Wegdamnieuws is bezig met een serie over Hengeveldse jongeren, die voor langere tijd in het buitenland verkeren, vandaag deel 5 van Merle Kuipers.
Alweer 3 maand thuis en nog krijg ik bijna elke dag leuke reacties over de stukjes die ik schreef hier op Wegdamnieuws. Zoveel goede reacties en volgers had ik niet verwacht en ik wil jullie allen hiervoor bedanken. Ik sprak veel mensen die nog benieuwd waren hoe het verder ging met mijn avonturen en dat maakte me enthousiast. Daarom hier deel 5.
Ik pak het weer op waar ik gebleven was. Alweer 8 maanden gingen er voorbij nadat ik deel 4 schreef. In deze tijd gingen er 7 landen, 6 verschillende soorten geld en bijna 100 verschillende bedden en me voorbij. (KLIK HIER VOOR EEN FOTOALBUM)
September 2016, mijn laatste weken in Katanning en dat betekende ook mijn laatste weken werk.

Ik had in 3,5 maand mijn bankrekening goed gevuld en maakte me klaar om afscheid te nemen van mijn’ farmfamily’, de kroeg waar ik werkte, de vrienden die ik had gemaakt, Katanning en al snel ook van Australië. Mijn laatste week spendeerde ik in Perth bij Lara en Bob. Ik vind het altijd superleuk om bij ze over de vloer te komen. Ze zijn heel gastvrij en mega gezellig.

Het plan is om mijn auto met alles wat ik bezit bij hun te laten staan. Inclusief mijn gitaar en mandoline. Ik nam afscheid van ze en zal ze snel genoeg weer zien. Lara bracht me naar Perth airport en zo startte op 19 december 2016 mijn nieuwste avontuur. Het vliegtuig steeg op en Australië -het land waar ik van kinds af aan al jaren van droomde rond te reizen- verdween onder mij vandaan. Een klap in mijn gezicht van besef. Het besef vol herinneringen aan alle prachtig vette dingen die ik de afgelopen 12 maanden in Oz mee heb gemaakt, de avonturen, vrienden en euforische onvergetelijke onbeschrijfelijke dingen.

Een tussenstop in Singapore om vervolgens op 20 september in Bankok Thailand te landen. De reis met zus Lieke was officieel begonnen. Ik hoefde alleen nog maar van 23:00 uur tot 8:30 uur op het vliegveld op haar te wachten. Ik sliep op de grond tegen een groot raam. Mijn handbagage en backpack aan me vastgeketend en een dekentje over mij heen.

Mijn wekker ging, snel opfrissen en wachten, over enkele minuten zal ik mijn zus weer zien na 12 maanden. En daar kwam ze! Net als een half jaar geleden met mijn reünie met pa, ma en Stef is het ook ditmaal niet te omschrijven hoe het voelde. 'Sisters on tour' ging van start! We kletsten bij en vlogen de volgende dag al weer richting Nepal.

We starten in Kathmandu. De grootste en tevens hoofdstad van Nepal. Uit de grond gestampt en overbevolkt. Een indrukwekkende stad met veel geschiedenis. We zagen direct hoever Nepal nog achter lag in vergelijking tot andere Aziatische landen. Barrels van bussen, overal rotzooi en veel armoede. Wel spraken de mensen redelijk goed Engels wat ik persoonlijk altijd zeer fijn vind. We gingen al snel naar Annapurna, een berggebied in het noordwesten van Nepal. We planden een track van 8 dagen, 1 backpack met wat kleding en toiletspullen, hicking schoenen en een kaart van de route was het enige dat we bij ons hadden.

8 dagen gemiddeld 6,5 uur lopen, ontelbaar veel traptreden, jungle, en de mooiste uitzichten die ik in mijn leven gezien heb.Letterlijk met bloed (door de bloedzuigers), zweet (door de harde work outs elke dag) en tranen (zware momenten, knieblessure en mijn doorzettingsvermogen dat een flinke trap onder de kont kreeg). Maar het was elke druppel van de 3 waard. Eenmaal op top en de 4130 meter te hebben bereikt kregen we een uitzicht waar je wel 10x U tegen kunt zeggen. Tussen besneeuwde bergtoppen en de groene natuur.

Onze 3 maanden kenden zeker een goede start.

