Wegdamnieuws is bezig met een serie over Hengeveldse jongeren, die voor langere tijd in het buitenland verkeren. Vandaag deel 3 van Merle Kuipers. (klik hier  VOOR DEEL 1 en DEEL 2) 

Jeetje, dat is al weer een tijdje geleden. Ik ben inmiddels 7 maand van huis en het is alweer 3 en een halve maand geleden dat deel 2 op Wegdamnieuws uitkwam. En wat is er een hoop gebeurd in die tijd. De laatste keer dat ik schreef kwam ik net aan in Melbourne en was het kerstmis. Dus zal ik mijn verhaal vanaf daar vervolgen:

Hallo allemaal!
De feestdagen vlogen voorbij en het nieuwe jaar ging van start. Voor mij niet echt een lekker begin. Mijn busje waar ik de laatste drie maand in rondgereisd had ging kapot. Ik heb hem achter moeten laten en er niks voor terug gekregen. Het maakte me heel verdrietig maar helaas.

Stephen Kuipers ( de neef van mijn vader ) woont in Rosebud. Hij kon me gelukkig oppikken en nam me in huis. Omdat dit busje mijn thuis was en er geen plek meer voor me was in het huis in Melbourne, had ik voor hij me oppikte twee dagen geen plek om te verblijven. Daardoor belande ik in een groot winkelcentrum waar ik twee dagen woonde. Een spannende en vreemde ervaring, maar ik voelde me een beetje als Tom Hanks in die film dat hij op een vliegveld zit opgesloten. Een grappige ervaring.
Stephen was heel goed voor me en ik leerde zijn kinderen kennen. Blake (14) en Dallas(12). Samen hebben we een hele boel leuke dingen gedaan en heel veel lol gehad. Een paar mooie 'camp trips', rijden op hun motors en ouwehoeren met elkaar. Ook ging ik regelmatig op visite bij Jan en Loraine Kuipers (broer en zwager van mijn opa Marinus) Stephen hielp me met het vinden van een nieuwe auto en dat lukte! Ik kocht mijn nieuwe auto genaamd Willy.

Na het bezoeken van de familie en de super leuke tijd met hun ging ik weer terug naar Melbourne. Willy en ik belandden ergens in een woonwijk en gingen daar in een straat naast een parkje tijdelijk wonen. Gratis en dichtbij het centrum van de stad. Prima!
In Melbourne maakte ik weer wat muziek op straat en ontmoete ik veel vrienden die ik had ontmoet in Byron Bay. Ik vermaakte me wel. Al voelde ik wel dat ik geen stads mens ben. Helemaal niet in Melbourne, de op één na grootste stad in Australië. Toch wilde ik meer zien dan alleen de stad dus plande ik een trip naar Tasmanie. Een provincie van Australië, maar het is in zijn geheel een eiland ten zuiden van het vaste land. Ik ontmoette een meisje Karen afkomstig uit Canada en een jongen Niall uit Ierland. Met z'n drieën en mijn auto gingen we op de boot. Een tien uur lange trip op de boot heen, 12 dagen op het eiland en weer 10 uur met de boot terug.

Wauw, Tasmanie, wat een geweldige trip was dat. Een prachtig eiland en zo anders als het vaste land. De temperatuur verschilde elke dag heel erg. De ene dag lagen we aan het strand en zwommen we in de zee. De volgende dag zaten we aan een tafel met een kop warme cacao en sokken aan onze handen om warm te blijven.

Ook heeft Tasmanie wel veel weg van Nederland. We vonden eikel- en kastanjebomen, dezelfde struiken als die mijn oma en opa in de tuin hebben en de koude dagen die we hadden voelden weer net als thuis.
Maar voor we het wisten zaten we weer op de boot terug naar Melbourne. Terug in de stad....

Ik ging voor een paar dagen terug naar de family, nam afscheid en had nog een week in deze stad. Dit omdat ik een nieuwe trip gepland had: Perth! maar liefst 3421 km naar het westen van Australië.

Een flinke trip, maar ik wilde hem echt graag maken. De 2 broers uit Canada die ik in Byron Bay had ontmoet leek het ook wel wat dus besloten we met ons drieën te gaan.
Op 20 februari was het zover. De auto ingepakt met ons , een piano, een drum kid, twee gitaren, een mandoline, drie backpack tassen, al het spul om te kamperen en dat voor de komende maand. Volgepropt maar gezellig, zo moet je het maar zien ha ha.

