Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden naar een ander land. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en|of hart nog steeds Wegdammer? Elke twee weken een aflevering van deze nieuwe rubriek.
(door Milou Wolterinck)

Dat hij in het sociale werk zit, dat was uiteindelijk te verwachten. Tim Blanken is een gezelligheidsdier, een vrije denker, spelletjesfanaat en doet niet graag moeilijk. Rustig van aard, maar hij houdt ook van lekker gek doen. Veel te vertellen en mooie verhalen. Met Tim raak je niet uitgepraat en hoor je van alles. Samen met zijn ‘Toop’ (Tobia) verhuisde hij van Hengevelde naar Rossum. Daar kwamen dochter Emmelie van nu 8 jaar en zoon Thomas van 6 jaar erbij.
Bleek, of Dokter Bleek zoals zijn bijnaam luidt, stond wel open voor een interview. Hij vroeg dan wel om een gezellige avond met een potje bier. En dat ging wel lukken.

Aflevering 15: Tim Blanken (43)

‘Er bestaan weinig cafés zoals De Witte’

Vertel eens over je jeugd in Hengevelde…
“Volgens mij verliep die vlekkeloos. Van de eerste jaren weet ik niet zo heel veel, maar we hadden drie schoolgebouwen. Ik ging heel veel om met Rick Blanken, mijn neef. We aten samen, logeerden bij elkaar, we deden praktisch alles met elkaar. Toen Rick een jaar over moest doen, bleef hij in het ene gebouw, ik ging door naar het andere. Zo zonder hem op school was ik helemaal van de leg, ik wist niet waar ik moest beginnen. Wat ik nog weet is dat Wilbert toen bij mij kwam: wil je met mij met een bal gooien? En toen er kwamen ook anderen bij. Ik werd vrienden met Gerben Slaghekke, Arjan van Til, Jurgen Eijsink en Wilbert ten Thije. Met hen speelde ik dagelijks. Er ging een hele andere wereld voor me open. Op het schoolplein kaartje gooien, knikkeren, zelfs elastieken, weken dit en dan weer dat. Oorlogje spelen bij Ger, hutten bouwen. We namen dan altijd rookbommen en rotjes mee.

Thuis was het ook prima. Mijn ouders gingen met ons vaak zwemmen bij mooi weer. We gingen na school naar het Rutbeek of het Hambroek, met de familie Ter Haar. Inke en mijn moeder waren vriendinnen. En ik kwam samen met mijn zusje veel bij de familie Wolterinck. Mijn moeder en Annette waren ook bevriend.”

LACHEN, GIEREN, BRULLEN
“Na groep 8 ben ik naar Het Assink gegaan, de mavo. Het was lachen, gieren, brullen. Ik heb een toptijd gehad met gekke dingen uithalen, dansles en meisjes. Letterlijk heb ik veel geleerd op school! Ik fietste vanuit Haaksbergen nog weleens door naar Goor, daar zat Roy Workel op school. Of naar Delden, daar zat Rick. Ik ben van geen enkele school afgetrapt, behalve van Twickel Delden. Dan ging ik bij Rick in de klas zitten en zeiden we dat ik een nieuwe leerling was. Daar mocht ik dus nooit weer terugkomen.
Elke fase in mijn leven bracht nieuwe vrienden. Vanaf de bierdrinktijd zat ik veel bij Roy thuis. En die ging veel kaarten met Jurgen en Arjan, maar ook met Dennis ter Braak. Ik heb als tiener ook veel gegamed bij Roy ter Avest. Soms zat er wel twintig man in de woonkamer. Jongens van alle leeftijden kwamen dan. Dat waren wel mooie avonden, schitterend. Toen we echt uitgingen is de kameradengroep steeds meer gevormd. Door de dansles werd het echt de vaste groep. Daarna gingen we naar discotheek Groothuis met de hele karavaan. Met die groep van vroeger ga ik nog steeds om.”

BANKETBAKKER
“Na de Mavo heb ik de opleiding tot banketbakker gedaan. Ik heb gewerkt bij de bakkerijen Meen en Ter Avest. Mijn uitgaanstijden gingen toen over in mijn werktijden, ik kreeg geen slaap meer en dat werkte niet zo goed. Ik heb daarna nog diverse baantjes gehad. Bij Elite Salades, Brugman Caravans en Vossebeld Cultuur en Civiele techniek.

In 2001 ging ik een jaar naar Australië, met Dennis ter Braak en Jos ter Haar. Geweldige ervaring was dat. Toen ik daarvan terugkwam, ben ik met HBO Cultureel Maatschappelijke Vorming gestart. Ik dacht: dat doe ik ff, maar ik moest natuurlijk een test doen. Het Groene Boekje had ik ff gemist, dus voor Nederlands haalde ik een slecht cijfer. Gelukkig mocht ik één vak laten vallen, dat werd dus Nederlands. Maar, kat in het bakkie: na vier jaar had ik HBO afgerond. Tijdens de stage werkte ik bij welzijnsorganisatie Scala. Daar werk ik nu nog. Het heet tegenwoordig Wijkracht. Ik zit er al 17 jaar dus.”

