Column van Frank: Tamtam!
Frank de Wit was vanavond tijdens de een na laatste uitzending van Wegdam Weekend te horen met zijn wekelijkse column. En dat was en beresterke column, die we u uiteraard niet willen onthouden.
Goedenavond luisteraars,
He he, poeh poeh, nou nou.. Dat klinkt als een columnist die het heel zwaar heeft, maar in feite ben ik me aan het afvragen waar al die dubbele dezelfde woorden vandaan komen. Jonge jonge dat is nogal een opgave. Ik ben er door gefascineerd geraakt. Dat begon vorig jaar in twintig-twintig. Ik kreeg in twintig-twintig namelijk met sinterklaas een taaitaai, een zakje tumtum en een jojo tegelijk. Ik was er super blij mee. Dat was een fijne bijkomstigheid want twintig-twintig zou een heel goed jaar worden maar je weet allemaal wat voor tamtam er van gekomen is. Bah bah.
Dubbele dezelfde woorden waar komen die toch vandaan. Ik ben er eens ingedoken en kom uit in Australië. Dat kan haast niet anders. In een Australische reisgids stond te lezen. Hallo ik ben Burnum Burnum van het Wurundjeri-volk. Ik ben getrouwd met een meisje van de Yotta-Yotta’s en we hebben kinderen gekregen bij Wagga-wagga. Mijn moeder groeide op in Nowa-Nowa dat dicht bij de berg Bow-Bow ligt. Ik heb gereisd naar Goono-Goono, Kwork-kwork, Yerri Yerri en Bulu Bulu. Toen ik dat hoorde wist ik het zeker. Daar moet het wel vandaan komen.
Eigenlijk kwam ik vroeger al in aanraking met dubbele dezelfde woorden. Ik ging namelijk vaak met mijn ouders op vakantie naar het Duitse Baden-Baden. Daar had je een groot plein en speelden ze balletje-balletje. Alleen hadden we vroeger nog geen Tomtom en moest je wel erg koppie-koppie zijn om niet verkeerd te rijden.
We zijn allemaal trouwens ooit begonnen met dubbele dezelfde woorden. Dat ging van Ba-ba-ba-ba-ba naar mama en papa. Een auto was in het begin ook een toettoet, een trein een tjoektjoek en een hond een wafwaf. Later toen ik leerde koffie drinken wilde ik nooit een koekje bij de koffie, maar sinds de fascinatie van dubbele dezelfde woorden wil ik er perse een froufrou of een bonbon bij. Lekker Lekker!
En het houdt niet op met de dubbele woorden, Gisteren zag ik nog op televisie een revuedanseres die in een tutu met veel froufrou de Cancan danste. Daarna schakelde ik over naar 1 vandaag waarin Rutte zich nogmaals verontschuldigde voor het verkeerd herinneren van dingen. Dan denk ik ai ai ai. Foei foei, krijg lekker de beriberi. Vroeger waren er nog leuke programma’s op tv en keek ik met een glaasje Sisi naar Waku waku. Daarom heb ik de tv maar uit gezet en ben gaan luisteren naar muziek van Duran Duran en Talk Talk. Die bands zijn beide trouwens even goed of slecht. Het is een beetje Fifty-Fifty.
Twintig-Twintig heeft iedereen ook op een rustiger tempo gezet. Voor de corona was iedereen drukdrukdruk en iedereen was gestrest. Das was misschien domdomdom, maar tja tja, hoho je moet ervoor in de wieg gelegd zijn om alles maar lala te kunnen laten.
Twintig-twintig was een drama jaar maar laten we hopen dat de rest van twintig-eenentwintig beter wordt, misschien wordt het wel een win-win jaar. Samsam dus. Daarom zeg ik tot slot toi-toi toi!
Tot volgende week!
