Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en/of hart nog steeds Wegdammer? Nog één aflevering van deze rubriek.
(door Gijs Eijsink)

Aflevering 46: Gerard Meijerink (81)

‘In Twente is mijn karakter gevormd, dat neem je mee de wereld in’

Het is al 57 jaar geleden dat Gerard Meijerink de Stegenhoek achter zich liet, het land overstak en naar Delft verkaste. Hij zou de Prinsenstad nooit meer verlaten. Hij is echter Hengevelde en de Stegenhoek absoluut niet vergeten. Op de familiereünies is hij steevast van de partij en hij spreek nog steeds vloeiend Twents. En, hoewel hij dus in Delft woont, is hij al 56 jaar lid van de Historische vereniging in Haaksbergen en is hij zeer geïnteresseerd  in de plaatselijke genealogie.

Eerst even wat info over zijn afkomst. Zijn vader Herman Meijerink was boer in de Stegenhoek en getrouwd met Dika Pierik van Groot Doeschot uit Kerspel Goor. Zijn opa, overgrootvader en betovergrootvader waren allemaal kleermakers op het platteland, vandaar dat zijn vader Schnieder (kleermaker) Herman werd genoemd. De buren in de Stegenhoek, zo vertelt Gerard, hebben bijna allen een ‘boerderijnaam’. Zoals Kol’nbraander (Wegdam), De Baas (Broshuis), De Kas (Hartgerink). De Schreur (Grefte), De Wal (Screever) en De Kotte (Goorden).

De hoeveelste was jij in het gezin Meijerink-Pierik?
Gerard: “Ik ben als vijfde kind opgegroeid in een gezin met acht kinderen, drie jongens en vijf meisjes. Inmiddels zijn al drie oudere zussen overleden: Marietje, die in Haaksbergen woonde, Sini in Oss en Ans in Groenlo. Broer Jan (86) woont nog steeds op de boerderij, Theo woont op ’n Kol’nbraander, Ricky in Holten en Truus in Hengevelde.”

En jouw eigen gezin?
“Ik woon nu al 57 jaar in Delft en ben getrouwd met Janneke Kromhout. We hebben twee zoons: Nanne en Twan. Nanne woont ook in Delft, samen met Christa en zij hebben samen twee zoons: Berend (3) en August (1). Nanne neemt mijn bedrijf, beheer en ontwikkeling Bedrijfsruimte Delft, over.

Twan is modeontwerper in New York en is getrouwd met Caesar Caballero.  Hij maakt kleding voor o.a. Ru Paul, Lady Gaga en Kathy Perry, als freelancer bij Zaldy. Hebben we toch nog een kleermaker in de familie!”

Hoe was het vroeger bij jullie thuis?
“Wij zijn allemaal op de boerderij opgegroeid. Je moest buiten schooltijd altijd meehelpen. Op woensdagmiddag moest ik vaak de grote fornuispot met aardappelen stoken voor de varkens; zat je twee uur in de rook. Verder rogge maaien met een paard voor de machine, maar ook ging ik samen met mijn vader naar de biggenmarkt in Haaksbergen. Of samen met hem naar de fokveedag, ook in Haaksbergen, waar hij met een koe een prijs behaalde. Ik vroeg hem: Worrie now rieke? Verder hadden we speelvrienden. Theo en ik gingen om met Johan van ’n Kol’nbraander, Tonnie en Frans Broshuis en Tonnie en Bennie van de Grefte. We speelden in een heideveld van Snaaknborgs Toone, bouwden een hut achter in het weiland met een kachel waar we kraaieneieren bakten, die we uit de nesten bij Schonenborg haalden. We schoten ook op houtduiven en kraaien met een windbuks. We zwommen in de Schipbeek bij Botterhuis. We speelden een soort circus door met een fiets over zes mensen te springen. En we bouwden een trapauto met spullen die op de boerderij aanwezig waren. Kortweg: ik heb heel goede herinneringen aan het opgroeien op de boerderij. Maar het boerenwerk lag me minder. Gelukkig wilde Jan boer worden. Verder heb ik nog herinneringen aan de thuiskomst van de Nederlandse militairen, die naar Indonesië werden gestuurd (Gerard Broshuis, Bernard Goorden): hoe ze feestelijk werden ontvangen. De karabijn van Gerard Broshuis heb ik nog op zolder zien staan, wat we erg spannend vonden.”