Je bent opgegroeid in de eerste ‘nieuwbouwwijk van Hengevelde?
“Ja, dat klopt. Mijn ouders wonen nog aan de Vinkestraat. Er waren ontzettend veel kinderen in onze buurt. We deden samen veel verstoppertje in alle tuinen en we liepen overal achterlangs. Dat waren mooie tijden.”

Aan welke gebeurtenissen in Hengevelde heb je nog duidelijke herinneringen?
“Toen Freddy Mercury was overleden, hebben we een Queen Tribute optreden gezien in de Nieuwstraat. In mijn herinnering was dat heel groots en mooi opgezet. Er werd geplaybackt door Kevin Bob Jansen, een gigantische fan van Queen. Kevin moest echt huilen.

En ik herinner me goed dat Café De Witte wegging. Dat was echt mijn stamkroeg. Toen ik verhuisd ben naar Rossum, zijn in Hengevelde alle kroegen dicht gegaan. Ik weet niet waar dat aan lag.

Door De Witte is ook het vijfde ontstaan. Allerlei jongens die daar veel kwamen, speelden al langer met het idee samen een voetbalteam te starten. Han en Rob wilden dan wel leiders worden. Toen De Witte sloot hebben we ermee doorgepakt. We hebben nog vele jaren samen gevoetbald en veel lol gehad.”

Ik had niet verwacht dat je zou vertrekken, maar dat gebeurde toch…
“Ja, Tobia kon werk krijgen in Denekamp. Ze is dierenarts en de banen lagen niet voor het oprapen. Natuurlijk gingen we samen. We zijn buitenaf gaan wonen in Rossum. Dat was eerder anders, zij heeft bijvoorbeeld zeven jaar in Gent gestudeerd. Maar in die tijd heb ik ook gewoond in Zwolle en Hengelo. Ik kwam elke week terug, want ik wilde naar De Witte. Voordat we naar Rossum gingen, woonden we aan de Oude Haaksbergerweg, bij Knienboer.”

Hoe is het leven in Rossum anders dan hier?
“Je groeit hier op, je kent ook iedereen. Als ik tijd had, ging ik bij Han koffiedrinken en dom ouwehoeren. In Rossum heb ik die geschiedenis niet. In de  buurtschap waar we wonen, heb ik ook wel goede buren. We hebben paasvuur, bouwvak activiteiten, klootschieten tegen andere buren. Er wonen ook wel veel kinderen in de buurt. Volgens mij komt driekwart van de kinderen uit de klas van mijn dochter, bij ons uit de buurt. Nu de kinderen naar school gaan, leer je meer mensen kennen en doen je dingen samen met andere ouders. In Rossum is ook maar één basisschool. Het is denk ik wel vergelijkbaar met hoe ik ben opgegroeid.
Ik woon er nu 12,5 jaar met veel plezier. We hebben een mooie woning buitenaf met wat grond. Tobia heeft een paard, maar die is nu met pensioen. We hebben ook een Shetland pony.

Tobia is nu net begonnen met haar eigen zaak, vanaf 1 januari 2023. Het heet Dinkelland dierenartsen. Dit doet ze samen met twee anderen in Denekamp. Zij is de vee-arts. Ik ben vrijwilligerscoördinator bij Wijkracht en ga elke dag op de fiets naar Hengelo. Ik heb al jaren een leuke baan in alle vrijheid.”

Wat mis je van Hengevelde? En wat mis je niet?
“Als je links kijkt, zie je rechts niets. Als je wat mist, moet je het zelf opzoeken. Ik kom nog wel regelmatig in Hengevelde. Was het anders geweest als ik hier had gewoond?

Ik mis misschien wel een De Witte-achtige setting. Er bestaan weinig cafés zoals De Witte was. Met die uitstraling. Die heb ik wel gemist; in het weekend samen komen. Je nam zelf spelletjes mee, ging je daar een spel doen. Naar een concert gaan met elkaar. Dan gingen we eerst eieren bakken voor die tijd. Geit was overal voor in. Je ondernam van alles met elkaar. Dat heeft echt wel veel voor groepen gedaan.”

Kom je nog terug?
“Nee, ik denk het niet. Werk zal wel in contreien van Rossum blijven. Hoe mooi je het ook hebt gehad, als je dan terugkomt is het toch anders. Je bent nu ook wel druk met je gezin, je brengt ze overal naar toe. Ach, ik ga er ook nog niet over nadenken, misschien ooit wel naar Hengevelde. Misschien zit ik straks wel in New York. Of kras ik een keer goed en hoef ik nooit meer te werken.”

Ben je nog altijd een Wegdammer?
“Denk het wel, ja. Ik ben toch een groot deel van mijn leven in Hengevelde geweest. Ik heb er nog steeds veel contacten Als ik nu nog door Hengevelde loop, zeg ik anderen nog steeds goeiedag. Ik voel me geen vreemde. Met de Zomerfeesten loop ik gewoon mee, met de Kerstmarkt ook. Ik ga nog steeds met mensen naar festivals, kameraden weekenden. Dat gaat nooit weg, dat gevoel.”