Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en/of hart nog steeds Wegdammer? Elke twee weken een aflevering van deze rubriek.
(door Arthur Schoneveld)

Aflevering 26: Marion Pelle (34)

‘Ik ben trots op waar ik vandaan kom’

Ze komt nog regelmatig in Hengevelde en voelt zich eigenlijk ook nog wel één van ons. Toch is ze vanwege de liefde al jaren geleden naar Delden vertrokken. Marion Pelle groeide op aan de Klumperstraat als jongste in een gezin van vier kinderen. Ze was een nakomeling van haar ouders Harrie Pelle (75) en Gerda Pelle – ten Hagen (75) zoals ze dat noemen, maar beleefde een prachtige jeugd op steenworp afstand van de Petrusschool. Tegenwoordig heet ze Zomerdijk en is getrouwd met Rob. Samen hebben ze twee kinderen Tijn (6) en Tess (4).

Hoe begon het allemaal?
‘We woonden dichtbij de school. Bij wijze van spreken zou ik nog van huis kunnen gaan zodra de bel ging. We liepen altijd binnendoor over het oprit van onze lieve buren Tonnie en Hermien Broshuis. De basisschool was een ontzettend leuke tijd, met een leuke groep, alhoewel ik denk dat het voor de leerkrachten niet altijd leuk was om ons les te geven. We waren nogal ‘aanwezig.’ Ik herinner me echt veel situaties nog. Lachen achter het aardrijkskundeboek, terwijl de ander voor straf voor het bord geplaatst werd, het ‘verliefd’ kijken naar de mannelijke stagiair bij juf Elly van der Kooi, omdat we wisten dat hij dan rood zou aanlopen. De keer dat meneer Henny zo boos op ons was, omdat we er een potje van maakten met de musical. Dat hij boos wegliep en wij toen zelf maar spontaan opnieuw begonnen met zingen. Buiten schooltijd speelde ik op de basisschool veel met Muriël Groothold. Op de zolder van Annet werd de Nintendo verschillende keren aangeslingerd. Ook speelde ik veel met Denise Leferink, Anouk Semmekrot, Marcela Spekreijse, Marlou Arkink, Nienke Assink en Esther Keuper.’

En toch ben je zelf in het onderwijs terecht gekomen?
‘Dat klopt. Na de middelbare school ben ik naar de PABO gegaan. De opleiding vond ik op zich niet zo heel boeiend, maar wel hebben we fantastisch leuke citytrips naar onder andere naar Rome en Madrid gemaakt. Aan deze opleiding heb ik mooie vriendschappen overgehouden. Na de opleiding heb ik ingevallen op verschillende scholen. Daarna werkte ik voor langere tijd in Buurse, vervolgens in Haaksbergen. Sinds vorig jaar werk ik bij basisschool Honesch, een mooie kleine school die buitenaf ligt. Hier heb ik het erg naar mijn zin.

Wat kun je vertellen over de situatie thuis?
‘Aangezien ik een nakomeling ben binnen ons gezin, was het al snel dat ik ‘alleen’ met pa en ma op vakantie ging. Alleen werd dan samen met Tonnie en Hermien. Pa en Tonnie voorin, ma, ik en Hermien de grootste lol achterin. Elk jaar een andere bestemming. Ik denk dat we alle plaatsen aan de Moezel in Duitsland wel gehad hebben. Met Tonnie en Hermien samen hebben we ontzettend mooie en leuke dingen gedaan. Mijn lievelingsknuffel van vroeger en ook de enige knuffel die ik nog heb van vroeger heette ook niet voor niks: ‘Mientje’, vernoemd naar mijn Hermien!
Kranten bezorgen is ook iets wat me zeker doet herinneren aan mijn jeugd. Elke middag vanuit school gingen wij kranten bezorgen. Mijn moeder had een wijk in Hengevelde en buitenaf. Samen met mijn zus in haar rode golf, scheurden we rond. Van haar leerde ik schakelen en af een toe een beetje sturen. Bij oma Bosje kregen we altijd Chocotoff.
Handballen deed ik bij WHC van jongs af aan. Ik heb zelfs nog even een tijdje mogen meetrainen bij de Twentse selectie. Daarna ging het bergafwaarts. Ik ben begonnen als speelster, tussendoor nog keepster geweest om weer te eindigen in het veld.’

Wat zijn de verschillen tussen Delden en Hengevelde?
‘In Hengevelde had ik het idee dat ik iedereen kende, dat is in Delden niet zo. Het is iets meer anoniemer. Wel is het, hoe meer mensen je kent, hoe meer het ons kent ons gevoel komt. Inmiddels moet ik zeggen dat ik ook lang niet iedereen meer ken in Hengevelde.  Wel mooi dat ik dit jaar tijdens onze vakantie in Spanje een Hengeveldenaar ben tegengekomen. Ik heb hem zelfs aangesproken, ik hoorde hem vragen of hij FC Twente kon kijken in de kroeg. Rob vroeg na de tijd: ‘goh, wie was dat?’ Dacht je dat ik op de naam kwam. Ik weet het tot op heden nog niet! Dus mocht iemand dit lezen en denken: ‘Dat was ik!’ Stuur me even een berichtje.
De gemoedelijkheid is hier precies hetzelfde als in Hengevelde. We hebben fantastisch leuke buren, waar we ontzettend gezellige avonden mee kunnen beleven. Ook staan ze direct voor je klaar wanneer er iets is. Heel prettig. Dat typeert Hengevelde ook wel. Als er iets is, steekt men de handen uit de mouwen en staat men voor elkaar klaar.’

Ben je nog altijd Wegdammer?
‘Ik ben en blijf altijd een Wegdammer. Als iemand me vraagt waar ik woon, zeg ik in één zin: ‘Ik woon in Delden, maar kom van oorsprong uit Hengevelde!’ Ik ben trots op waar ik vandaan kom en zal altijd terug blijven komen. Ik kijk nu alweer uit naar de Zomerfeesten 2024.  Dan neem ik maandag na het tweede weekend vrij.’

Wat wil je verder nog kwijt aan de lezers van Wegdamnieuws?
‘Om nog even reclame te maken, haha. Mocht iemand nou eens een leuk slaapfeestje voor zijn of haar dochter willen organiseren?  www.facebook.com/tut.tentjesuittwente of www.instagram.nl/tut.tentjesuittwente.  Bedankt voor dit interview! Het wordt tijd voor een reünie van de basisschool.’