Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden naar een ander land. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en/of hart nog steeds Wegdammer? Elke twee weken een aflevering van deze rubriek.
(door Gijs Eijsink)

Aflevering 13: Angela Reijrink-Rupert (61)

‘Ik zal nooit Grollenaar worden, omdat ik dat niet ben’

Ze woont al veel langer in Groenlo dan in Hengevelde. Ze deed vrijwilligerswerk in Grolle, maar als je even doorvraagt, is er voor Angela Rupert eigenlijk maar een plek op aarde waar ze echt in haar element is en dat is Hengevelde, het dorp waar ze opgroeide, waar haar ouders Gerrit (89) en Rieky (88) en talloze familieleden wonen. ‘Altijd als ik het dorp binnenrijd, voel ik me thuis’, zegt de verpleegkundige. En haar man Jos (62) vult aan: ‘Soms rijden we bewust eerst nog even over de Goorsestraat.’

Hoe begon het allemaal?
‘Ik ben geboren in het huis aan de Slotsweg. In die twee-onder-een-kap-woning huisde ook de familie Timmerman. Het huis is jaren geleden afgebroken. Mijn vader vertelde dat dokter Booijink tijdens de bevalling de asbak in de vensterbank had staan en dat de kamer blauw was van de sigarenrook. Mijn zus Erna werd ruim twee jaar later geboren. Toen ik zeven jaar was, verhuisden we naar de Bekkampstraat. De school stond aan de Schoolweg die later Wethouder Goselinkstraat genoemd werd. Maar eerst zat ik op de kleuterschool aan de Diepenheimsestraat bij juffrouw Wies en juffrouw Mieke. Dat was toen een barak. Na een paar jaar aan de Schoolweg verhuisde de lagere school ook naar de Diepenheimsestraat. Daarna ging ik naar de mavo Raesfeld in Delden. Met de fiets in een grote groep door weer en wind. Vervolgens deed ik de havo op het Twickelcollege in Hengelo.’

Hoe kijk je terug op je jeugdjaren?
‘Met een heel warm gevoel. We hadden een fijn gezin. Ik heb een ontzettend fijne jeugd gehad. Altijd buiten, veel kinderen in de buurt, met de klasgenootjes op de lagere school, de verjaardagsfeestjes. Alles was fijn. Ik herinner me Koninginnedag met tekenwedstrijdjes op de Bretelerstraat, fietstochten, spelletjes op het School- en Volksfeest, waar je bonnetjes kreeg voor gratis ijsjes of de draai- of zweefmolen en swing-mill. ’s Winters ijsvrij en dan schaatsen op de ijsbaan met wedstrijdjes erbij. Irene Kamp was mijn vaste vriendinnetje. Ze kwam uit een groot gezin en mocht veel meer.
De school vond ik heel erg leuk. Juffrouw Wassenberg leerde ons hoe je thee moest drinken en hoe een kokosnoot smaakte. Meester Wassenberg maakte mooie bordtekeningen. Verder de juffrouwen Stronk, Withag en Prelle. Met haar bakten we pannenkoeken. Bij die school aan de Schoolweg kon je ook fijn knikkeren, touwtje springen. Je was daar lekker vrij.

In de puberteit leefde je van zaterdag naar zaterdag. Dan hadden we de dansavondjes bij Veehof die door Louis Jannink van acht tot twaalf uur georganiseerd werden met leuke bands als Appel en Free Sense.’

Hoe kwam je in Groenlo terecht?
‘In september 1979 ben ik in het Vincentius Ziekenhuis van Groenlo begonnen met de opleiding voor A-Verpleegkundige. Ik woonde op kamers in de verpleegstersflat en verhuisde na een jaar naar de Kerkstraat. In 1983 haalde ik mijn diploma, een jaar later fuseerde het ziekenhuis met dat van Winterswijk. Ik kwam daar te werken op de afdeling chirurgie, werd daar later hoofd van, werkte ook nog op de orthopedie en ben in 1990 parttime gaan werken. Later ben ik begonnen op de polikliniek kaakchirurgie die in 2019 geprivatiseerd is. Ik werk nu al 44 jaar als verpleegkundige in Winterswijk.
In ’81 heb ik mijn man Jos leren kennen in discotheek Grollywood. We zijn getrouwd in 1987. Hij werkt als kok bij defensie. In december 1990 werd onze tweeling geboren, twee eeneiige dochters die inmiddels in Twente wonen en werken.’

Is er veel verschil tussen Groenlo en Hengevelde?
‘Groenlo is een stad, Hengevelde een dorp. Ik zal nooit een Grollenaar worden, omdat ik dat niet ben. Ik ben er niet geboren en getogen. We wonen in een heel leuke straat. Ik ben voorzitter geweest van de ouderraad op school, was secretaresse van de buurtvereniging. Ik ben best wel ingeburgerd, maar loop ik alleen op straat, dan groet niemand. Ben ik met Jos, dan worden we gegroet. Hengevelde is gemoedelijker, de mensen hebben er meer voor elkaar over.’

En wat zijn momenteel naast je baan jouw bezigheden?
‘Schilderen, zingen en eens per twee weken oppas oma zijn bij ons kleinkind Stijn.’

Ben je nog altijd Wegdammer?
‘Ik denk het wel. Ik voel me altijd thuis in Hengevelde. Dat heb ik al op het moment dat ik Hengevelde binnenrijd. (Jos: “Soms rijden we dan eerst nog even over de Goorsestraat”.) Iedereen in het dorp groet je. In de winkel vragen ze hoe het is en hoe het pa en ma is. We hebben er familieavonden, een jaarlijkse familiedag. Pa en ma wonen er en mijn zus Erna. Ik kom uit een enorm hechte familie, heb ook veel contact met de andere familieleden. Jos houdt van jagen dus die is ook op zijn plaats bij de familie Rupert. Heel positief allemaal.’