Jo en Bernard Brummelhuis zestig jaar getrouwd
Met een standaard verhaal over hun zestigjarig huwelijk doe ik het echtpaar Brummelhuis geen eer aan. Na een avond praten is mij duidelijk dat het hier om twee bijzondere mensen gaat, die bijzonder genoeg al zestig jaar met elkaar getrouwd zijn. Jo Doeschate (van ‘De Posse’) en Bernard Brummelhuis (van ‘Erve Kinkeler’) kennen elkaar 65 jaar, want voordat er, zoals toen gebruikelijk vanuit huis getrouwd werd, had het stel vijf jaar verkering met elkaar.
De traditionele boerenbruiloft van Jo en Bernard vond plaats op 26 augustus 1958 en binnen het jaar kondigde het eerste kind zich aan. René, nu 59 jaar dus, werd op 16 juni geboren. ‘Van de eerste berreplaanke’ kwam hun oudste zoon, werd toen gezegd, vertelt Jo al lachend. Twee jaar later volgde Eric, die nu 57 is en daarna kwam Dorien, hun enige dochter. Zij is nu 54 jaar.
De eerste jaren woonde het gezin bij de ouders van Bernard in huis, heel normaal in die tijd. Naast beide ouders waren er nog enkele thuiswonende kinderen. Als Jo eraan terugdenkt herinnert ze zich de drukte in huis. Het was hardwerken als schoondochter en moeder van drie. Maar dat was het ook op de boerderij. Erve Kinkeler, de boerderij die dateert uit de 16e eeuw heeft kalveren, varkens en weilanden met mais. Vader Brummelhuis en Bernard runden de boerderij samen. Bernard is vervolgens opgevolgd door René en mogelijk staat de volgende generatie klaar om Erve Kinkeler over te nemen.
Het woonhuis van de boerderij is groot. Vijf jaar na hun huwelijk besloten Jo en Bernard dan ook een plek voor henzelf te creëren. De rechterzijde van de boerderij werd verbouwd en met hun drie kinderen namen ze er hun intrek. Nog steeds is er in de boerderij genoeg ruimte voor twee gezinnen. Jo en Bernard wonen er nog. Aan de andere kant woont nu zoon René met zijn gezin.
Als ik beide vraag naar hun leven door de jaren heen hoor ik diverse herinneringen. Zo denken ze graag terug aan de vakanties met Marietje en Louis Smit. Marietje is een zus van Jo. Met z’n vieren zijn ze vaak samen op vakantie geweest. Ze gingen overwegend zonder kinderen, die bleven thuis waar oma op ze paste. Bernard vertelt over die keer dat ze een rondreis maakten door Frankrijk. In Marseille besloten de stellen een havenverkenningstocht te maken. Toen het bootje maar ‘recht vedan’ bleef varen in plaats van een ronde te maken, werd hen na een tijd de bestemming duidelijk. De boot voer naar een eilandje in de Middellandse zee, want ze hadden de lijndienst gepakt! De vier hadden op de boot al veel ‘luxe mensen’ gespot en het eiland bleek dan ook te draaien om exclusiviteit. Bij het uitstappen van de boot werd al grappend tegen elkaar gezegd: “Je hoeft hier geen koffie te drinken”. Dat hebben ze natuurlijk wel gedaan, maar daarna zijn ze ook snel maar weer teruggegaan naar het vasteland. Keer op keer hadden ze tijdens de vakanties veel skik met mekaar.
Natuurlijk zijn er nog ontelbaar andere herinneringen. Maar het gesprek gaat toch vooral over nu en de afgelopen decennia toen de kleinkinderen er ook bij kwamen. Bernard is dan wel 87 jaar, maar hij zegt dat dat niet zo voelt. Dat geldt ook voor Jo met haar 84 lentes. De tijd gaat voorbij, je leeft je leven en viert dan je zestigjarig huwelijksfeest. Daar hebben ze op 26 augustus jl. iets bijzonders van gemaakt, bij De Gebrande Waateren. De andere jubilea werden ook gevierd, maar de ‘gewone’ jaren gingen dikwijls aan ze voorbij. “De helft van de tied denk ie er nich an. ” Dan werden ze er soms aan herinnerd door een bos bloemen van de kinderen.