We zijn in totaal 5 weken in Nepal geweest en naast de Annapurna basecamp tracking hebben we veel mooie tempels gezien, een jungle track gemaakt waar we een neushoorn, olifanten, krokodillen en verse tijgersporen zagen in het wild. Mooie oude dorpjes. Maar ook verwoesting door de aardbeving in 2015 en wederopbouw was te zien. En vele onvergetelijke, vreemde dingen mee gemaakt.

Als wij van A naar B gingen deden we dat met lokale bussen. Mooi goedkoop en je maakt er de meest gekke dingen in mee. Zo stoppen ze vaak voor plaspauzes waar dan helft van de bus er uit gaat en gewoon naast de bus of naast het eerste de beste bosje staat te plassen... Ja ook vrouwen. Personal space en privacy kennen ze niet. Stond ik eens te plassen (want ja als je busrit 8 uur lang duurt, moet ook ik) komen er zo 3 vrouwen naar je kijken en naast je hurken…. Gezellig...... Haha. Nee wat dat betreft doe me de westerse manieren dan maar.
Ook is er een grote kans dat degene die naast je zit gewoon een levende kip meeneemt, of iemand de bus inkomt met een geit, een scooter of zakken reist zo groot dat kan ik in mijn leven nog niet op. Ook is het heel normaal dat je buurvrouw een dutje doet op jou schouder.Ha ha, ja de bus ritten maakten zeker veel indruk. Vijf bijzonder speciale weken in Nepal waar ik nog wel 6 A4'jes over kan schrijven.

Op 25 oktober vlogen we naar Bankok. De weken in Nepal waren onvergetelijk mooi maar kostte veel energie. Tijd om te chillen. Met de bus, met de boot en 6 dagen relaxen op het strand van het Thaise eiland Koh Samet. Mooie scootertour en fruitshakes. Dikke prima.

Na een heerlijk rustig weekje strand op naar Combodja. We starten ook hier gelijk goed. In het plaatsje Battambang deden we een hele leuke tour. We maakten een ritje met een bamboo trein, zagen tempels, vleerhonden en 6miljoen vleermuizen als een onophoudelijke slinger door de lucht vliegen.

Vervolgens het plaatsje Siem Reap. Een zeer gezellig stadje. Leuk voor uitgaan en om uren over te leuke marktjes te slenteren. We zagen een rups zijde boerderij wat zeer interessant was.
Maar het hoogte punt van Combodja is toch echt wel Ankhor Wat en het gebied daar omheen. Een indrukwekkend grote tempel gebied gebouwd rond de 6 en 7e eeuw.
Ook in combodja hadden we wel zin aan strand en zo gingen we naar het eiland Koh Rong. Party Party. En dat was het. Normaal kom je een beetje bij en rust je uit op een eiland maar als je op Koh Rong bent doe je het omgekeerde. Van Koh Rong moet je juist bijkomen nadat je er bent geweest.
Vier hele gezellige dagen. We deden een leuke boot trip waar we mee gingen snorkelen tussen koraal en tropische vissen. Superleuk! Echt bijzonder hoe je zodra je onderwater gaat je ineen totaal soort andere wereld komt.

Vanaf Combodja gingen we de grens over naar Laos. We begonnen bij de 4000 eilanden. We sliepen op 1 van de eilanden hetgeen bijzonder mooi was. We trokken naar boven. Tempel Tours en grotten spotten. Dit deden we niet zomaar. We besloten dat we klaar waren met het openbaar vervoer, aangezien ze nooit optijd zijn of overbeladen. Hitchhiking it is. Liften dus, ouderwets de duim omhoog.
En het werkte verrassend goed!
Door het overweldigende Karstenlandschappen achter in de laadbak van een truck. De wind liet ons haar dansen rond ons hoofd en het kriebelde me in de maag. Er zijn niet veel momenten waarop je echt beseft dat je puur geluk kunt voelen. Maar net als op de top van Annapurna in Nepal ook nu achter in de laadbak door een van de mooiste landschappen dat ik gezien heb voel je het gelukkig zijn door elke ader heen vloeien.

We reisden naar het noorden van Laos. Bezochten gezellige stadjes, marktjes en een sprookjesachtige waterval.
Vanaf Laos gingen we met een busje de grens over naar Thailand. Tussen de grens werd het nog even heel heet onder mijn voeten aangezien ik niet goed genoeg gecheckt had of mijn paspoort nog wel een halfjaar geldig was, ik dacht dat het 3 maand moest zijn! Goddank na het controleren van mijn vliegticket stampte de man van de grenscontrole de stempel in mijn - eigenlijk niet lang genoeg geldige - paspoort en ik was binnen.
Changmai, Changrai en Bankok. Onze laatste 3 bestemmingen voor onze vlucht naar huis. Het kriebelde al iedere keer als ik aan thuis dacht.

