Buitenlands Wegdamnieuws: ‘Aan planning doen ze nauwelijks tot niet, alles is hier relaxed’

Daar zijn we weer! Buitenlands Wegdamnieuws! Een serie over Hengeveldse jongeren, die voor langere tijd in het buitenland verkeren. Deze keer het woord aan Noa Brummelhuis,  die voor haar opleiding tot verpleegkundige stage loopt in Uganda.

‘Wij keken elkaar aan en zeiden gelijk: Levi!’

“Op 29 april ben ik naar Oeganda gegaan om hier 10 weken stage te lopen. Dit avontuur ben ik aan gegaan met 3 andere studenten van het ROC van Twente. In het begin was het heel erg wennen, een ander land, cultuur en vele indrukken”.

Wat heb je zoals gedaan sinds je vertrek?
De eerste week was vooral kennismaken en je plekje proberen te vinden. Zo kregen we een welkomst dans op school, gingen we langs verschillende ziekenhuizen om te kijken waar we stage gingen lopen, maakten we een planning en was het heel erg wennen aan de nieuwe thuis situatie. In de weekenden gaan we meestal naar een bed and breakfast of doen we uitjes. We zijn ook op Safari geweest, hier hebben wij de big five kunnen spotten binnen 4 uur! Als je ooit de kans krijgt om op safari te kunnen gaan, moet je dit zeker doen!

Ook zijn we een weekend naar Kampala geweest. Ik heb nog nooit zo’n chaotische stad gezien. We reden op Boda’s (geïmporteerde motorfietsen) door de stad heen, het leek net een motor race tegen elkaar. We gingen naar een markt in down Town Kampala, hier moest je goed op je hoede zijn voor je spullen, we liepen in smalle gangen, mensen riepen naar ons of pakten ons bij de armen. Het was een hele ervaring die nauwelijks te beschrijven is. Onze laatste dagen in Oeganda gaan we nog naar Lake Mburo waar we gaan fietsen en zebra’s gaan spotten. Naar Sipi waterfalls waar we gaan hiken en abseilen van een waterval en we gaan nog naar Jinja waar we gaan ziplinen, raften op de Nijl en bungeejumpen.

Wat maakt het dat je voor dit land hebt gekozen?
Binnen onze opleiding (verpleegkundige) kon je kiezen tussen 3 landen, Duitsland, Spanje en Oeganda. De stageplekken in Duitsland waren allemaal al vergeven, dus was het nog de keuze uit Spanje en Oeganda. Uiteindelijk heb ik voor Oeganda gekozen omdat ik heel benieuwd was naar de cultuur, de verschillende die ik zou gaan zien en doordat ik vanaf jongs af aan heb gezegd dat ik graag naar Afrika zou willen.

Wat zijn de grootste cultuurverschillen die je hebt ervaren?
Je hebt hier veel cultuurverschillen. Eigenlijk te veel om op te noemen. De mensen hier zijn over het algemeen heel erg gelovig, ze kijken er ook raar van op als wij aangeven dat wij nauwelijks tot niet gelovig zijn. Ook zullen Ugandesen niet zo snel uit zichzelf iets vertellen. Hun communicatie naar elkaar is dan ook niet zo goed. Aan een planning doen ze nauwelijks tot niet, alles is hier relaxed en morgen komt wel weer een nieuwe dag.

Mzungu’s
Ze zijn hier ook altijd standaard te laat, dit is voor hun heel normaal. Wij worden hier Mzungu’s (blanken/reizigers) genoemd. Vooral als wij in dorpen zijn wordt dat veel naar ons geroepen en zwaaien ze naar ons. Als je naar de zorg kijkt zijn sommige mensen hier waarschijnlijk psychische niet goed, we hebben hier ook een man in het dorp die dan ‘behekst’ zou moeten zijn of mensen die zelf medicatie halen bij de witch doctor. Uiteindelijk zijn de mensen die hier wonen heel optimistisch. Ze zien altijd een kans dat het beter kan worden als het even wat minder gaat.

Hoe ziet jouw werkweek er gemiddeld uit?
In de tweede week begonnen we met onze stage. We lopen hier 3 dagen in de week stage bij verschillende ziekenhuizen. Hier kijken we mee bij de apotheek, het lab, artsenvisites en met de verloskundige. De andere 3 dagen doen we community werk hierbij kun je denken aan, ovens maken, het geven van presentaties op school of huisbezoeken. In de avond hebben wij tijd voor onszelf, vaak spelen wij dan met de buurtkindjes.

Binnen deze 10 weken ga je in tweetallen ook nog voor twee weken naar een project wat gaat over ondervoede kinderen. Op dit project zit een Nederlandse dame waarbij je verblijft. Hier kijk je mee op het ziekenhuis, huisbezoeken en op de boerderij waar zij pindakaas maakt die zij verkoopt.

Wat mis je nu het meest nu je daar zit?
Ik mis vooral mijn vrienden en familie. De vrijheid, je bent hier namelijk heel erg afhankelijk van de mensen om je heen. Maar toch mis ik ook wel een beetje de luxe wat wij hebben in Nederland zoals een goeie douche. Wij douchen hier namelijk met emmers water. En een goede WC want, over het algemeen plassen ze hier in de dorpen in een gat in de grond en spoelen ze door met een emmertje water.