Je ging in Hengevelde naar de lagere school. En daarna?
“Na de lagere school was ik te jong voor de ambachtsschool. Je moest 12 jaar en acht maanden zijn. Dan ga je maar een jaar naar de ulo in Haaksbergen zei mijn vader, samen met Henk Spekreijse die later mijn zwager zou worden en Frans Lentelink. Na een jaar zeiden ze, die kan wel naar de hbs. Ik weet nog, dat mijn oudste zus Marietje me naar de Grundel in Hengelo bracht. Vlak na de oorlog waren de onderwijskansen voor meisjes en jongens verschillend. Meisjes trouwden toch, dus die hadden voldoende aan de huishoudschool. En jongens moesten de kost verdienen was het uitgangspunt. Dat is gelukkig allang niet meer zo. Zo is mijn vrouw ingenieur en ben ik ook vijf jaar huisman geweest.”

“Na de hbs in Hengelo heb ik in Enschede mijn hts-diploma elektrotechniek behaald, waarbij ik voor mijn stage een half jaar in Zwitserland gewerkt heb. Daarna zat ik twee jaar in militaire dienst in Den Haag. Ik kreeg een officiersopleiding bij de verbindingsdienst en kwam te werken op het hoofdkwartier van de landmacht in Den Haag. Dat is een cultuurverschil voor een boerenjongen uit Twente. Ik kon echter een discussie altijd afsluiten door te zeggen: Maar de wijzen komen uit het oosten”.

Daarna moest je een baan zien te vinden.
“Na de militaire dienst had ik een baan op een elektriciteitscentrale in Zuid-Afrika kunnen krijgen, ze hadden daar technische mensen nodig. Maar misschien kon ik ook nog wat bijleren aan de TH in Delft. Dat heb ik gedaan, maar ik moest weer helemaal opnieuw beginnen. Op een gegeven moment ging ik samenwonen en ben ik in het vastgoed terecht gekomen, want er moest wel brood op de plank komen. De studie schoot erbij in en ik ben nog steeds bezig met vastgoed. Wij, mijn zoon en ik, hebben nu circa 15.000 m2 kantoorruimte in bezit, bestemd voor startende, kennisintensieve bedrijven in Delft, zowel oudbouw als nieuwbouw.”

Wat deed je in Hengevelde in je vrije tijd?
“Na de lagere school ben ik lid geweest van de Kajotters: samen op kamp, slapen in een stal op een andere boerderij in Twente. Ik ben ook kort lid geweest van Club 13, een soort carnavalsvereniging. Mijn zussen waren allen lid van de handbalvereniging en Theo was lid van WVV. Daar ben ik niet aan toegekomen. Wel zat ik in een turnteam op de Grundel.”

Hoe kijk je terug op je jeugd in Hengevelde?
“Ik ben blij, dat ik  er opgegroeid ben, in een dorp met gemeenschapszin, waar veel activiteiten worden ontwikkeld en een dorp met toen vijf cafés en een kerk. Waar je je bromfiets kon laten zegenen met de heilige Christoffel op het stuur om dan samen een biertje te drinken bij Varenbrink.

Ik heb 23 jaar in Hengevelde gewoond, in Twente is mijn karakter gevormd, dat neem je mee de wereld in. Ik spreek nog steeds vloeiend Twents, ben al 56 jaar lid van de Historische vereniging in Haaksbergen en heb interesse in de plaatselijke genealogie. Ik ben nu 81 en heb nog regelmatig contact met mijn broers en zussen. In januari komen we ieder jaar bij elkaar in Hengevelde en eens in de vijf jaar houd ik een reünie in Delft met broers en zussen, neven, nichten en hun kinderen. Een hele schare nakomelingen van Herman en Dika Meijerink.”