon doen. Het is leerzaam en levert je veel op. Niet in geld, maar in ervaring en contacten. En je houdt er vaak vrienden aan over. Maar wees je er ook van bewust dat vrijwilligerswerk niet vrijblijvend is. Zeker als je bestuurswerk doet, maak je soms keuzes die niet iedereen leuk vindt. Dan is het belangrijk dat je in gesprek blijft. Je doet het nooit voor iedereen goed.

Wat is een moment dat je nooit zult vergeten uit je jarenlange inzet voor het dorp?
Er zijn veel momenten. Ik verwacht dat veel mensen dan vooral denken aan het bezoek van koning Willem-Alexander aan ons Kulturhus. Ik mocht hem toen ontvangen en rondleiden. Enkele weken daarvoor werd mij in vertrouwen vertelt dat de koning zou komen. Ik mocht er om veiligheidsredenen met niemand over praten. Dat was inderdaad heel bijzonder, zeker.

Maar de avonturen rondom de Zomerfeesten zijn me zeker zo dierbaar. Bijvoorbeeld die keer dat we met het management van Jan Smit in Volendam afspraken over een optreden; dat was hilarisch, details hierover zijn helaas niet geschikt voor op deze website. Vergaderingen tot diep in de nacht bij Varenbrink aan de stamtafel. Of de trip als begeleider van ’t JAC met de jeugd van WVV naar Pilzen. Een prachtige stad, vooral ’s nachts.

Ook de tijd in de ouderraad van de Petrusschool was prachtig. Ik dacht, dat doen we er wel ff bij. Een totale mis-inschatting. Maar mede gezien de enorme ontwikkeling die we in die tijd hebben doorgemaakt met “Kroamschudd’n in Hengevelde” maakte het een prachtig avontuur.

Wat betreft het plan MFA is dat gevoel toch anders. We zijn met heel veel mensen al bijna 6 jaar bezig met dit plan en trots wat we tot op heden hebben bereikt. Anderzijds blijven er ook onzekerheden. Sinds 2019 ben ik betrokken bij de ontwikkeling van de MFA, en ik heb die hele periode als ontzettend leerzaam én boeiend ervaren. Het is een dynamisch proces, met als absoluut hoogtepunt de bijeenkomst op zaterdag 2 oktober 2021 in de kerk. Daar ontstond een helder en gezamenlijk beeld over de koers die Hengevelde op de lange termijn wil varen. De weg ernaartoe vroeg in het begin veel energie, maar inmiddels levert het ook echt energie op. We hebben te maken gehad met teleurstellingen en meevallers. En hoewel we inmiddels flink op weg zijn, blijft er ook onzekerheid.

Inhoudelijk staan alle seinen op groen, maar een definitieve ‘GO’ is er nog niet. We verwachten deze na de zomer vanuit de gemeenteraad. Tegelijkertijd weten we dat ook ná zo’n besluit onzekerheden kunnen blijven bestaan. Dat is de realiteit van een complex maatschappelijk project. Maar dat neemt niet weg dat het gezamenlijk gedragen toekomstbeeld stevig staat.

Is er iets wat je zelf graag nog zou willen zeggen tegen Hengevelde na het ontvangen van deze prijs?
Misschien dit:
Als je samen écht iets wilt bereiken in een gemeenschap, dan vraagt dat om keuzes die verder reiken dan het individuele belang. Dat geldt voor mensen, maar net zo goed voor verenigingen of stichtingen. De verantwoordelijkheid van een bestuurder is niet om het meest populaire besluit te nemen, maar om te kiezen voor wat op de lange termijn goed is voor het geheel. Soms schuurt dat. Soms is het ongemakkelijk. Maar het moet wel. Alleen als we bereid zijn om het brede gemeenschappelijke belang voorop te stellen; en het grotere ideaal in beeld te houden,  dan kunnen we stappen zetten die onze gemeenschap echt vooruithelpen. De Dorpscoöperatie Samen Hengevelde is mijns inziens daarvoor een krachtig platform en daarom een zeer wenselijke aanvulling voor Hengevelde. Daarnaast vindt het supergaaf om te zien dat de bestuurders van onze verenigingen eensgezind zijn en het gezamenlijk belang nastreven.

Wat hoop je dat mensen zich later zullen herinneren van jouw bijdrage aan het dorp?
Wat mensen zich later herinneren van mijn bijdrage? Dat vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. Zoals ik al eerder heb gezegd: je doet het nooit voor iedereen goed. Als ik zelf maar in de spiegel kan blijven kijken, mijn keuzes met oprechtheid maak, zonder eigen belang, en altijd het gemeenschapsbelang voorop stel, is het voor mij goed. Daar gaat het om.