Die kinderen én ook zeker de kleinkinderen zijn natuurlijk van grote betekenis in hun leven. René trouwde ruim dertig jaar geleden met Agnes Pierik, zij kregen drie kinderen. Bart (26 jaar), Tim (24 jaar) en Elke (21 jaar). Eric trouwde met Lisette Groothuis die helaas in 2007 overleed. Zij kregen twee dochters, Hanne (24 jaar) en Diede (21 jaar). Eric is tegenwoordig samen met Debbie Bebseler. Dorien werd ook moeder van twee dochters, samen met Henk Storteler. Robin (24 jaar) en Rosel (20 jaar). Bij opa en oma staat de deur altijd open. Nog steeds weten de kleinkinderen het snoeptrommeltje goed te vinden. De kleinkinderen komen geregeld langs. Ook zeker als oma stamppot rode kool maakt.
Het is duidelijk dat opa en oma helemaal met de kinderen zijn opgegroeid. Voor de verjaardagen moest de kalender er worden bij gepakt, maar als het gaat om werk, opleiding of verkering, of de vriendengroep, dat weet het stel het allemaal haarfijn te vertellen. Opa en oma zijn nog goed bij de tijd. Ze hebben brede interesses. Voor Bernard met name voetbal, FC Twente en WVV, maar ook politiek. `s Morgens wordt de iPad aangeslingerd en volgt hij het nieuws. Natuurlijk heeft hij interesse voor de regelgeving waar boeren tegenwoordig mee te maken krijgen. Hij zou het nu niet meer doen, boer worden. De overheid maakt het boeren erg moeilijk zo geeft hij aan.
Bernard is nog zeer actief. Verveelt zich niet gauw. Hij verricht nog wat hand en spandiensten op de boerderij en fietst een paar keer in de week met diverse kennissen. Meestal fietsen ze routes van tientallen kilometers. Na een pauze met een koffie en een borreltje fietst het gezelschap dan weer terug. Ook Jo gaat dikwijls mee. Verder zijn er de bezoekjes aan diverse familieleden en bekenden. Met de auto naar `s Hertogenbosch of Ede, daar draaien Jo en Bernard hun hand niet voor om. “Gewoon rustig an doen op de snelweg, ik laat de rest van de auto’s wel aan me voorbij sjezen” geeft Bernard aan. Jo is ook geen stilzitter. Natuurlijk is er het huishouden, maar verder gaat ze elke maandagmiddag naar yoga en is ze een trouwe bezoekster van bijeenkomsten van bijvoorbeeld de K.B.O. Jo winkelt ook graag zegt ze. Er geen erg in hebben dat je ouder wordt, is daarin ook wel een ding. “Dan vraag ik me af, kan ik met mijn leeftijd dit kledingstuk nog wel aan?” Als je Jo ziet weet je dat dat wel goed zit.
Al zestig jaar, nou ja 65 jaar, loopt het prima tussen de twee. Ze hebben zich altijd vermaakt. Natuurlijk hebben ze elk hun eigen karakter, maar er is nooit grote trammelant, beamen ze beide. De pannen rammelen niet van hun dak zogezegd. ‘Er is neet volle veranderd’ zeggen beide. Het echtpaar gaat graag op oude voet ‘vedan’ na deze mooie mijlpaal in hun huwelijk.
Ze kunnen beide nog goed en doen nog volop mee. Er gaat niet veel langs ze heen. Ik was niet vreemd voor hen en ze kenden mij wel, hoewel ik hen nog niet. Na een avond praten vergeet je ze echter niet. Een bijzonder stel. Ik gun ze nog veel fijne jaren samen.
@Milou Wolterinck
