Onrecht

Oud Hengeveldse Jolande ter Avest laat zich online met enige regelmaat gelden. Vanuit haar baan als advocaat, over haar privé leven of haar persoonlijke kijk op de maatschappij. Deze editie wilden we onze lezers niet onthouden:

Onrecht

Emoties lopen soms hoog op. Zeker als je tegen heftig onrecht en een onwelwillend ambtenarenapparaat aanloopt. Sociaal advocaten herkennen dat. Een bijstandsuitkering die ten onrechte wordt ingetrokken waardoor een moeder met kinderen een afgrond in wordt geduwd, de politie die een ernstig strafbaar feit niet gaat onderzoeken, een kind dat ten onrechte uit huis wordt geplaatst, huiselijk geweld dat wordt genegeerd, de lijst is lang.

Ik heb als sociaal advocaat in gedachten heel wat ‘stenen door ruiten’ gegooid. Zelfs eens een overheidsgebouw in brand gestoken. Nog net geen eieren gekocht en die dreigmail toch maar niet verstuurd. Je houdt je emoties in bedwang en bewandelt de wegen die daarvoor zijn gemaakt. Het intens nare is dat die wegen vaak lang zijn en het ‘kwaad’ zich voor je ogen voltrekt. Je raakt er niet aan gewend, aan onrecht. Je probeert de pijn te verzachten en meer kun je niet doen.

Mensen die zich vrijwillig inzetten voor mensen die onrecht wordt aangedaan kunnen het niet aanzien en zetten zich er daarom volop voor in. Gooien soms zelfs die steen door die ruit. Is dat ok? Nee. Is dat soms te begrijpen? Ik ben bang van wel. De reden dat deze mensen zich inzetten is omdát ze het zich aantrekken. En die mensen, we kennen ze allemaal, zijn heel hard nodig.

Het is de buurvrouw die de bijstandsmoeder overeind houdt. Het is de juf die iedere dag extra boterhammen meeneemt naar school. Het is de vrijwilliger die meegaat naar talloze gesprekken met instanties. Het is de jeugdzorgwerker die zich uitspreekt voor een kind. Het is de broer die ervoor zorgt dat kinderen niet uit huis worden geplaatst. Het is de huisarts die een hotel voor daklozen bouwt. Het is de prinses die zich het afschuwelijke lot van ouders en kinderen aantrekt.

Onrecht komt met heftige emoties, dat is nu eenmaal zo. In de rechtszaal zien we dat iedere dag. De toeslagenaffaire is de ernstigste vorm van onrecht van de laatste jaren. Zo’n groot onrecht verdragen is heel lastig. Zeker tegenover hen die het in hun macht hebben dit onrecht te herstellen en dit vervolgens nalaten. Het gemak waarmee soms gesproken wordt over ‘herstel’ is hemeltergend.

Prinses Laurentien zag het onrecht en kon het niet aanzien. Ze zet zich onvermoeibaar in voor herstel. Dat daarbij de emoties soms hoog oplopen begrijp ik goed. Ik herken die emoties uit de gesprekken die ik zelf voer. Mijn ervaring is dat die emoties zelf niet het probleem zijn, maar wel de weerstand ertegen vanuit professionals. Bewapend met hoe ze het beter weten trekken zij ten strijde. Soms volstrekt ongepast.

Een wijs man zei eens:
‘er kunnen momenten zijn dat we niet bij machte zijn om onrecht te voorkomen, maar er mag nooit een moment zijn, dat we niet protesteren’.

Hulde aan hen die protesteren.