Goorsestraat – aflevering 9 – familie Brinkman

Dunne benen, een lang, rank, slungelachtig postuur. Vaak vroegen WVV’ers zich af hoe het mogelijk was dat de linksbuiten van het eerste elftal zo oerendhard kon schieten. Frans Brinkman, in Hengevelde kortweg Frans Bets genoemd, woonde met zijn ouders in de jaren vijftig aan de Goorsestraat. Daar groeide hij op als enig kind en voelde zich vaak alleen. In een middenstandsgezin - zijn ouders dreven een schoenenzaak – werd dag en nacht gewerkt. Frans moest zich meestal zelf vermaken, tot hij lid mocht worden van WVV en daar zijn grote passie kon uitoefenen. Veel later zou hij nog uitblinker worden in een andere sport.
Deel 8 van de serie 'Goorsestraat in de jaren vijftig' van de twintigste eeuw: de familie Brinkman. 

Van ’s morgens tot in de late avond aanloop
Soms moest ik uit school naar de schoenmaker. Ik herinner me de werkplaats van Bets Brinkman nog goed. Overal schoenen en daartussen Bets met een donkerblauwe werkschort voor. De geur in het kamertje aan de zijkant van het huis aan de Goorsestraat was een mix van leer en lijm. Heerlijk vond ik dat. Bets deed de reparaties, zijn vrouw Marie de winkel en de huishouding. Zoon Frans (72), al sinds midden jaren zeventig woonachtig in Borne, was hun enige kind. Met hem ging ik terug in de tijd, terug naar de Goorsestraat.
Hoe ging dat destijds en overigens ook tegenwoordig nog vaak als de ouders een bedrijf hebben en hard moeten werken om de zaak draaiende te houden. Dan moeten de kinderen zichzelf vaak zien te amuseren. Frans voelde zich dan af en toe erg alleen. Buiten echter, aan de Goorsestraat, speelde hij met de buurkinderen van Roorda en Bekkers of trok met de bal onder de arm de Kalverstraat in. Vaak ook trapten hij en Jules Brummelhuis bij de schuur van Veehof eindeloos ballen naar elkaar of keihard op de deur van de schuur. Daar trainde hij als jongen zijn linkerbeen dat later naam zou maken als groengeel kanon.

ZONDAGMORGEN
Frans weet ook nog goed hoe druk zijn vader en moeder waren met hun schoenenzaak. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds was er aanloop. Vader Bets deed de deur van de werkplaats pas dicht om 12 uur ‘s nachts. Dan was zijn moeder Marie nog aan het opruimen en poetste ze de schoenen die gerepareerd waren. Marie ging zaterdags nooit voor 1 uur, half 2 naar bed. Op zondagmorgen na de kerk was de winkel open en kwamen de mensen de schoenen ophalen of kochten nieuwe in de winkel. Sommigen kwamen de rekening betalen. ‘Schrijf maar op Bets, ik kom volgende week een keer afrekenen.’ Hoe vaak heeft Frans dat wel niet horen zeggen. Een ook hoorde hij hem wel eens zeggen tegen klanten met grote gezinnen: “Ach, neem maar mee, het is wel goed zo.”
Marie zette koffie en schonk daarna een borrel in. ‘Dat was zondags vaste prik. De zaak bleef open tot de laatsten weggingen en intussen zat ik op hete kolen, want ik wilde voetbal kijken of met de bus mee naar een uitwedstrijd van het eerste elftal van WVV’, vertelt Frans. Zijn moeder maakte dan snel een bordje soep klaar en weg was hij. Soms ging zijn vader mee. Bets was in de jaren dertig betrokken bij de oprichting van WVV toen hij nog een werkplaats had in een keetje op het terrein tussen Braakhuis en Smit.

Bets Brinkman

MUZIKAAL
Frans herinnert zich zijn vader als een rustige man. Omdat hij behoorlijk doof was, moest je hard schreeuwen als je met hem in gesprek wilde gaan. ‘Hij was in zichzelf gekeerd. Er zat weinig praat aan, maar dat kwam waarschijnlijk ook door die doofheid’, zegt Frans. Bets was muzikaal. Hij was dirigent en organist. Eerst van de parochie in Sint Isidorushoeve en later in Bentelo. ‘Hij ging er altijd op de fiets heen. Met Pasen en Kerstmis soms drie keer op een dag. Ook bij huwelijken en begrafenissen was hij erbij. Dan werkte mijn vader eerst nog een paar uur, kleedde hij zich om en fietste hij naar Bentelo.

Vier broers Brinkman, vlnr Arnold, Hendrik, Bets en Bernard

Bets is geboren in 1902 in Hengevelde. Hij groeide op in een gezin met vier jongens - Bernard, Hendrik, Bets en Arnold - en twee meisjes, Marie en Mien. Hun vader was een geboren Amsterdammer. Hij was koster van de parochie Wegdam. Bets 1937 bouwde hij het huis met de winkel aan de Goorsestraat, naast de winkel van Bekkers, thans Bazar van Jon. Daar vestigde hij zich met zijn vrouw Marie Huisstede die afkomstig was uit Goor. Ze was vijf jaar jonger dan Bets en werkte eerst als dienstmeisje bij café Veehof. In 1939 trouwden ze. Frans: ‘Mijn moeder was een harde werker. De zaak stond voorop. En ik zie haar elke zaterdag nog rond het huis de ramen zemen en de tuin verzorgen. Er was altijd wat te doen.’

