Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden naar een ander land. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en/of hart nog steeds Wegdammer? Elke twee weken een aflevering van deze rubriek.
(door Gijs Eijsink)

Aflevering 17: Susanne Koenderink-Lentelink (45)

‘Het zijn hier allemaal van die postzegeltuintjes’

Met haar man Melvin Koenderink woont Susanne Lentelink al 22 jaar in Weesp. Als je daar in het Noord-Hollandse deze twee namen achter elkaar zet, hoef je eigenlijk je afkomst niet meer te noemen. Dan weten de mensen het wel. Dat zijn twee Tukkers. ‘Toch valt dat wel mee’, zegt Susanne. ‘Meestal vragen ze pas of ik uit het oosten kom, als ik met ze praat. Zeker als ik mijn moeder aan de telefoon heb. Dan horen ze meteen waar ik vandaan kom.’

Susanne is de jongste van drie zussen. Het zijn de reislustige dochters van Harrie (78) en Marianne (76) Lentelink uit de Vinkestraat. Ze zijn vertrokken uit Hengevelde en kwamen slechts terug voor familiebezoek. Mariël (50) woont thans met man en kinderen in Arnhem, maar was ook vele jaren inwoonster van Minneapolis in de Verenigde Staten en van Vevey nabij het meer van Genève. Sabine (47) woonde oa in Amsterdam en woont nu met haar gezin nog enkele dagen in Schalkhaar, waarna ze verhuist naar Diepenveen en Susanne woonde in Groningen, Amsterdam, ook twee jaar in Minneapolis (twee straten verder dan Mariël) en nu alweer 22 jaar in Weesp. Eens kijken of Susanne zich nog wel Wegdammer voelt.

Hoe kijk je terug op je jeugdjaren?
‘Dat was een heel leuke tijd. Onbezorgd. Van jong af was ik veel samen met mijn buurmeisje Hanneke Brinkman. We deden veel spelletjes. Mijn vader was er goed in om die te organiseren. ’s Avonds gingen we nog naar buiten. Onze tuin en die van de buren om ons heen lagen aan elkaar zonder schutting ertussen en zo ging je heen en weer bij iedereen. Door de achterdeur naar binnen. Heel gewoon. Hier in Weesp bel je aan.’

En de lagere en middelbare school, ook fijne herinneringen?
‘Ja, de lagere schooltijd was gezellig. Meesters Boomkamp, Zegger, Semmekrot. Veel vriendinnen. Lekker buiten spelen. De sfeer was goed, we hadden leuke feestjes. Lekker kneuterig. Ik was een verlegen, stille leerling die met iedereen goed kon opschieten. Daarna naar Het Assink in Haaksbergen, waar ik de havo heb gedaan. We gingen er met drie meisjes uit Hengevelde naar toe. Meer en meer speelde mijn leven zich af in Haaksbergen en werd het contact met de vriendinnen uit eigen dorp minder. Ik heb overigens leuke herinneringen aan Cupido en de tennisclub WTC. En langzamerhand gingen we uit. Sunset, Paladium. Ik was altijd vrij relaxt als puber. Dat werd anders toen ik ging studeren en op kamers ging. Toen begon ik me meer af te zetten tegen de maatschappij.’

Wat en waar heb je gestudeerd?
‘Ik heb ergotherapie gestudeerd, een hbo-opleiding in Amsterdam. Ik was 17 jaar toen ik erheen ging. Ik woonde eerst op een kamer aan de Nieuwmarkt. Ik vond dat leventje heel leuk. Ik was op mezelf. De grote stad, echt een avontuur. Later ben ik bij mijn zus Sabine gaan wonen die ook in Amsterdam studeerde en daarna heb ik nog met mijn nichtje Marion Lentelink gewoond die ook ergotherapie studeerde. Op donderdagavond gingen we uit en in het weekend ging ik meestal naar huis. Zaterdags werkte ik voor een kaasboer uit de Hoeve op de markt in het Duitse Essen. ’s Ochtends om 5 uur opstaan en dan naar Essen. Dat verdiende goed. Ik heb ook nog stage gelopen in Schotland en toen ik 21 jaar was, ben ik afgestudeerd.’

En toen aan het werk?
‘Ik ben in Groningen gaan werken, want daar studeerde mijn vriend en latere man Melvin. Ik kende hem al op de middelbare school en in het weekend troffen we elkaar in Haaksbergen, waar hij vandaan komt. In Groningen studeerde hij econometrie. Daarna trokken we naar Den Haag, waar ik werkte in de ouderenzorg en vervolgens naar Diemen. We wonen nu alweer 22 jaar in Weesp. Melvin werkt bij Cargill. Ikzelf ben geen ergotherapeut meer, maar als WMO-consulent werk in de gemeente Diemen. We hebben drie zonen, Melle (17), Noud (15) en Hidde (13). We hebben een echt voetbalgezin met drie voetballende jongens die met hun vader een seizoenkaart van Ajax hebben. Zelf doe ik aan volleyballen en tennissen.’

Bevalt het goed in Weesp?
‘Ja, we zitten hier goed. Melvin en ik werken in de buurt. Heel af en toe kijken keken we wel eens naar een naburig dorpje om misschien wat meer ruimte om het huis te hebben. Het zijn hier allemaal van die postzegeltuintjes. Als je dan in Hengevelde komt, zie je pas echte tuinen. Maar van de andere kant wonen we best goed. De kinderen hebben het hier naar hun zin en dat is ook belangrijk.’

Kom je nog wel eens in Hengevelde?
‘We gaan in juni voor het eerst sinds jaren naar de Zomerfeesten, met de zussen, zwagers en kinderen. Dat wordt leuk. Na mijn studententijd kwam ik niet vaak meer in het dorp. Maar als ik er ben, geniet ik van de rust en van de ruimte. In Hengevelde groet iedereen elkaar op straat. Hier doe ik dat ook, maar dan kijkt men je verbaasd aan.’

Ben je nog steeds een Wegdammer?
‘Nee. Ik voel me geen Wegdammer meer, hoewel ik goed terugkijk op mijn geboortedorp. Van de andere kant voel ik me ook een import-Weesper.’