Wanneer ben je vertrokken en wanneer kom je terug?
Wij zijn op 29 april vertrokken en kwamen aan in het dorpje waar we verblijven vanaf 1 mei. We zijn hier nog tot 28 juni daarna zijn we nog 5 dagen vrij en gaan nog een paar leuke dingen doen. Op 4 juli vliegen we terug.

Waar bestaan je werkzaamheden uit?
Onze week is dus verdeeld in twee delen, ziekenhuisstage en community werk. In de ziekenhuizen kijken we vooral naar waar wij kunnen helpen en waar wij ons graag in willen verdiepen. Zo zitten we bij de artsenvisite waar wij de vitale functies meten en kijken we samen met de arts naar een diagnose. Met de verloskundige kijken we mee bij familieplanning, echo’s, controles en keizersneden. Bij de apotheek doen we vaak de medicatie zakjes klaarmaken en daarna de uitgifte samen met een verpleegkundige hier. En bij het lab kijken we mee, hoe ze de testen afnemen en, doen wij de registratie.
De andere twee dagen doen we community werk. Zo maken wij ovens waarbij wij modder gebruiken waarin wij eerst moeten stampen en uiteindelijk hiervan een oven gaan maken. We maken presentaties en geven les voor kinderen op school. En we gaan langs bij huizen om te kijken hoe het met de gedoneerde varkens gaat. Hier worden varkens gedoneerd aan gezinnen. De gezinnen moeten dan voor de varkens zorgen en uiteindelijk winst maken op de varkens, zodat ze het schoolgeld kunnen betalen.

Wat is het grootste verschil op medisch gebied?
Er zijn veel grote verschillen. Zo hebben ze hier geen privacywet iedereen loopt zo in de behandelkamer. Een diagnose wordt hier zo gesteld vaak iets te makkelijk en zeggen ze neem maar antibiotica. Ze werken hier niet zo hygiënisch en steriel. Materialen zijn dan ook vaak niet zo schoon. Je hoeft hier niet op afspraak te komen je kunt zo binnen lopen, daardoor zijn de wachtkamers in de ochtend soms overvol. Als je geld hebt in dit land kom je heel ver, je kunt hier iedereen makkelijk omkopen. En veel personeel neemt vaak hun kinderen mee naar werk.

Wat is het bijzonderste wat je hebt meegemaakt?
Op woensdagavond tijdens het eten stormde Sissy naar binnen. Dat een kennis van haar zou gaan bevallen en, of wij hier bij wilden zijn. We zijn zo snel mogelijk richting de auto gegaan en hebben de vrouw opgehaald. Met volle snelheid gingen wij richting het ziekenhuis in Lwengo. Bij ons om de hoek is er ook een ziekenhuis, maar de verloskundige was nergens te bekennen, dus  naar het ziekenhuis verderop. Toen wij aankwamen in het ziekenhuis had de vrouw 2 cm ontsluiting. De verloskundige gaf bij ons aan dat het nog wel even kon duren. Daarom zijn wij tussendoor eerst even naar huis gegaan om ons op de frissen omdat we net een lange dag erop hadden zitten. Om 00:00 gingen we weer richting ziekenhuis en kwamen bij de zwangere vrouw op de kamer terecht. De vrouw had 6 cm ontsluiting, ze lag op de grond en verkeerde in heftige pijn. De weeën werden steeds meer, toen ging het opeens heel snel. Een vriendin van haar begon te roepen. Ik en Nova keken elkaar aan met de gedachte:  Gaan we nu echt een bevalling meemaken?
We hoorden de vrouw en keken haar aan. Voor het wisten lag haar baby samen met haar op de grond. Hier was de vader bij aanwezig wat voor in dit land heel ongebruikelijk is.

De vader was daardoor ook helemaal in shock. De verloskundige kwam er zo snel mogelijk aan, ze knipte de navelstreng door. De baby werd meegenomen door haar vriendinnen en de moeder werd van de grond gehaald en meegenomen naar de verloskamer. De moeder kreeg nazorg en werd daarna naar een andere kamer begeleid. Hier zagen wij hoe zij haar kindje voor het eerst borstvoeding gaf. Vervolgens gingen wij terug naar de vader, hij was nog helemaal in shock en hij vroeg of wij mee wilden lopen naar zijn vrouw en kind.

Levi
Toen we bij de moeder en het kind waren vroegen wij hoe ze het kindje gingen noemen. Hij gaf aan dat ze geen naam hadden en of wij nog een leuke naam wisten. Wij keken elkaar aan en zeiden gelijk Levi. De vader vond de naam goed. Wij konden niet geloven dat wij net dit kindje een naam hadden gegeven. Zijn broer kwam op het ziekenhuis en bedankte ons voor het bijzijn. Hierna zijn we nog een tijdje op het ziekenhuis geweest en daarna snel naar huis want we hadden een lange dag/nacht erop zitten.

Wat wil je verder nog kwijt?
Ik zou iedereen aanraden om ooit voor een langere tijd naar het buitenland te gaan en om uit je comfort zone te stappen. Je leert er veel van en het is een hele ervaring!