RIA
Frans deed na de lagere school de Schaepman Mulo in Hengelo. ‘Ik vond het een vreselijke school. De meeste leraren behoorden niet tot mijn favorieten.’ Frans haalde het diploma en kreeg werk op de Raad van Arbeid in Hengelo, die later Sociale Verzekeringsbank werd. Uitgezonderd anderhalf jaar bij de gemeente Almelo werkte Frans er 42 jaar. In januari 2002 is hij in de vut gegaan. Bij de Raad van Arbeid werkte ook Ria Sanders uit Borne. Ze kregen verkering en trouwden op 9 december 1970. Bets en Marie gingen boven wonen, het jonge paar betrok de benedenwoning. Ria kwam in de winkel en runde de schoenenzaak, nadat ze de nodige opleidingen daarvoor gevolgd had. Frans haalde ook een aantal vakdiploma’s en zo waren ze klaar om de zaak voort te zetten. Frans zou gewoon blijven werken in Hengelo, Ria deed de zaak. Maar na een jaar of vier, vijf zijn ze gestopt. ‘We moesten heel veel belasting betalen en in die tijd gingen ook steeds meer mensen naar de stad om schoenen te kopen. ’s Avonds was ik vaak nog bezig met de etalage, met vertegenwoordigers of moest ik achter rekeningen aan. In 1975 kwam eerst De Munnink uit Delden in de zaak en daarna Jan Hendriks en zijn vrouw Trudie Aalderink. Toen zij vertrokken naar Hardenberg, hebben we het pand verkocht aan Pierik Accountants. Daarna kwam het bedrijf Select Porc erin en momenteel is in de voormalige schoenenzaak Ingenieursbureau 2 Steps Aheadvan Ruud Semmekrot gevestigd.

Foto tgv de zeventigste verjaardag van Frans. Verder vlnr Ellen, Ria en Marion

PIANO
Frans en Ria vertrokken met hun in Hengevelde geboren dochter Marion naar Borne. Daar werd Ellen geboren. Marion is lerares Nederlands in Rijssen, Ellen werkt als adviseur voor de Stichting Carmelcollege. Beide dochters wonen in Hengelo. Net als Frans en grootvader Bets zijn ze heel muzikaal. Frans speelt piano en orgel en begeleidde nog enkele jaren het dameskoor van de parochie Wegdam. Marion en Ellen spelen ook piano en vooral Ellen is een behoorlijk succesvol pianiste geworden.
Zelf herinner ik mij Frans nog heel goed als voetballer. We speelden nog een paar seizoenen samen in WVV 2. Maar hij speelde ook in het eerste elftal. Linksbuiten was hij en behept met en een uitmuntende traptechniek en een keihard schot. Zo scoorde hij menig doelpunt. Verdedigers en vooral keepers van tegenstanders hadden er schrik voor. ‘Ik herinner me een wedstrijd met WVV 2 tegen GFC 2. Kort voor tijd kregen we een vrije schop net over de middenlijn. Johan Escher, onze stopper, zei: “Probeer het maar eens Frans.” Nooit raakte ik een bal zo goed als toen. Hij spatte via de onderkant van de lat via de doellijn net achter de lat in het doel. Er is over dat doelpunt nog een artikeltje verschenen in het clubblad van GFC.

WVV 1 in 1967

Over WVV is Frans zeer lovend. ‘Het is een fantastische club. Ik heb me daar altijd ontzettend goed vermaakt. Alles was er goed geregeld.’

BRIDGE
In 1975 stapte Frans over naar NEO in zijn nieuwe woonplaats. Daar voetbalde hij nog enkele jaren in het tiende, werd nog twee jaar scheidsrechter bij de KNVB en daarna bij de club zelf. Langzaam maar zeker ontstond er in huize Brinkman een nieuwe hobby. Frans en Ria leerden bridgen en sloten zich aan bij verenigingen. Ria speelt twee keer per week, Frans zelfs drie keer. Hij is lid van drie verschillende clubs en is behoorlijk succesvol. Al elf jaar speelt hij met een vaste maat. Bij de club in Zenderen zijn ze elf keer achter elkaar kampioen geworden. Op de beker staan dus onder elkaar elf keer dezelfde namen. Meer hobby’s? Frans noemt de fraaie tuin rond zijn huis. ‘Verder niet. Bridgen en bridgen. Ik mag het heel graag doen.’De laatste jaren moest hij regelmatig verstek laten gaan, want Frans begon te klungelen met zijn gezondheid. ‘Ik heb het nodige voor de kiezen gehad’, glimlacht hij. Eerst had hij prostaatkanker, waarvoor hij 37 keer is bestraald en nog een hormonenkuur volgt tot april 2015. Hij is er al drie jaar zoet mee. In februari van dit jaar kwam daarbij nog een zogenaamde GIST tumor bij de maag, een zelden voorkomende kankersoort. Die tumor is weggehaald en het lijkt een adequate ingreep te zijn geweest. Het gaat goed. Wat nu nog volgt is een nieuwe heup. Dat zal dan de tweede keer zijn, want 12 jaar geleden kreeg Frans ook al een nieuwe heup. Overigens heeft ook Ria een nieuwe heup. ‘Maar verder gaat het goed’, zeggen ze beide in koor. En dat is te zien. Frans en Ria zien er patent uit. Er kan weer volop gebridged worden.

PS. De foto van WVV is in mei 1967 genomen voor aanvang van de wedstrijd WVV-Bon Boys. Vlnr staan Albert Klaver, Willie Escher, Frans Brinkman, Gerrit Hofmeijer, Gerard Epping, leider Bennie Groot Kormelink. Hurkend: Johan Spekreijse, Hennie Wegdam, Harrie Lentelink, Harrie ten Dam, Harrie Hofmeijer, Jan Hartgerink, Henk de Wit en Harrie Heijmer. WVV won de wedstrijd met 3-0 (doelpunten Epping 2x en Brinkman 1x) en promoveerde samen met kampioen ATC naar de eerste klasse TVB.