Reactie op: “Pesten, doe jij dat ook?”

Het bericht: “Pesten, doe jij dat ook” heeft veel veroorzaakt aan reacties. een daarvan konden wij plaatsen met als doel: Het moet stoppen. Maar ook, wat is de impact van pesten.

Anne
Top dat jullie hier aandacht aan besteden, al verwacht ik niet dat de mensen die het aangaat, de lading ooit zullen begrijpen. Onderstaand is geen klaagzang, maar wel mijn werkelijkheid waar ik nog om kan janken terwijl ik dit schrijf. Ik ben al decennia uit Hengevelde weg inmiddels, maar als ik er eens ben, is de roadtrip down memorylane over het algemeen niet zo’n beste. Ik zie de mensen die mij vroeger gepest hebben inmiddels kinderen hebben in de leeftijd die ik had toen het begon. Groep 4. Juf Celine. Het verhaal van Anna dikke papzak werd al snel omgebogen tot ‘Anne’. Kwetsbaar en onzeker als meiden op die leeftijd kunnen zijn ontstond er een hekel aan mijn eigen lijf. Te dik, te lelijk, niet goed genoeg. Dat ik een prima functionerend brein had, humor, empathie, liefde voor dieren en mensen, het mocht allemaal niet meer boeien. Anne  was een vetzak en dat moest ze weten. Van een vrolijk klein meisje veranderde ik in een wrak van binnen. In een tijd dat het nog gebagatelliseerd werd als ‘schelden doet geen zeer’, werd me ook nog eens aangeleerd dat de pijn die ik WEL voelde, niet gevoeld MOCHT worden.

Achtervolging naar mijn huis, mijn spullen afpakken, kapot maken… Letterlijk fysieke mishandeling (want zo heet dat als je iemand in elkaar slaat…), niets werd me gespaard. Toen mijn broer overleed aan een tragisch ongeval in ons dorp in 1993 en ik mijn enige maatje niet meer bij me had, voelde ik me eenzamer dan ooit. 9 jaar was ik. Het pesten stopte, om twee maanden later weer overgenomen te worden door kinderen die 3 (!) klassen hoger zaten dan ik. Huilend bij het graf van mijn broer, nog voor de grafsteen erop zat, werd me toegeroepen: Hee vetzak, wat loop je nou te janken? Hij is toch dood! Om lachend verder te gaan.

Bij het verlaten van groep 8 koos ik voor Twickel, omdat het er naar uit zag dat iedereen naar ’t Assink ging. He, lekker, een frisse start. Maar helaas, de paar leerlingen die wel meegingen, kregen het voor elkaar om ook daar iedereen tegen me te keren. De glanzende nieuwe fiets die ik kreeg werd al snel slachtoffer van vandalisme en als kers op de taart werd ik klemgezet op het spoor in Delden. Een groep voor en een groep achter me sloten me in. Mijn fietsspin vastgebonden aan het spoor, door mijn wielen van mijn nieuwe fiets. De spoorbomen gingen naar beneden en de wanhoop maakte plaats voor absolute waanzinnige woede. Ik ben op jullie ingereden met m’n fiets. Mogelijk herinner je je het niet meer. Zelfs toen ik daarna naar een school ging waar niemand uit Hengevelde op zat, kende weer iemand iemand en ging het pesten door. Ik stopte met school. Ik ging stappen naar Bill’s bar en werd nageschreeuwd in de bus er naartoe. Verrek. Een Hengeveldenaar. Ik stopte met uitgaan naar plekken waar ik jullie tegen kon komen.

De angst en het gevoel dat ik er alleen voor stond zorgden dat ik ijzersterk werd en alles zelf kon. Vaak redenen voor complimenten uit mijn omgeving. Dat heb ik aan jullie te danken, de pesters van toen.

De meesten van jullie zijn leuke spontane mensen geworden met een heel eigen leven. Mooie kinderen, velen gekregen samen met iemand uit ’t zelfde dorp of in ieder geval uit de omgeving. Geen moeder zal ooit zo bezorgd zijn om haar kinderen als ik. En ik denk aan de kleine Anne, bij elke nieuwe school, elke nieuwe fiets, iedere keer als ik mijn ouders bezoek of het graf van mijn broer Floris…

“Kinderen pesten nou eenmaal”. Voor een dorp als Hengevelde zou dat eigenlijk niet moeten gelden. Iedereen kent elkaar en heeft de macht elkaar aan te spreken op het gedrag van zoons en dochters… en van jezelf. En dat is nou juist waar ’t begint. Ik hoop dat jullie kids allemaal dolgelukkig, geaccepteerd en geliefd ‘hun nest’ verlaten met een paar jaar. Want dat verdient echt ieder kind.

Mocht je je nu wel wat kunnen herinneren en ’t er eens over willen hebben… stuur me gerust een bericht. Ik hoop juist dat mensen erover na gaan denken en herhaling voor hun kinderen en die er na voorkomen.

Achternaam bij de redactie bekend, reacties kunnen naar redactie@wegdamnieuws.nl