Voor altijd Wegdammer?

Honderden Wegdammers hebben in de loop der jaren de vertrouwde grond in Hengevelde en omstreken verlaten. Ze vestigden zich elders in het land of emigreerden naar een ander land. WegdamNieuws zoekt ze op. Wat doen ze, waar wonen ze, zijn ze vervreemd van het dorp of zijn ze in hoofd en|of hart nog steeds Wegdammer?
Elke twee weken een aflevering van deze nieuwe rubriek.
(door Milou Wolterinck)

Aflevering 7: Manon Groothold (38)

Haaksbergen is dichtbij. Ben je dan echt weg uit Hengevelde? Manon Groothold, van de Koele, woont er al lange tijd met Remco Noordink. Ze was het middelste kind. Broer Dennis (42), wie kent hem niet, woont met zijn Debby en twee dochters momenteel in een stacaravan. Niet per se typisch de familie Groothold. Muriel (34) woont met Tim sindskort in Almelo. Vader Henk nog immer aan de Bomhof in het huis waar Manon geboren en getogen is. Oma Grada nog immer op dezelfde plek in Hengevelde. Veel bleef hetzelfde. Maar de lijfelijke aanwezigheid van moeder Annet verdween. Ze overleed helaas op 53-jarige leeftijd, 11 jaar geleden. Een jaar later werd de oudste van Manon geboren, zoon Lenn. Na de bevalling bleek Lenn een chromosoom extra te hebben, 100% down noemt de familie het weleens. Ze maken er in alle opzichten het beste van, ook met een dosis zwarte humor. Dochter Yenthe volgde in 2016 en is nu al een hele meid. Gister behaalde ze haar zwemdiploma A! Met hond Willem is Manon veel buiten in de bossen te vinden.

Hoe was het om op te groeien in Hengevelde?
‘Fijn. Ik heb mijn jeugd als heel fijn ervaren. Tijdens de basisschoolperiode lekker buiten spelen, ik was altijd buiten. Samen met vriendinnetjes elke avond bij het kunstwerk achter De Marke. Maar ik speelde ook graag met de jongens zoals Edo Oude Rikmanspoel, Bendert Katier en Niek Velthuis. We gingen vaak belletje lellen, dan vooral bij die mevrouw die gauw boos werd. Dan hadden we de grootste lol.

Toen de visvijver kwam was ik vele uren daar. Karper Koen zag je daar ook, hij kon vissen als de beste, we keken behoorlijk tegen hem op.
De viskar vol geladen en daar gingen Jorien en ik. Ik hield sowieso van vissen. Ging ook vaak naar De Zandvanger en de Watermolen in Diepenheim. Samen met mijn vader ook, of met de buurman Gerard Vorgers.

Ik ben jong begonnen met handbal. Er was ook niet veel keus eerlijk gezegd, maar handbal was ook wel echt mijn ding. Twee keer in de week trainen, wedstrijd, ik zat bij de Twentse selectie; vier jaar. Vanaf mijn dertiende speelde ik mee in het eerste. Ik kijk heel mooi terug op die tijd, ik heb met veel plezier gehandbald. WHC is een hechte club met veel passie voor de sport.’

Met wie ging je veel om?
‘Met Angelique Beld en Jorien Pierik bijvoorbeeld. We woonden ook allemaal achter De Marke. Het was een kliekje. Ik speelde ook wel met kinderen van buiten het dorp, we hadden een leuke klas. Ik weet nog goed dat ik bij Hedwig ten Heggeler kwam, ze was een kookclub voor kinderen gestart. Dat was heel leuk.
Als tiener werd de groep vriendinnen wat groter. Had ik leuke sociale contacten met collega’s van Nollen, daar werkte ik in de weekenden. Vele mensen van vroeger spreek ik nog heel regelmatig.’

Hoe was het Hengeveldse gezinsleven bij jullie?
‘Mijn moeder komt echt uit Hengevelde, mijn vader uit Rietmolen, ook een kerkdorp. Mijn moeder is geboren aan de Diepenheimsestraat, waar mijn oom Harry en tante Margot nu nog wonen. Mijn moeder was altijd thuis als we terugkwamen van school. Ze werkte bij naaiatelier Wantia onder schooltijd. We gingen op de zondagen naar een van de beide oma’s. Of naar het bos of naar speeltuinen. We gingen vaak naar ’t Rutbeek of een zwembad. Ook weer met de buurman Gerard. Ik weet nog dat hij een keer van de hoge ging, in Delden. Kwam hij een beetje verkeerd terecht, plat op zijn buik. Die had hij daardoor vuurrood.

Maar de weekenden stonden vooral in het teken van sport. Voetbal van mijn broer en van mijn zusje en mij bij de handbal. De sport was prio 1. Mijn ouders kwamen altijd kijken, ook als we ver weg moesten en ook met slecht weer. Mijn vader was ooit trainer en grensrechter. En mijn moeder leidster bij ons.’

En toen vertrok je toch uit Hengevelde…?
‘Toen ik 26 was, kwam ik Remco tegen. Ik heb altijd wel gezegd: ik blijf in Hengevelde. Niet dus. Remco had al een huis gekocht in Haaksbergen, ik ben bij hem in getrokken en we zijn ondertussen dertien jaar verder. We wonen op de Veldmaat in een fijn huis op een mooie locatie. We hebben twee jaar terug een heel grote aanbouw gerealiseerd, waar we erg blij mee zijn.’

Hoe is het leven in Haaksbergen anders dan in Hengevelde? Mis je iets?
‘Nee, ik mis niets. Heel gek gezegd heb ik de handbal ook nooit gemist. Kan komen omdat ik zelf heb gekozen te stoppen in verband met werk en in die tijd werd mijn moeder ook ziek. Ze was mijn grootste fan. Ze is ook niet bij mijn laatste wedstrijd geweest. Dus het voelde ook anders. Ik word nog elk jaar gevraagd of ik weer terugkom. Ik zou niet naar de Stormvogels gaan hoor, dat durf ik wel hardop te zeggen. Mijn dochter wil trouwens ook bij handbal, dat is leuk.
Hier in Haaksbergen heb je meer voorzieningen, dat is wel gemakkelijk. Maar ik zie verder weinig verschil. Haaksbergen heeft ook wel dat dorpse. Ik verwacht hier niet weg te gaan, mijn kinderen groeien hier op. Maar zeg nooit, nooit. Ik ben nog vaak in Hengevelde. Bij oma Koele, mijn vader, andere familieleden. Met kerst en sinterklaas, met de zomerfeesten. Ik krijg nog veel mee.’

Ben je nog altijd Wegdammer?
‘Ja, dat denk ik wel, hoewel ik niet zo van labeltjes hou. Mijn hele jeugd ligt in Hengevelde, mijn roots. Ik heb er ruim 25 jaar gewoond. Het begin van wie ik geworden ben, is in Hengevelde ontstaan en gegroeid. Als men mij vraagt waar ik vandaan kom, zeg ik altijd: ‘ik woon nu in Haaksbergen, maar kom uit Hengevelde.’