Via de Great Ocean Road op naar Adelaide. Een prachtige rit. Na drie dagen kwamen we aan in Adelaide alwaar we besloten in een hostel te verblijven. Met zoveel spullen en zoveel mensen is het niet handig om in een stad in een auto te leven. En het is ook wel relaxed om douche en toilet voorziening te hebben natuurlijk. We bleven een week in Adelaide en speelden bijna elke dag muziek op straat. Adelaide, een leuke stad. Maar het was tijd om te gaan.Al onze spullen weer in de auto en klaar voor de “BIG TRIP”. The Nullabar Road.
Dit is een geweldige weg en voor 5 dagen lang bestond onze dag invulling uit:

Opstaan rond 6/7 uur
Instrumenten van voor weer naar achter op het bed pakken in de auto
Ontbijt
Klaar om te rijden
De weg op
Auto optrekken tot 100km per uur
Cruise control
3 tot 4 uur rijden
Lunch pauze
3 a 4 uur rijden
Kampeerplek zoeken
Kampvuur maken
Avond eten
Naar bed

Vijf dagen lang, elke dag het zelfde. Al deze uren met al deze spullen met drie personen in een auto. Maar het was meer dan geweldig. Prachtige sterren hemels, dieren langs de weg als, kamelen, struisvogels, adelaars en kangoeroes (natuurlijk). Verder is er niet zo veel te beleven. Maar dat maakt het niet minder spectaculair.

Dorpjes aan de Nullabar.... tja... een tankstation en een picknickbankje is alles. Ja, dat noemen ze een dorp. Als je geluk hebt hebben ze misschien nog een campspot en een motel. Maar ga er maar niet vanuit. Zelf kampeerden we rond een uur of vijf ergens in een zijweggetje als we er een vonden. Het kamperen was geweldig. Het bouwen van een kampvuur, de muziek die we maken, de privacy die je hebt, de mooiste sterren hemel boven je en het zo ver weg zijn van alles en iedereen. Het meest fijne gevoel en de beste beleving die ik ooit gehad heb. Onbeschijfelijk gaaf.

Na de Nullabar reden we weer in “bewoonde wereld”. Althans, dat dachten we. Het eerste dorp dat we tegenkwamen genaamd Norsman schokte ons wel even. Een zogenaamd ghosttown. Oude goudmijn dorpen. Doordat het goud en dus de business weg is heeft iedereen het dorp verlaten. Het dorp is dus nog totaal intact, maar er woont gewoon niemand meer. Best wel een beetje eng. Maar gaaf om te zien.
We vervolgden onze weg richting Perth. Via Esperance en Hydens waar we prachtige stranden en de Waverock zagen reden we naar Frementle. Frementle is een kleine stad net iets onder Perth waar we uiteindelijk een week zijn gebleven. Al gauw raakten we in contact met wat lokale mensen.

Ik kreeg een leuk optreden op een markt en in een kroeg en de jongens waar ik mee reisde kregen ook een leuke gig in een kroeg. We leefden in Frementle nog steeds met ons drieën en alle spullen in mijn auto voor een week. Gewoon ergens in een straat of bij de vuurtoren haha. We leefden op deze manier al voor meer als een maand op elkaars lip. Soms kleine ruzie of discussie maar de meeste tijd hebben we ontzettend veel lol met elkaar.

Dat tot afgelopen woensdag. Toen was het tijd om afscheidt te nemen. Allemaal onze eigen wegen weer te gaan. Ik dropte de jongens af bij een familie die zij kenden en ik reed zelf naar Lara Akkermans (Diepenheim) zij woont hier met haar vriend Bob in Perth.
En daar ben en verblijf ik dus nu op het moment. Ze zijn echt super lief voor me en het is echt heerlijk om weer even in een huis te zijn na zo’n lange tijd in een auto te hebben gewoond. Een warme douche, hmmmm... die had ik al drie weken niet meer gehad. En een eigen kamer met een echt bed was ook al weer twee maand geleden. Puur genieten en flink verwend hier.

Ik blijf nu bij Lara en Bob tot 20 april. Dan vlieg ik naar Vietnam waar mijn ouders en mijn broertje Stef ook heen vliegen. Ik kan niet wachten om ze te zien en na zeven maand eindelijk weer in mijn armen te sluiten!! Nog een paar dagen wachten en dan is het zover.
We gaan samen drie weken door Vietnam rond reizen en daarna vlieg ik weer terug naar Perth.
Wat ik ga doen als ik terug ben is nog niet zeker. Plannen maken hier werkt niet. Daar ben ik al heel vaak achter gekomen. Er valt niet te plannen dus ga ik dat ook niet meer doen. Ik zie wel waar ik terecht kom. En jullie zullen het vanzelf wel weer lezen in mijn volgende deel.

Ik ga nu mijn tas in pakken voor Vietnam!

Heel veel groetjes voor iedereen vanaf de andere kant.
Ajuus

Onze outfit om ons tye beschermen tegen de out back vliegen