Changmai en Changrai waren 2 gezellige stadjes. Maar wat ons gelijk weer opviel hier in Thailand is dat het wel mega verwesterd is. En dat hier al die andere dingen die we zo bijzonder aan Azië vinden wegvallen tussen de flatgebouwen, dure auto's en grote voedselketen. En het lijkt hard te gaan, ze zijn overal volop aan het bouwen.
Als je echt nog het pure van Azië wilt zien en meemaken zal ik binnen nu en 4 jaar wel gaan. Het verwesteren gaat razend snel.

Home Sweet Home! Drie ongelofelijk bijzondere maanden samen met mijn zus door Azië waren voorbij gevlogen. Een zeer gezellige tijd met elkaar, een ervaring die we voor altijd samen zullen delen. We vlogen naar huis. Na precies 15 maanden en 1 dag zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Een heel vreemd maar fijn gevoel.
Pa, ma en Wessel (Lieke haar vriend) haalden ons op.
Besef was er niet. Ik moet toegeven bij het zien van het bordje Hengevelde ontsnapte er een traan. Ik vroeg aan pa of hij een extra rondje door het dorp wilde rijden. Gewoon, om het allemaal even weer te zien. En het viel me gelijk op dat er niks veranderd was. Dezelfde huizen met dezelfde tuinen en dezelfde auto op exact dezelfde plek geparkeerd.
Sweet home Hengevelde.

Ik was nog geen 4 dagen thuis, staan er ineens, uit het niets, onverwachts, mijn 2 Canadese broers (Hanlan en Nate ) die ik had ontmoet in Australië in onze woonkamer! Mijn geluk kon niet op! Dit moest de beste kerst en oud en nieuw ooit worden! En dat was het.
Zij woonden bij ons in terwijl ik al gelijk in mijn 1e week thuis aan het werk ging bij BTK zorg.
Ik vond het lastig om thuis te zijn en zo weer alles op te pakken. Alsof mijn leven 15 maanden op pauze stond en ik nu weer op de play knop had gedrukt. Dit zat me niet lekker en ik moest weer weg uit Nederland.

Hanlan, Nate en ik besloten om naar Berlijn te gaan.

Hier hebben wij 2 superleuke weken samen in een gezellig hostel gewoond. We maakten elke dag muziek op straat en konden hier makkelijk van leven. Al was het wel zwaar om met -2°C of -4°C op straat te staan met je gitaar. Soms huurden we fietsen om de mooiste plekjes van Berlijn te zien, speelden op open mics of deden mee aan jamm sessies.

Helaas werd tijd voor mij om afscheid te nemen. En dat was niet gemakkelijk. De jongens gingen door naar Leipzig en voor mij was het tijd om naar huis te gaan en carnaval te vieren met mijn vriendinnen. Iets waar ik al lange tijd naar uit had gekeken. En een goed geslaagd weekend was het zeker.

Nu.... Nu ben ik alweer 3 maanden terug in Europa, en nog voelt het alsof ik mijn plek hier niet gevonden heb.
Nog elke dag krijg ik de vragen:

"Hoe heb je het gehad?"
"Wanneer ga je weer weg?"
"Voor hoelang?"
"Wat vinden je ouders daarvan?"
"Waar wil je dan heen?"
"Kun je weer wennen hier?"

Nou; ik moet jullie vertellen,
.Ik heb het heel leuk gehad.
.Ik weet nog niet wanneer ik weg ga  (ik hoop snel)
.Mijn ouders zijn gelukkig als ik dat ben en accepteren mijn keuze. Ze vinden het prachtig dat ik zo reislustig ben.
. Australië.
. Nee ik kan niet zo wennen hier.

En ik vind het geen probleem en praat graag met iedereen. Ik vind het heerlijk mijn reisverhalen te delen en mijn bijzondere ervaringen te vertellen. Maar nee, Nederland is het nu nog niet voor mij. Ik vind het super iedereen weer te zien en de Nederlandse gezelligheid om me te hebben. Maar dat heb ik nu gehad. Dus ben ik druk met het plannen van mijn volgende reis, terug naar Australië. En ga dus op korte termijn terug vliegen richting Down Under.

I found out that home is not one place
I found out that home is never far away
Home is where I park it
Home is where my heart is
Wherever in this world
I'll always be a small town girl.

( Het refrein uit een lied dat ik schreef in Australië)